Σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, βραδύκαυστο ψυχόδραμα άρτια δομημένων χαρακτήρων και ταυτόχρονα μια κοινωνική κριτική της σύγχρονης αμερικανικής κοινωνίας ως απαύγασμα ενός απατηλού, ξεπεσμένου αμερικανικού ονείρου που διαπέρασε όλα τα κοινωνικά στρώματα, συνθέτοντας το αρρωστημένο περιβάλλον μιας βαθιά συντηρητικής επαρχιακής πόλης, η οποία τρώει τα σωθικά της.
Το Sharp Objects είναι οι άνθρωποί του. Είναι η επαρχία, είναι ο φόβος, ο ρατσισμός, ο «ξένος» που έφυγε –και ας μεγάλωσε κάποτε εκεί. Είναι αυτή η ιδιότυπη υπερηφάνεια της εντοπιότητας. Μια περίεργη αρρώστια που προκαλεί η καθημερινή μιζέρια, αφενός ως στοιχείο αυτοπροσδιορισμού, αφετέρου ως πολιτισμικό χαρακτηριστικό διάκρισης από τον «άλλο», τον «ξένο», τον άνθρωπο της πόλης, τον οποίο συνοδεύει ένας αέρας υποτιθέμενης ευυποληψίας ή ανωτερότητας απέναντι στον επαρχιώτη.
Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Gillian Flyn (Gone Girl), η μίνι σειρά ολοκληρώνεται σε οκτώ επεισόδια.
Η ιστορία δεν πρωτοτυπεί. Η Camille Preaker, δημοσιογράφος μιας εφημερίδας στο Saint Louis, επιστρέφει στη γενέτειρά της, το Wind Gap του Missourri, με στόχο να καλύψει τη δολοφονία ενός κοριτσιού και την εξαφάνιση ενός δεύτερου που έχουν συγκλονίσει την τοπική κοινωνία. Η υποβλητική ατμόσφαιρα και τα σκοτεινά στοιχεία δένουν αρμονικά με τα θεατρικά –σχεδόν παραμυθένια– σκηνικά που κοσμούν τη μεγαλοαστική οικία στην οποία διαμένει η Adora Crellin (μητέρα της Camille Preaker), δημιουργώντας την αίσθηση ενός αψεγάδιαστου και ταυτόχρονα νοσηρού περιβάλλοντος.
Με την επιστροφή της η Camille, θα έρθει αντιμέτωπη αφενός με το τραυματικό παρελθόν της, αφετέρου με την επιβλητική παρουσία της Adora ως ανθρώπου που κινεί τα νήματα τόσο στο οικογενειακό όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον της πόλης. Μια ευεργέτιδα που δεν χάνει ευκαιρία να το επιδεικνύει, προβάλλοντας την κοινωνική της θέση, και ταυτόχρονα μια οριακά διαταραγμένη περσόνα που εξουσιάζει τον δημόσιο και ιδιωτικό βίο.
Πάνω από όλα και σε κάθε επίπεδο, το Sharp Objects είναι οι μνήμες που επανέρχονται. Είναι το ίδιο το παρελθόν μέσα από το οποίο η πόλη ως κοινωνική οντότητα προσλαμβάνει την ταυτότητά της. Οι ανησυχίες, οι φόβοι, τα μυστικά του παρελθόντος, οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι έριδες, οι ενοχές και οι τύψεις, βαραίνουν τη ζωή των κατοίκων καθώς το Wind Gap μοιάζει με ζωντανό οργανισμό. Το πένθος βιώνεται τόσο ατομικά όσο και συλλογικά. Με έναν παράδοξο τρόπο η τοπική κοινωνία παρά τα μίση, τις αντιπάθειες ή τις δυσκολίες που διέπουν τις σχέσεις μεταξύ των κατοίκων, λειτουργεί ως ένα. Δρα συλλογικά απέναντι στο ξένο. Είτε αυτός είναι ο απεσταλμένος μπάτσος-ντετέκτιβ από το Kansas που έχει έρθει να συνδράμει στις έρευνες είτε είναι η δημοσιογράφος (Camille) που, ενώ μεγάλωσε στην πόλη, αντιμετωπίζεται ως «άλλη» που χρησιμοποιεί τους κατοίκους και την τραγική τους ιστορία για ιδιοτελείς σκοπούς.
Οι ανθρώπινες σχέσεις βρίσκονται συνεχώς στο επίκεντρο και μέσα από αυτές ξεδιπλώνονται τα κοινωνικά στερεότυπα. Η πόλη οφείλει την ύπαρξή της στο παρελθόν και φροντίζει να τρέφεται από αυτό. Το αναμασά, μηρυκάζοντας τις ίδιες ιστορίες για να φτιάξει κάτι καινούριο. Αποβάλλει οτιδήποτε δεν μπορεί να κατανοήσει και θεωρεί ότι μπορεί να βλάψει την εικόνα της. Μια εξωραϊσμένη εικόνα που κατασκευάζει συνειδητά και αποτυπώνεται εξαιρετικά στον ετήσιο φεστιβαλικό εορτασμό μνήμης της ημέρας του Calhoun, προβάλλοντας έναν απαράμιλλο πατριωτισμό, τονίζοντας υποκριτικά τις «αρετές» της γυναικείας φύσης, την οποία καθημερινά μεταχειρίζεται ως πλευρό του Αδάμ.
Η Camille, αλκοολική, διαταραγμένη ψυχολογικά, καλείται να διαχειριστεί την αυταρχική παρουσία της μητέρας της και τις εικόνες του τραυματικού της παρελθόντος καθώς αυτές επανέρχονται όσο εκτυλίσσεται η ιστορία. Η σεξουαλική κακοποίηση, ο ρατσισμός, η ομοφοβία, η ασθένεια του αλκοολισμού (όταν πρόκειται για κάποιον εκτός των τειχών την πόλης και δη για γυναίκα), συγκροτούν μια κανονικότητα, στο πλαίσιο της ενηλικίωσης των αγοριών που μαθαίνουν να μεγαλώνουν.
Η Amy Αdams τσαλακώνει την εικόνα της δίνοντας βάθος στο ρόλο, ενώ η Patricia Clarkson με την εξαιρετική ερμηνεία της ενσαρκώνει αριστοτεχνικά τον καλύτερο ίσως χαρακτήρα της σειράς.
Το Wind Gap μπορεί να μην υφίσταται στην πραγματικότητα, λειτουργεί όμως ως φαντασιακή κοινότητα μέσα στην οποία εγγράφονται οι καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις. Περικλείει ένα άρρωστο κοινωνικό σώμα που καθημερινά σαπίζει αποβάλλοντας τα οργανικά του στοιχεία ως ασύμβατα μοσχεύματα.
Θυμίζει μια πόλη που αφέθηκε στα χέρια των κανονικών, των μέσων ανθρώπων. Ιδιοκτήτες περισσότερο της ζωής τους και λιγότερο ζωντανοί, πολιτοφύλακες των οικοδομικών τους τετραγώνων, προστάτες μιας καθαρής γειτονιάς, χαμογελαστοί καθαριστές της αιματοβαμμένης βιτρίνας πίσω απ την οποία τα πάντα είναι νόμιμα, τίμια, όσο παραμένουν κανονικά. To Wind Gap δεν είναι μια πόλη φανταστική, δεν είναι μια πόλη ιδιαίτερη, δεν υπάρχει στον χάρτη ακριβώς γιατί είναι μια πόλη που προσαρμόζεται στις αρετές των συνηθισμένων ανθρώπων.
Social Links: