Το ότι πέντε χρόνια τώρα αποφασίζουμε τι θα γράψουμε στο Σκρα-Punk βασικά με την αλάνθαστη μέθοδο του ελεύθερου συνειρμού, μάλλον θα το έχετε ήδη καταλάβει. Τίποτα λιγότερο λοιπόν για τον εορτασμό της επετείου από ένα άρθρο-κόλαφο στο κατεστημένο που γεννήθηκε ως εξής: 5 χρόνια σκρα-punk -> πράγματα που έχουν να κάνουν με το 5 -> Πενταδάκτυλος -> Πεντέλη -> ΠΕΝΤΕ-ΛΗ. Προσδεθείτε, ακολουθεί σουρεαλισμός.
-
Ο Σπάικ Λη
Ο Σπάικ Λη έχει γυρίσει μια από τις σημαντικότερες ταινίες των ‘80s, το Do The Right Thing. Και μόνο γι’ αυτό αξίζει την πρώτη θέση αυτού αφιερώματος. Τυχαίνει όμως να έχει ακόμη φιλοξενηθεί στο Σκρα-Punk για το –δίκαιο– μποϋκοτάζ στο οποίο κάλεσε εναντίον των Όσκαρ για τον αποκλεισμό μαύρων ηθοποιών από τις υποψηφιότητες για δύο συνεχόμενες φορές. Δύο λόγοι λοιπόν!
-
Ο Μπρους Λη
Ο Λη Τζουν-φαν είναι ένας από τους θρύλους του 20ού αιώνα και η αιτία που εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρο τον πλανήτη ασχολήθηκαν με τις πολεμικές τέχνες. Στους δύσκολους καιρούς της πόλωσης και του διχασμού που πλήττουν την πατρίδα μας, δύσκολα μπορεί να σκεφτεί κανείς απόφθεγμα πιο ενωτικό απ’ αυτό που συνδυάζει αριστεία και κλωτσοπατινάδες: «Δεν φοβάμαι εκείνον που μια φορά προπονήθηκε σε 10.000 κλωτσιές, αλλά αυτόν που προπονήθηκε σε μια κλωτσιά 10.000 φορές». Γίνε κι εσύ σαν τον Μπρους Λη.
-
Ο Στρατηγός Λη
Ο Στρατηγός Λη είναι το αυτοκίνητο που κάθε πιτσιρικάς στα ‘80s ήθελε να έχει. Η κόκκινη Dodge Charger του 1969 με τις για κάποιο αδιόρατο λόγο οξυγονοκολλημένες πόρτες ήταν ο πραγματικός πρωταγωνιστής των Dukes of Hazzard. Σήμερα, για να οδηγήσεις το αυτοκίνητο που «ισιώνει τις στροφές και τους λόφους» με τη σημαία του Νότου στον ουρανό πρέπει να είσαι ακόμη πιο ανίδεος απ’ ό,τι οι αδερφοί Ντιουκ στην εποχή τους, πράγμα που κάνει το αμάξι ακόμη πιο πολύτιμο. Ακόμη κυκλοφορεί πάντως στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής αυτοκίνητο με κόρνα που μιμείται τις δώδεκα πρώτες νότες από το Dixie. Αν το πετύχετε στην κίνηση να κορνάρει, είναι βέβαιο ότι κάτι θα σκιρτήσει μέσα σας.
-
Ο άλλος Στρατηγός Λη
Η πιο θρυλική μορφή του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, ο Robert E. Lee, ήταν μια κάπως αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Στρατιωτική μεγαλοφυία, άνθρωπος που διαφωνούσε προσωπικά με τον θεσμό της δουλείας την οποία χαρακτήριζε «ηθικό και πολιτικό κακό», έχοντας βοηθήσει σκλάβους να δραπετεύσουν στη Λιβερία, τιμήθηκε για το ήθος του ακόμη και από τους αντιπάλους του, όμως παράλληλα, πιστός στον τόπο του, δέχθηκε να ηγηθεί του στρατού που πολέμησε τον Βορρά για να διατηρηθεί μεταξύ άλλων η δουλεία. Κάποια στιγμή, κάτι πρέπει να κάνει γι’ αυτόν ο συνεπώνυμός του Σπάικ. Μέχρι τότε, λέω να αποφύγω να μπω στα βαθύτερα.
-
Ο παράλλος Στρατηγός Λη
Στην ίσως πιο άδικα ξεχασμένη στρατιωτική διαμάχη του Έθνους μας, ο Κινέζος στρατηγός Λι Γκουανλί οδήγησε κάποια στιγμή περί το 104 π.Χ. μια στρατιά 20.000 πεζών στρατιωτών και 6.000 ιππέων την πρώτη φορά, και 60.000 πεζών και 100.000 βοδιών τη δεύτερη, εναντίον των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας Εσχάτης στο σημερινό Τατζικιστάν προκειμένου να αποσπάσει απ’ αυτούς τα «ουράνια άλογα» –μια ανθεκτική φυλή στρατιωτικών αλόγων με χαμηλά πόδια και στρογγυλή κοιλιά που θα έδιναν τελικά στους Κινέζους Χαν το πλεονέκτημα που χρειάζονταν για να κατατροπώσουν τους Ούνους εισβολείς Σιονγκνού από τις στέπες του Βορρά. Βέβαια, ο Λι πιάστηκε στη συνέχεια όμηρος από τους Σιονγκνού, όπου κατάφερε μεν να παντρευτεί την κόρη του αντίπαλου ηγεμόνα, όμως έναν χρόνο μετά εκτελέστηκε. Αυτά παθαίνουν όσοι τα βάζουν με την Ελλάδα μας!
***
Κι επειδή πολλοί θα αναρωτηθούν «καλά όλ’ αυτά, αλλά πού είναι οι ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΙ», πάρτε ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΠΟΝΟΥΣ ΔΩΡΟ τους 5 Παπαδόπουλους που χρειάζεται ο τόπος μας για να ξαναρχίσουμε να κοιμόμαστε με τα παράθυρα ανοιχτά.
-
Ο Κυριάκος
Ο γυπαετός πεθαίνει στον αέρα / ελεύθερος και δυνατός.
-
Ο Αβραάμ
Το λοξό βλέμμα του αμυντικού –τα ‘χουμε πει αυτά, σπεύστε να τα διαβάσετε!
-
Ο Σπύρος και η Δήμητρα
Πριν αρχίσουν τα «στην υγειά μας ρε παιδιά», το ζεύγος Παπαδοπούλου σημάδεψε τηλεοπτικά την τιμημένη δεκαετία των ‘90s. Ας τους θυμόμαστε έτσι.
-
Η Μιράντα
Το άρθρο περιέχει τοποθέτηση προϊόντος – ‘nuff said.
-
Ο Γιώργος
Το γεγονός ότι ο εν λόγω τραγουδιστής (τη φωτογραφία του οποίου δανειστήκαμε από το ωραίο σάιτ pamebouzoukia.gr) δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να αποκτήσει κάποιο καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, μπορεί και να δείχνει ότι η χώρα προχωρά μπροστά. Ή τουλάχιστον έτσι επιλέγω να το δω εγώ, γούστο μου και καπέλο μου.
***
Αυτά, λοιπόν, να μας ζήσει το σκρα, να είστε καλά να μας διαβάζετε, και πολλά ακόμη πενταετή αναπτυξιακά σχέδια στο μέλλον!
Social Links: