Στις αρχές του μήνα, η Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, εκλεγμένη βουλεύτρια με την Ένωση Κεντρώων και νυν βουλεύτρια της κυβέρνησης ανακοίνωσε ότι εξετάζει την ιδέα ίδρυσης κάποιου κόμματος «γυναικών». Η ίδια χαρακτήρισε το εγχείρημα ως «πρωτοποριακό». Θα με υποστείτε σε ένα σύντομο σχολιασμό της θέσης αυτής.
Πράγματι, είναι όχι μόνο ερευνητικά τεκμηριωμένο, αλλά και πόρισμα της κοινής λογικής ότι οι γυναίκες υποεκπροσωπούνται στο ελληνικό κοινοβούλιο, στα κομματικά όργανα λήψης αποφάσεων και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Μεταπολιτευτικά η ασυμμετρία αυτή, όψη μιας διάχυτης καταπίεσης των γυναικών, αμβλύνθηκε με την υιοθέτηση των μέτρων περί ποσόστωσης, όπως προέβλεπαν οι ευρωπαϊκές οδηγίες.
Σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο, τα μέτρα αυτά ήταν λυσιτελή και αναγκαία ως μεταβατικά. Ασκούσαν έναν παιδαγωγικό ρόλο στις νεότερες γενιές, οι οποίες έβλεπαν γυναίκες-μέλη του εθνικού κοινοβουλίου, γυναίκες σε υπουργικές θέσεις ή και αρχηγούς κομμάτων.
Μακροπρόθεσμα η δυναμική των μέτρων αυτών στενεύει, ωστόσο. Πρώτον, επειδή απαιτούνται ριζικότεροι κοινωνικοί και πολιτισμικοί μετασχηματισμοί που δεν επιτυγχάνονται «από τα πάνω». Ο εκδημοκρατισμός της οικογενειακής ζωής, της λεγόμενης «οικογενειακής σφαίρας», είναι προαπαιτούμενο του πολιτικού εκδημοκρατισμού. Η εντατικοποίηση των πολιτισμικών αγώνων που αποφυσικοποιούν το φύλο, παύουν να το αντιμετωπίζουν ως πεπρωμένο και τελικά το αποδομούν είναι ο μόνος δρόμος προς τη φεμινιστική ουτοπία. Για να το πούμε χοντρικά, αν ο σοσιαλισμός οραματίστηκε την κατάργηση των κοινωνικών τάξεων, ο φεμινισμός οραματίστηκε την κατάργηση του κοινωνικού φύλου. Κατάργηση με την έννοια ότι η σωματικότητα του φύλου, θα είναι πολιτικά, ηθικά και κοινωνικά αδιάφορη, όσο θα είναι και το χρώμα των ματιών. Το φύλο, έτσι, δεν θα οδηγεί σε αντανακλαστικές ευθυγραμμίσεις με συμπεριφορές, ρόλους, ιδιότητες. Δεν θα περιφρουρείται με σιδερένιους μηχανισμούς, δεν θα είναι αντικείμενο εκτεταμένων στερεοτύπων. Κατάργηση που αποστρέφεται την ομογενοποίηση και τις διχοτομίες και αναγνωρίζει την ποικιλομορφία ως κανόνα για την ένταξη στο πολιτικό.
Για ποιο λόγο το σύντομο σχόλιο; Για να μην αφήσουμε δεκαετίες φεμινιστικής σκέψης και δράσης να κονιορτοποιούνται από έναν άνθρωπο που έχει τόση σχέση με αυτά όση και ο γράφων με το ποδόσφαιρο.
Υ.Γ. Αν σας ενδιαφέρει (και πρέπει να σας ενδιαφέρει) η συζήτηση για το φύλο και τη δημοκρατία, διαβάστε το –κλασικό πλέον για την ελληνόφωνη βιβλιογραφία– Το φύλο της δημοκρατίας της Μάρως Παντελίδου-Μαλούτα.
Social Links: