Παίζοντας Role Playing Games ξαναγράφεις τον κόσμο από την αρχή με ένα εικοσάπλευρο ζάρι

Πριν από κάποιους μήνες άρχισα να μαθαίνω πληροφορίες για τα Role Playing Games (RPG). Μέχρι τότε είχα ακούσει μόνο για το Dungeons & Dragons (DnD), χωρίς όμως ποτέ να έχω ασχοληθεί ή κατανοήσει κάτι περισσότερο από το ότι ήταν κάτι σαν επιτραπέζιο παιχνίδι. Ήξερα μόνο ότι οι φίλοι μου που έπαιζαν είχαν μια σταθερή μέρα τη βδομάδα αφιερωμένη σε αυτό και δεν κανόνιζαν ποτέ τίποτα άλλο. Σήμερα, που είμαι και εγώ μια από αυτούς, καταλαβαίνω γιατί –και σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να το καταλάβουν και περισσότεροι από αυτούς που ήδη παίζουν. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω ένα αφιέρωμα στα RPGs που να αφορά όσους παίζουν και να απευθύνεται σε όλους όσοι, αν δεν τύχαινε, όπως με εμένα, δεν θα μάθαιναν ποτέ για την πηγαία μαγεία αυτού του κόσμου, που χωράει άπειρους άλλους κόσμους μέσα του.

Ευχαριστώ βαθιά τους Μιχάλη, Μπάμπη, Γιάννη, Στέφανο, Ελεάννα, Σωκράτη, Σοφία και Μιχάλη, που μου έμαθαν πολλά, μοιράστηκαν μαζί μου ένα κομμάτι του εαυτού τους και χωρίς αυτούς αυτό το αφιέρωμα δεν θα ήταν ολοκληρωμένο.

Να σημειωθεί ότι όταν πρότεινα στα παιδιά να μου απαντάνε στις ερωτήσεις clockwise, θεώρησαν φυσικά καλύτερη ιδέα να «ρολάρουν ένα D6», να ρίξουν δηλαδή ένα εξάπλευρο ζάρι για να οριστεί η σειρά.

 

Περιεχόμενα

1. Πώς έμαθες και από ποιον τι είναι τα Role Playing Games;
2. Γιατί άρχισες να παίζεις;
3. Ξεκίνησες σαν παίκτης; Πότε άρχισες το storytelling;
4. Προτιμάς να είσαι παίκτης ή storyteller;
5. Πόσο συχνά και με ποιον τρόπο το έβαλες στη ζωή σου; Πόσο χρόνο αφιέρωνες/αφιερώνεις;
6. Με ποιον τρόπο έχει επηρεάσει τη ζωή σου, έχει διαμορφώσει τις επιλογές ή την καθημερινότητά σου;
7. Ποιο σύστημα προτιμάς; Ποια είναι η άποψή σου για τα συστήματα στα RPGs;
8. Ποια είναι η άποψή σου για το Live Action Role Playing (LARP); Έχεις συμμετάσχει ποτέ ή θα το έκανες;
9. Πώς θα σύγκρινες τα RPGs με τα video games;
10. Θα πρότεινες σε κάποιον να ξεκινήσει να παίζει; Και γιατί;
11. Με τι κριτήριο επιλέγεις τις ιστορίες που φτιάχνεις (π.χ. φάση ζωής ή σταθερή προτίμηση); Από πού αντλείς έμπνευση;
12. Πώς φτιάχνεις τους χαρακτήρες σου; Τι σχέση έχεις με αυτούς και ποιος ο βαθμός ταύτισης;
13. Έχεις παρατηρήσει ότι ανάλογα με την/τις ιστορία/-ες που παίζεις σε μια συγκεκριμένη φάση, σκέφτεσαι διαφορετικά; Επηρεάζεται η καθημερινότητά σου;
14. Πώς επιδρούν στις διαπροσωπικές σου σχέσεις τα RPGs; Πόσο διαχωρίζεις το role playing από την πραγματική σου ζωή;

 

1. Πώς έμαθες και από ποιον τι είναι τα Role Playing Games;

 

Σωκράτης: Ξεκίνησα να παίζω όταν ήμουν 10 χρονών, με τον ξάδελφό μου και με την αδελφή μου σαν DM, η οποία είχε ήδη μάθει στο πανεπιστήμιο το RPG και είχε ενθουσιαστεί. Έμαθα αγγλικά από το RPG. Πρώτα έμαθα τι είναι το «disenchant» και μετά τον παρακείμενο του «have» και έγραφα στις εκθέσεις μου λέξεις όπως «dispel, encharmed» κ.λπ. και αυτό ήρθε μαζί με ένα παιχνίδι καρτών που ξεκίνησα να παίζω τότε, το Magic: The Gathering. Όλα αυτά με βοήθησαν να μάθω με έναν ιδιαίτερο τρόπο λεξιλόγιο στα αγγλικά.

Ελεάννα: Πρώτη λυκείου, το 2003, σε μια συζήτησή μου έξω για ποτά με έναν γνωστό στη Θεσσαλονίκη, πέταξα τη λέξη «Δράκος» και εκείνος μου είπε ότι σίγουρα θα μου αρέσει πάρα πολύ η 1η τριλογία Dragonlance. Μου είπε ότι υπήρχαν δράκοι, ξωτικά, νάνοι και το έψαξα αμέσως στην Κάισσα, όπου μου είπαν ότι θα έβρισκα τέτοιου είδους βιβλία. Ήταν instant έρωτας, μπήκαν στην ψυχούλα μου, ρουφούσα τις τριλογίες, διάβαζα ό,τι έβγαινε. Αργότερα, και πάλι σε παρέα, με ρώτησαν με τι ασχολούμαι στον ελεύθερό μου χρόνο και τους ανέφερα τα βιβλία που διάβαζα. Ήταν όλοι τους rpgάδες και μου είπαν «Μα εμείς αυτά τα παίζουμε». Κάπως έτσι άνοιξε ένας καινούργιος κόσμος.

Γιάννης: Απ’ τα 10 μου παρακολουθούσα πολλές ώρες τον ξάδελφό μου, που ήταν DM, και την παρέα του να παίζουν αυτό το πράγμα που δεν το καταλάβαινα, ενώ δεν με θέλανε γιατί ήμουν μικρός. Μιλούσα στους φίλους μου για αυτό και όταν πήγα γυμνάσιο άρχισα να κάνω recruit, να τεστάρω άτομα. Δεν έπιανα άτομα που είχαν επαφή με το fantasy, έπιανα μεταλλάδες, video gamers, παιδιά που ήξεραν το WoW και τους έλεγα: «Θα σας ενδιέφερε να κάτσουμε γύρω από ένα τραπέζι και να λέμε ιστορίες;». Τότε έπιασα τον ξάδελφό μου και του είπα: «Teach us, δείξε μας κάτι». Σε εκείνη τη φάση παιζόταν η 3η έκδοση DnD (Dungeons & Dragons), μου έφερε τα βιβλία, το handbook, το Dungeon Master’s Guide, το Monster Manual και μια έτοιμη περιπέτεια 10 σελίδες. Μας έδωσε 10 κανόνες, φτιάξαμε και τους χαρακτήρες εκείνη την ώρα και μου είπε: «Bρες εσύ τώρα άκρη με αυτό».

 

2. Γιατί άρχισες να παίζεις;

Μπάμπης: Άρχισα να παίζω συστηματικά το συγκεκριμένο RPG γιατί είχε να κάνει με έναν κόσμο που με ενδιέφερε πάρα πολύ, από τα βιβλία του Τόλκιν. Μου άρεσε η ιδέα ότι μπορώ να υποδυθώ κάποιον που δεν είμαι εγώ αλλά οι υπόλοιποι θα με κοιτάζουν σαν να είμαι αυτός και να κάνω με ευκολίες πράγματα που δεν θα μπορούσα να κάνω σε αυτό τον κόσμο και να επηρεάζω αυτό τον κόσμο με έναν τρόπο που μόνο εγώ θα μπορούσα, με τις δικές μου επιλογές.

Σοφία: Πρέπει να ήμουν 11-12 χρονών όταν η μητέρα μου μου έκανε δώρο το Εγώ, το ρομπότ του Ισαάκ Ασίμωφ και αργότερα ο πατέρας μου το πρώτο βιβλίο του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Από τότε δεν έχω καταφέρει να διαβάσω ποτέ κάτι άλλο πέρα από fantasy και science fiction –απλά δεν με ενδιαφέρει. Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω μέσα σε όλους αυτούς τους κόσμους, τους ιππότες, τους δράκους, τα σπαθιά και τη μαγεία, φυσικά δεν την προσπέρασα.

Μιχάλης Λίτ.: Εγώ όλη μου τη ζωή βαριέμαι και ξαφνικά ανακαλύπτω μαγεία, ξωτικά, πράγματα περίεργα και τα παιχνίδια που είχαν για εμένα glamour. Ξαφνικά βρήκα μέσα στα RPG κάτι το οποίο συναρπάζει την ψυχή μου. Βασικά είναι η μαγεία και τα endless possibilities έξω από τον γκρίζο για εμένα πραγματικό κόσμο που δεν με καλύπτει. Ήταν ένα κάλεσμα για εμένα: η μαγεία έγινε το επίκεντρο γύρω από το οποίο κινούμουν για πάρα πολλά χρόνια.

3. Ξεκίνησες σαν παίκτης; Πότε άρχισες το storytelling;

Μπάμπης: Είναι σαν σκυταλοδρομία: κάποιος το έχει μάθει και μαζεύει παίκτες που έπειτα θα πάνε στη δική τους παρέα σαν Dungeon Masters και θα το μάθουν και σε άλλους που εκείνοι με τη σειρά τους θα κάνουν DM σε άλλους. Αλλά σε παρέες όπου το μαθαίνουν όλοι μαζί απότομα πρέπει κάποιος αναγκαστικά να επωμισθεί την ευθύνη του αφηγητή. Τα τελευταία 18 χρόνια είμαι DM.

4. Προτιμάς να είσαι παίκτης ή storyteller;

Μπάμπης: Με τον τρόπο που άρχισα να χτίζω εγώ τη δουλειά μου σαν αφηγητής, αυτά τα δύο έχουν τη διαφορά που έχουν δύο άνθρωποι μεταξύ τους. Είναι απλά διαφορετικά. Μπορώ να παίζω και να διασκεδάζω το ίδιο. Αν δεν περνάω καλά με τον αφηγητή είναι το χειρότερό μου, αλλά αν είμαι αφηγητής και δεν μου κάνει κάποιος παίκτης σε αυτό που κάνουμε τον αντικαθιστώ με ευκολία, γιατί θέλω να έχει καλή ποιότητα και δεν το κάνω για την παρέα. Του λέω με ευγενικό τρόπο: «Έλα σε 2 μήνες να το ξαναδούμε». Πρέπει να βγει καλό, δηλαδή οι παίκτες μου να είναι αφοσιωμένοι, να μην σκρολάρουν στο κινητό ή στον υπολογιστή, να μη φεύγουν νωρίτερα επειδή τους μάλωσε η κοπέλα / το αγόρι τους, να είναι εκεί 100%. Δεν θα παίξω γιατί μου έλειψε η παρέα –αυτός είναι ο δεύτερος λόγος, ο πρώτος λόγος είναι να συνεργαστούμε για κάτι όμορφο.

Σωκράτης: Εάν η χημεία της ομάδας είναι καλή, είναι ωραία και τα δύο· εάν όχι, προτιμώ να είμαι DM. Μου αρέσουν και τα δύο γιατί θα ήθελα να παίζω και τα δύο στη ζωή μου· μου προσφέρουν κάτι διαφορετικό, μια διαφορετική εμπειρία το καθένα. Προτιμώ να είμαι παίκτης σε κόσμους που δεν γνωρίζω γιατί μου αρέσει να μαθαίνω τους κόσμους όπως τους παρουσιάζει ο Storyteller, μέσα από το παιχνίδι. Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο –και γι’ αυτό μου αρέσει και πάρα πολύ το high fantasy– είναι ότι μου λείπει πάρα πολύ η μαγεία στην πραγματική ζωή. Γι’ αυτό παίζω συνήθως spellcasters και κυρίως μάγους, γιατί θέλω να νιώθω ότι έχω τον τρόπο να αλλάξω τον κόσμο, την πραγματικότητα.

Γιάννης: Προτιμώ να παίζω DM όταν έχω στο μυαλό μου κάτι συγκεκριμένο, μια ιστορία, ένα σενάριο, κάποιους χαρακτήρες –και με άτομα που ξέρω καλά. Θέλω να είναι πολύ προσωπική εμπειρία. Δηλαδή αν πάω να παίξω μια έτοιμη περιπέτεια μάλλον μπορώ να το κάνω αλλά δεν θα στο πουλήσω και δεν θα είμαι τόσο ενθουσιασμένος για να ενθουσιάσω και τον παίκτη, εκτός και αν το νιώσω, εκτός και αν με πωρώσει τόσο πολύ. Αλλά πρέπει να έχω κάτι να πω και, όταν συμβαίνει αυτό, είναι πολύ ωραία εμπειρία, γιατί είναι σημαντική η ευχαρίστηση που παίρνεις επειδή ο παίκτης πέρασε καλά με εσένα σαν DM. Το να είμαι παίκτης μού αρέσει για πολλούς άλλους λόγους, γιατί μπορώ να παίξω σε πολλά πλαίσια, με ή χωρίς μαγεία, και δε με νοιάζει τόσο το setting, αρκεί να είμαι με καλή παρέα. Επίσης, μου δίνει την ευκαιρία να παίξω με άτομα που δεν ξέρω πολύ καλά, είναι άσκηση κοινωνικότητας, αλλά σαν DM μου είναι πολύ δύσκολο να παίξω με άτομα που ξέρω κάτω από 5 χρόνια.

 

5. Πόσο συχνά και με ποιον τρόπο το έβαλες στη ζωή σου; Πόσο χρόνο αφιέρωνες/αφιερώνεις;

Μπάμπης: Σαν παίκτης διαβάζω 1 ώρα την εβδομάδα, θέλω να ελαχιστοποιήσω τις πιθανότητες να πάει κάτι άσχημα, θέλω να σκεφτώ τι προσδοκίες έχω και τι πρόκειται να συμβεί. Σαν αφηγητής τα φτιάχνω όλα σκηνοθετημένα με ζάρια. Σταθερά από τα 22 μου, μία φορά την εβδομάδα που θα συνεννοηθώ με τους παίκτες μου, θα παίξω. Και δεν σταμάτησα καν όταν μπήκα φαντάρος.

Μιχάλης Λυγ.: Ούτε και εγώ. Στον στρατό στην Κω έμεινα 43 μέρες μέσα, χωρίς έξοδο, και στις σκοπιές τους έλεγα για το RPG –δεν το ήξερε κανείς απ’ όσους μιλούσα. Τελικά γίναμε ομάδα και παίρναμε τα ζάρια από το τάβλι, έκανα δικό μου σύστημα με 2 εξάπλευρα. Φτιάξαμε χαρακτήρες και όταν εγώ είχα σκοπιά 2-4 τη νύχτα, έπαιρναν άδεια απ’ τον θαλαμοφύλακα για να σηκώνονται να παίζουν μαζί μου στο θαλαμοφυλίκι. Το πιο ακραίο είναι ότι τους συνεπήρε τόσο η ιστορία, που στην τελευταία τους έξοδο, καλοκαίρι στο νησί, μου ζήτησαν να τελειώσουμε το campaign. Βρεθήκαμε σε μια καφετέρια, βαθιά συγκινημένοι, και παίξαμε το τελευταίο μας session.

Σοφία: Το πόσο συχνά θα παίξουμε πλέον εξαρτάται από τη φάση στην οποία βρισκόμαστε, το στάνταρ είναι μία στις 15 ή, στην καλύτερη, αν είμαστε τυχεροί, μία φορά την εβδομάδα. Οι συνθήκες δεν είναι εύκολες: η παρέα μας έχει δουλειές, χόμπι, άλλες ασχολίες. Παλαιότερα παίζαμε κάθε μέρα, δεν βγαίναμε από το σπίτι. Έχουμε πάει δέκα μέρες διακοπές, έξι παίκτες και ο DM, είχαμε νοικιάσει σπίτι, σηκωνόμασταν το πρωί, κάναμε μπάνιο, παίρναμε προμήθειες, μαγειρεύαμε, τρώγαμε –και από το μεσημέρι μέχρι τα ξημερώματα παίζαμε RPG. Ήταν οι καλύτερες διακοπές της ζωής μου.

Μιχάλης Λίτ.: Αν μπορούσαμε θα παίζαμε μίνιμουμ 3 φορές την εβδομάδα. Για 2-3 χρόνια έπαιζα κάθε μέρα. Είχαμε πιαστεί τόσο πολύ στη φαντασία μας που χάναμε ολόκληρες περιόδους χρόνου, χανόμασταν στον κόσμο. Ένα 50-60% του χρόνου μου ασχολούμαι με τα παιχνίδια· μπορεί να μην παίζω, αλλά σκέφτομαι και διαβάζω για αυτά.

Σωκράτης: Η προετοιμασία του DM μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Υπάρχουν κάποιοι που προετοιμάζονται για το session που θα έρθει και ανάλογα με το πόσο σημαντικό είναι για αυτούς να είναι όλα τέλεια, δίνουν πολλή ή λιγότερη ενέργεια σε αυτό. Ας πούμε, η μάνα μου δουλεύει ακόμη και props. Π.χ. επειδή ένας από τους χαρακτήρες της ήταν αστυνόμος και δούλευε στο NY Police Department, του παρήγγειλε κούπες και σήμα. Το άλλο είδος προετοιμασίας έχει να κάνει με το ότι κατανοώ τον κόσμο, ξέρω τι συμβαίνει εγώ στον κόσμο, πετάω τους χαρακτήρες μέσα και εγώ σαν DM έχω θέσει σε κίνηση μια μεγάλη ιδέα. Από εκεί και πέρα, ανάλογα με το τι κάνουν οι παίκτες μου, το βάζω μέσα σε αυτή, μαζί με άλλες πληροφορίες που έχω για τον κόσμο και φέρομαι αναλόγως –δεν χρειάζεται να προετοιμαστεί κάτι παραπάνω.

 

 

6. Με ποιον τρόπο έχει επηρεάσει τη ζωή σου, έχει διαμορφώσει τις επιλογές και την καθημερινότητά σου;

Μπάμπης:  Όλες οι δουλειές που έχω κάνει έχουν να κάνουν με ανθρώπους και αυτό ήταν ένα χόμπυ που έχει να κάνει με ανθρώπους. Αύξησε την αυτοπεποίθησή μου, εξέφρασα συναισθήματα που δύσκολα μου δίνεται η ευκαιρία να εκφράσω υπό συγκεκριμένες συνθήκες και με έκανε να συνειδητοποιήσω με ποια δουλειά θα ήθελα να πεθάνω: αυτή που έχω τώρα, που βοηθάω κόσμο. Αναδύονται πράγματα, γίνονται ζυμώσεις του εαυτού σου μέσα από τις συνθήκες του παιχνιδιού, νέοι άνθρωποι βάζουν νέα στοιχεία υπό τη δύναμη πάντα του game master. Το τι συμβαίνει στο τραπέζι είναι μια μικρογραφία της αληθινής ζωής. Όπως θα φερόμουν σε μια συνεργασία στη ζωή μου έτσι θα συμπεριφερθώ πάνω στο τραπέζι. Αν δεις άτομα σε ένα campaign, θα καταλάβεις γι’ αυτούς πράγματα που δεν ξέρουν ούτε οι σύζυγοί τους, ούτε τα παιδιά τους. Είναι καταπληκτικό: φορώντας τις «μάσκες» τους στο παιχνίδι πέφτουν οι μάσκες, γιατί πια δεν ντρέπονται να κάνουν αυτό που δεν θα έκαναν στην πραγματική ζωή.

Σοφία: Αρκετά χρόνια πριν συνειδητοποίησα κάτι πολύ συγκεκριμένο που συνοψίζεται σε μία πρόταση: «Για εμένα τα παιχνίδια αυτά είναι ο δρόμος προς τη φώτιση». Αρχικά έπαιζα για το πάθος, το ενδιαφέρον, την περιπέτεια, τη σύνδεση με τους άλλους. Αλλά, περνώντας ο καιρός, συνειδητοποίησα ότι με βοήθησαν να βλέπω τον εαυτό μου πιο καθαρά, αλλά και τους άλλους.

Σωκράτης: Εγώ δεν κάνω αποθεραπεία, δεν κάθομαι να το ψάξω εγκεφαλικά μετά το παιχνίδι. Σε ένα επίπεδο μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο ανασκόπησης και μπορείς να βρεις έναν τρόπο να κάνεις ψυχοθεραπεία μέσα από τα παιχνίδια –γιατί σαν διαδικασία είναι συμβατή–, όπως και να μάθεις αγγλικά και γενικότερα για να προσεγγίσεις άλλα πράγματα. Τα RPGs είναι ένα πλούσιο εργαλείο αλλά εγώ τα χρησιμοποιώ recreationally, για να διασκεδάζω, και δεν βάζω πάρα πολλή σκέψη.

Μιχάλης Λίτ.: Με έχει επηρεάσει με διαφορετικούς τρόπους το να είμαι παίκτης και DM. Ο λόγος που με δυσκολεύει να φτιάξω ένα χαρακτήρα είναι γιατί για εμένα δεν υπάρχουν εγκεφαλικοί χαρακτήρες. Ο χαρακτήρας μου πρέπει να είναι προσωπική υπόθεση, πρέπει να μπορώ να μπω στη θέση του, στο πετσί του και να νιώθω ό,τι νιώθει. Όταν αυτό το κατασκεύασμα αρχίζει να εξελίσσεται, λόγω της προσωπικής σχέσης που υπάρχει με τον χαρακτήρα, με εξελίσσει και με ανεβάζει και εμένα. Υπήρξαν χαρακτήρες που με ωρίμασαν πολύ περισσότερο από πολύ μεγάλες εμπειρίες της ζωής μου. Το ότι δεν υπάρχει σκληρό τίμημα για τα λάθη μου είναι τόσο πολύτιμο! Μπορεί να στεναχωρηθώ, να κλάψω, αλλά –πέρα από το συναίσθημα της βραδιάς– μένει εκεί. Οπότε σου δίνεται η ευκαιρία να ωριμάσεις μέσα σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον. Σαν DM επηρεάστηκε πολύ η αντίληψή μου για το πώς δουλεύει ένας κόσμος γιατί πρέπει να τον τρέξεις εσύ –και χρειάζεται πολλές φορές να δεις πώς λειτουργεί ο πραγματικός κόσμος για να το καταφέρεις. Το world building και το world management αναπτύσσεται και επηρεάζει την αντίληψή σου σε πολύ μεγάλα επίπεδα. Π.χ. για να σχεδιάσω πώς λειτουργεί το νομικό σύστημα σε ένα βασίλειο που έφτιαχνα, έκατσα και διάβασα πώς είναι το σύστημα του Καποδίστρια με τα καντόνια στην Ελβετία. Δεν είναι ποτέ ξανά μικροκοσμική η αντίληψή σου· πρέπει να λειτουργήσεις μακροκοσμικά και να δεις πώς λειτουργούν τα μεγάλα γρανάζια.

Ελεάννα: Προσπαθώντας να φτιάξω χαρακτήρες που δεν είμαι εγώ και αποτυγχάνοντας, μαθαίνω πολλά πράγματα για τον εαυτό μου. Άλλοτε εκπλήσσομαι, άλλοτε όχι. Αλλά νομίζω καταλαβαίνω περισσότερα για τον εαυτό μου όταν προσπαθώ να παίξω τον χαρακτήρα μου και μου φαίνεται δύσκολο, με την έννοια ότι έρχεται σε αντίθεση με το τι πιστεύω εγώ σαν Ελεάννα και δεν μου βγαίνει.

 

7. Ποιο σύστημα προτιμάς; Ποια είναι η άποψή σου για τα συστήματα στα RPGs;

Μπάμπης: Υπάρχουν 10.000 RPGs καταχωρημένα, θα μπορούσε ακόμα και η αγαπημένη σου ταινία να υπάρχει σε RPG. Συνοπτικά, προτιμώ να παίζω συστήματα όπου πέφτουν ζάρια και γίνεται χαμός –μου αρέσουν οι πιθανότητες. Έχω μερικούς όρους για τα συστήματα: π.χ. αν δεν υπάρχει εικοσάπλευρο, δεν παίζω –και αυτό είναι μόνο ένας από τους ψυχαναγκασμούς μου. Στις ιστορίες μου, πρωταγωνιστές δεν είναι οι παίκτες, αλλά ο κόσμος, οπότε δεν υπάρχει κατάληξη για εμένα, αυτά όλα θα τελειώσουν όταν πεθάνω. Δεν έχω πρόβλημα να αλλάξω το σύστημα, παραδέχομαι ότι έχω κάνει πράγματα τουλάχιστον τολμηρά με αλλαγές συστημάτων μέσα σε μια ιστορία. Ρε παιδί μου, σου έχει τύχει να βγαίνεις με ένα αγόρι αλλά να γνωρίσεις αυτόν που βγαίνει μια φίλη σου και να πεις «Oυάου! Tι ωραίος τύπος… πώς θα ήταν να έβγαινα εγώ μαζί του;»; Eε, ερωτεύτηκα ένα σύστημα την ώρα που έπαιζα ένα άλλο, το παραδέχομαι. Έπαιζα game master με ένα σύστημα και έπαιξα σαν παίκτης ένα άλλο και τρελάθηκα. Ο κόσμος που είχα φτιάξει έμεινε ίδιος και άλλαξα το σύστημα. Δένομαι πολύ με ιστορίες, μπορεί να παίξω και μόνος μου, οι πτυχές μου, οι προσωπικότητές μου αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, μόνος μου έχω βιώσει πράγματα που δύσκολα θα βίωνα με άλλους, είναι σαν διαλογισμός.

Μιχάλης Λυγ.: Υπάρχει η θεωρία του Ron Edwards που μίλησε για το GNS, σύμφωνα με το οποίο τα παιχνίδια έχουν gaming aspect, narrative aspect και simulation aspect, και ο ίδιος ισχυρίζεται ότι κάθε παιχνίδι θα πρέπει να εστιάζει σε ένα από τα τρία. Εγώ διαφωνώ και πιστεύω ότι ένα παιχνίδι μπορεί να είναι και τα τρία, αρκεί να εστιάσει στην ιστορία που θέλει να πει· μπορεί να μοντελοποιεί συγκεκριμένες αφηγηματικές δομές χωρίς να εστιάζει στην εξομοίωση της μάχης. Στο gaming aspect μετράει ότι θέλω να κερδίσω, να βελτιώσω τη θέση μου σε σχέση με τους ανταγωνιστές μου· το narrative έχει να κάνει με το ότι θέλω να πω μια καλή ιστορία· και το simulation με το ότι θέλω να πω μια ιστορία με πιστότητα. Αλλά αν εστιάσουμε στο τι θέλει να πει η ιστορία, εγώ πιστεύω ότι μπορεί να είναι και τα τρία εξίσου. Το σύστημα σου επιβάλλει συμπεριφορές. Υπάρχει το κατάλληλο σύστημα για την κατάλληλη παρέα και την κατάλληλη ιστορία που θέλουμε να πούμε.

Σωκράτης: Αν το concept είναι το end result και το σύστημα είναι η γλώσσα προγραμματισμού, κάποιες γλώσσες προγραμματισμού είναι καλύτερες για κάποιου είδους end result. Το σύστημα είναι ένα εργαλείο που σου δίνει τη δυνατότητα να φτιάξεις κάτι και, ανάλογα με το τι θες να φτιάξεις, πρέπει να επιλέγεις το κατάλληλο εργαλείο για να έχεις καλύτερο αποτέλεσμα. Κάθε σύστημα είναι φτιαγμένο για να υποστηρίζει το παιχνίδι για το οποίο φτιάχτηκε.

 

 

8. Ποια είναι η άποψή σου για το Live Action Role Playing (LARP); Έχεις συμμετάσχει ποτέ ή θα το έκανες;

Μιχάλης Λυγ.: Το Nordic LARP έχει αρκετή σχέση με την performance και αντλεί πράγματα από αυτήν και το RPG. Το σημαντικότερο που παίρνει είναι ότι οι συμμετέχοντες είναι θεατές και παίκτες, δηλαδή είναι πολύ διαδραστικό και πολύ ξεχωριστό. Συνήθως ένα έργο έχει και το δικό του σύστημα: στο Nordic LARP στήνουν ένα σύστημα για να πουν μια εμπειρία, ούτε καν ιστορία. Υπάρχουν πολύ βαριά LARPs, π.χ. στρατόπεδα συγκέντρωσης, που έχουν ακόμα και safe words.

Μιχάλης Λίτ.: Έχω πάρει μέρος σε LARP και ήταν μια τραγικά αστεία εμπειρία. Αυτό μάλλον έχει να κάνει με την Ελλάδα. Εδώ έχουμε ένα πολύ έντονο πολιτισμικό χαρακτηριστικό, ότι διακωμωδούμε τα πάντα, δεν παίρνουμε στα σοβαρά σχεδόν τίποτα. Η εμπειρία μου ήταν με τις πρώτες γενιές, μιλάμε για πριν 25 χρόνια. Υπήρχε μια ομάδα που έπαιζε σε διάφορα μέρη στην Αθήνα, το οποίο ήταν πολύ ενδιαφέρον σε κάποια επίπεδα, αλλά έλειπαν κάποια σημαντικά στοιχεία. Είναι πολύ δύσκολο να αποκόψεις τον φανταστικό χαρακτήρα από τον παίκτη· εφαρμόζει κάποιες «μανιέρες» στη συμπεριφορά του. Παρ’ όλα αυτά, σαν ιδέα με συναρπάζει, θα ήθελα να πάρω μέρος σε κάτι καλύτερο. Αλλά αν δεν έχεις αρκετά χρήματα να φτιάξεις ή να αγοράσεις σοβαρά props, είναι αστεία η εμφάνιση. Αν πας σε κάτι modern είναι πιο εύκολο· αν πας σε fantasy είναι κράνος με βούρτσα πάνω.

Γιάννης: Το πρόβλημα, νομίζω, είναι η γραφικότητα που έχει, ότι είναι κωμικά και στερεοτυπικά θεατρινίστικο· δεν είναι παιχνίδι, απλά παίζουμε τον ρόλο μας. Στο εξωτερικό είναι ωραία τα LARPs που στοχεύουν στη βιωματική εμπειρία, αλλά εδώ είναι ακόμα ένα θέατρο.

Ελεάννα: Το Requiem For Athens είναι το καλύτερο εδώ, που είναι vampire και modern, και έχει μια αίσθηση emo: βγάζεις το δράμα από μέσα σου. Επίσης, πολύ ενδιαφέρον είναι και το Scool, μια εκπαιδευτική πρωτοβουλία στην Πάτρα, που χρησιμοποιεί το LARP σαν εναλλακτική μέθοδο μετάδοσης και αφομοίωσης γνώσης για μαθητές γυμνασίου.

Σοφία: Γενικά αγαπώ τα props και το θεατρικό κομμάτι: δεν μου αρέσει να μιλάει ο παίκτης με γ΄ πρόσωπο για τον χαρακτήρα του, είναι άκυρο. Έχω δύο εμπειρίες όπου το διασκέδασα πολύ, αλλά βλέποντάς το χαλαρά, χωρίς προσδοκίες, γιατί είμαστε στην Ελλάδα. Η μία από αυτές ήταν μια ιστορία της μάνας μου και στα εισαγωγικά sessions κάθε χαρακτήρα είχε αποφασίσει ότι θα έβαζε live action. Οπότε κάποιοι παίξαμε τους χαρακτήρες που θα πλαισίωναν κάποιο βασικό χαρακτήρα. Είχε δώσει π.χ. μια διεύθυνση στην οποία είχε βάλει ένα κηδειόσημο που έλεγε ότι ένας χαρακτήρας που έπρεπε να συναντήσει ο παίκτης είχε πεθάνει. Και μας οδήγησε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών όπου θα γινόταν η κηδεία. Ένα DIY LARP δηλαδή. Αλλά αν μου δινόταν η ευκαιρία να συμμετέχω σε κάτι πιο οργανωμένο και έπαιρνα την απόφαση να εκθέσω σε αυτό τον βαθμό τον εαυτό μου, θα το έκανα με κάποιο φόβο. Γιατί για να το κάνεις πρέπει να παίρνεις τον εαυτό σου σοβαρά και δεν είμαι σίγουρη για αυτό. Είμαι υπέρ του να υπάρχει καλή διάθεση να το αντιμετωπίσεις και ας υπάρχει αυτό το κακόγουστο γκροτέσκ –είναι καλύτερο από το να μην υπάρχει.

 

9. Πώς θα σύγκρινες τα RPGs με τα video games;

 

Σοφία: Δεν συγκρίνεται η μία εμπειρία με την άλλη. Το ότι εγώ φτιάχνω έναν χαρακτήρα και παίζω μια ιστορία που μπορεί να παίξουν ένα εκατομμύριο ακόμα άνθρωποι που θα δουν τα ίδια πράγματα και θα τους πουν τα ίδια πράγματα, δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ στα RPGs. Γιατί ακόμα και όταν παίζεις το ίδιο σενάριο, η διάδραση μεταξύ των χαρακτήρων και ο τρόπος που αντιδρούν επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο ο DM θα σου παρουσιάσει τον κόσμο, τις αντιδράσεις των NPCs (non-player characters) και το τι συμβαίνει γενικά. Δεν έχω πρόβλημα με τα computer games, απλά δεν θέλω να υπάρχει σύνδεση. Δεν υπάρχει πια το ιδεώδες, θεωρώ ότι η Βlizzard έχει εκμεταλλευτεί τα πάντα, είναι μια πολυεθνική.

Στέφανος: Το Warcraft δεν έχει καμία σχέση με RPG, όμως κάτω απ’ όλα αυτά είναι η ιδέα του storytelling. Παίζεις ένα παιχνίδι για να πεις μια ιστορία την οποία μπορεί να σου δώσει ο storyteller σου σε ένα tabletop RPG. Το θέμα είναι ότι, επειδή το video game δεν είναι άνθρωπος, δεν προετοιμάζεται πριν έρθει στο τραπέζι να σου μιλήσει, δεν μπορεί να αλλάξει τις αντιδράσεις του ώστε να σου αρέσει περισσότερο το παιχνίδι ή να δημιουργήσει το συναίσθημα που έχουμε όταν παίζουμε. Είναι μειωμένο σαν εμπειρία, δεν είναι συνεπές, είναι συμβιβασμός.

 

10. Θα πρότεινες σε κάποιον να ξεκινήσει να παίζει; Και γιατί;

Μπάμπης: Θα πρότεινα μόνο στα παιδιά μου να αρχίσουν να παίζουν· έχω απογοητευτεί από τις νέες γενιές, δεν θεωρώ ότι είναι έτοιμοι να αντεπεξέλθουν στον βαθμό αφοσίωσης που απαιτείται για να το βιώσουν όπως πρέπει. Και είναι και θέμα ιεραρχίας, το θεωρώ πολύ ιερό ώστε να κάνουν και άλλα πράγματα ταυτόχρονα. Θα πρότεινα να παίξουν άνθρωποι που δεν τους αρέσει η τεχνολογία, σε τύπους που είναι ρομαντικοί, που δεν εκφράζονται αλλά έχουν πολλά να πουν, που δεν έχουν αυτοπεποίθηση. Είμαι ελιτιστής σε αυτό το θέμα. Μπορούν να παίξουν λίγοι και να το βιώσουν ακόμα λιγότεροι.

Ελεάννα: Δεν ξέρω αν θα το πρότεινα, πιστεύω ότι είναι για λίγους και καλούς και για όσους δε θα «κομπλεξιάσουνε» πάνω στο τραπέζι και θα είναι ανοικτοί στο να βρίσκονται και να εναρμονίζονται με μια ομάδα. Θα το πρότεινα σε κάποιον που ήξερα καλά και ήταν δημιουργικός, και του αρέσει να εξερευνεί καινούργιους κόσμους και πτυχές του εαυτού του και δεν έχει πρόβλημα να τις μοιραστεί. Θα το πρότεινα σε κάποιον κοντινό μου άτομο που θα ήθελα να γνωρίσει ένα κομμάτι του εαυτό μου και να καταλάβει γιατί δεν μπορώ να βγω τα Σάββατα.

Μιχάλης Λίτ.: Δεν θα το πρότεινα σε όλους. Θεωρώ ότι τα ψυχοδράματα είναι από τους ωραιότερους τρόπους να γνωριστείς με τους ανθρώπους, να εκδηλώσεις ένα κομμάτι της δημιουργικότητάς σου, να ικανοποιήσεις τη φαντασία σου ακόμα και να κάνεις την ψυχοθεραπεία σου. Σε όλο αυτό όμως, οι gamers είναι ένα ολόκληρο tribe που στη δικιά μου αντίληψη είναι άλλου είδους άνθρωποι. Έχουν αρκετό glamour μέσα τους, έχουν αγάπη, δίψα, πάθος για το όνειρο, τη μαγεία, το ανεξερεύνητο, το διαφορετικό, τις πιθανότητες, πιο versatile μυαλό, έχουν μια πείνα, μια ανάγκη την οποία μπορείς να δεις. Αν τους πεις για τον δράκο, το διαστημόπλοιο, το ξωτικό, το ξόρκι, θα ενθουσιαστούν, υπάρχει μια ανησυχία μέσα τους. Αυτοί είναι gamers. Για εμένα είναι η πιο ολοκληρωμένη και πιο ωραία ψυχαγωγική ενασχόληση στον κόσμο. Εμείς έχουμε βρει κάτι σε αυτά τα παιχνίδια που μας παθιάζει πάρα πολύ και έχω καταλάβει ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να κοινωνήσουν αυτό το πράγμα. Σε αυτούς θα το πρότεινα.

Γιάννης: Εγώ θα πρότεινα σε όλους να το δοκιμάσουν, σε όλους έχει να δώσει κάτι, όποιος και να είσαι, από όποια κουλτούρα. Δεν πιστεύω ότι είναι θέμα τόσο φαντασίας και κατά πόσο έχεις μεγαλώσει με τα βιβλία και το fantasy, πιστεύω ότι είναι θέμα έκφρασης και προσωπικού βιώματος. Όλοι έχουν τη θέληση να βιώσουν μια εμπειρία που είναι έξω από τον εαυτό τους και πιστεύω ότι εκεί πατάει το RPG. Όλοι μπορούν να βρουν ένα παιχνίδι και ένα setting που θα τους αρέσει και θα τους ψήσει να παίξουν έναν χαρακτήρα που είναι κάτι άλλο από τον εαυτό τους, αρκεί να τους δώσεις την ευκαιρία. Υπάρχουν τα άτομα που είναι άνετα και δεν έχουν πρόβλημα να εκφραστούν –και αυτούς θα τους ψήσεις πιο εύκολα– και τα άτομα που έχουν άμυνα –και αυτό είναι το πρόβλημα, που κάποιοι είναι επιφυλακτικοί. Σε όσους έχουν πρόβλημα να ανοιχτούν θα το πρότεινα σίγουρα· μπορεί να τους βοηθήσει πάρα πολύ κοινωνικά και προσωπικά, πέρα από τη διασκέδαση.

Σοφία: Ένα από τα πολύ σημαντικά πράγματα που αποκομίζουμε από τα παιχνίδια είναι ένας κοινός κώδικας. Παίζοντας μια ομάδα ατόμων τα ίδια παιχνίδια που έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο λεξιλόγιο, μεταφέρουμε αυτούς τους όρους αυτονόητα στην καθημερινή μας ζωή. Ένας από τους λόγους που θα έφερνα έναν φίλο στα role plays είναι για να μπορώ να μοιραστώ αυτή τη γλώσσα μαζί του, γιατί είναι τεράστιος ο κόπος για εμένα να συναναστραφώ τους ανθρώπους που δεν τη μιλούν –οπότε μπορεί να είναι και εγωιστικός ο λόγος. Είναι μία πολύ δημιουργική ομαδική δραστηριότητα, η οποία έχει απαιτήσεις· θα μπορούσα να το πω σε όλους, χωρίς να το εννοώ πραγματικά, γιατί πιστεύω και εγώ ότι δεν είναι για όλους. Έβαλα τη μητέρα μου στα παιχνίδια επειδή, όταν είχα αρχίσει να παίζω πολύ σοβαρά και είχα εμμονή, είχα πέσει με τα μούτρα και εκείνη είχε φρικάρει τη ζωή της, είχε φοβηθεί, δεν ξέρω τι φανταζόταν. Πολέμια των RPGs, μέχρι που κάποια στιγμή της είπα ότι για να έχει άποψη πρέπει να το δοκιμάσει. Βρήκαμε το παιχνίδι που της ταιριάζει, τη βάλαμε και το ερωτεύτηκε. Από τότε σταμάτησε να με πρήζει. Ήταν μια έκπληξη από άλλον κόσμο, άλλον κύκλο, άλλους κώδικες, αλλά η ευκαιρία να έχει μια επαφή με εμένα, τον αδελφό μου και τους φίλους μας την ξεκλείδωσε από το «αρτηριοσκληρωτικό» της γενιάς της.

Σωκράτης: Θεωρώ ότι είμαστε όλοι μια κοινωνία μεγαλωμένη από παραδοσιακούς Χριστιανούς και τα RPGs είναι το σεξ. Νιώθω ότι ο λόγος που δεν μπορεί ο περισσότερος κόσμος να ενταχθεί σε αυτό ή να το δει, είναι επειδή έχει μάθει να θεωρεί αυτό που φαίνεται να είναι κάποιας μορφής αμαρτία. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δεις πολλούς ανθρώπους πώς συμπεριφέρονται όταν εκτίθενται σε αυτό όταν είναι μόνοι τους και πώς όταν είναι με άλλους ανθρώπους γύρω τους. Θα πρότεινα σε κάποιον να παίξει για τους ίδιους λόγους που θα πρότεινα σε κάποιον να κάνει σεξ· έχουν πάρα πολλές ομοιότητες. Στην αρχή, όταν ξεκινάς και δεν έχεις παίξει παιχνίδια, θες να παίξεις με τους πάντες, δεν έχει σημασία με ποιον, πού και τι, γιατί έχεις καύλα να το κάνεις. Αυτή τη στιγμή θέλω να παίξω μόνο με άτομα που μου το βγάζουν, γιατί δεν έχω πλέον από μόνος μου την όρεξη: τη δημιουργώ μαζί με τον άλλον και έχω κατασταλάξει και στο τι μου αρέσει, έχω γίνει πολύ πιο επιλεκτικός. Οπότε θα έλεγα να παίξουν όλοι, καλό θα τους κάνει. Δεν πρόκειται να μπω σε αυτή τη διαδικασία με την καθεστηκυία τάξη, γι’ αυτό δεν πρόκειται να βγω στον δρόμο να πω «παίξτε όλοι role play». Δεν έχει νόημα να βγεις σε μια χριστιανική κοινωνία να πεις «κάντε όλοι ελεύθερο σεξ».

 

11. Με τι κριτήριο επιλέγεις τις ιστορίες που φτιάχνεις (π.χ. φάση ζωής ή σταθερή προτίμηση); Από πού αντλείς έμπνευση;

 

Σοφία: Εγώ αγαπώ πάρα πολύ τα βιβλία και κρατάω σημειώσεις. Υπάρχουν φορές που θα ανατρέξω σε κάτι που έχω διαβάσει και θα δω τις σημειώσεις μου· όλα αυτά είναι πράγματα που κλέβω χωρίς τύψεις και τα βάζω στον κόσμο που φτιάχνω. Γιατί ζητούμενο είναι να δω τον κόσμο να ζωντανεύει με τρόπο που να είναι πιστευτός και συνεπής και να έχει λεπτομέρειες που τον κάνουν αληθινό. Μου αρέσει οι ιστορίες να έχουν να κάνουν με τους χαρακτήρες, δηλαδή δουλεύω πάρα πολύ με αυτούς σαν έναυσμα για την ιστορία. Πολλές φορές μπορεί να έχω μια γενική εντύπωση για το πού μπορεί να οδηγήσει και οι παίκτες τραβούν τα πέπλα από τα μάτια μου και μου δείχνουν την κατεύθυνση της ιστορίας· εγώ την κρατάω απλά, δεν την πάω με το ζόρι εκεί όπου νομίζω –και αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να κάνει ένας storyteller. Παίρνω τα εναύσματα από τους χαρακτήρες και το αφήνω να ξετυλιχτεί.  Έχω πρόβλημα να κάνω DM με μια έτοιμη ιστορία, όσο εύκολο και αν είναι το τεχνικό κομμάτι που μου προσφέρει, γιατί είναι σε έναν κόσμο που δεν είναι δικός μου. Θέλω τα ονόματα, τα μέρη, οι παραδόσεις να είναι δικά μου.

Σωκράτης: Εγώ έχω την εντύπωση ότι δεν έχει τόσο να κάνει με τη φάση ζωής, θεωρώ ότι αυτή ορίζει «τα ρούχα» που θα φορέσει η ιστορία που θα πεις και όχι τον πυρήνα της. Επίσης νομίζω ότι έχει να κάνει με τον άνθρωπο, αλλά και με κάποιους βασικούς κανόνες, προκλήσεις και αντιπαραθέσεις κάποιου είδους, μια διαφορά δυναμικού ώστε να υπάρχουν φορτία. Στην αρχή βάζεις μικρά ώστε να υπάρχει ρεαλισμός και κινούνται τα πράγματα με διαφορετικούς τρόπους και από διαφορετικούς παράγοντες. Όταν οδηγείστε στην πρώτη λύση της σύγκρουσης υπάρχει το «και μετά, τι;» που σε οδηγεί μοιραία προς τα κάτω, δημιουργείται μεγαλύτερο βάθος για να δοθεί μια συνέχεια στο παιχνίδι και, όσο μεγαλώνει η πλοκή, τόσο πιο βαριά φορτία δημιουργούνται. Το να φανταστείς μια ωραία ιδέα και να τη γράψεις σε ένα χαρτί μπορείς να το κάνεις εύκολα –και αυτό μπορείς να το κάνεις σε ένα φύλλο. Η διαδικασία του να το κάνεις αυτό βιβλίο θέλει πολύ κόπο. Οπότε, σε αυτή τη φάση της ζωής μου, μου είναι πιο εύκολο να πάρω μια έτοιμη ιστορία και να την προσαρμόσω.

12. Πώς φτιάχνεις τους χαρακτήρες σου; Τι σχέση έχεις με αυτούς και ποιος ο βαθμός ταύτισης;

Μπάμπης: Σαν παίκτης φτιάχνω το χαρακτήρα μου με βάση εμένα, αλλιώς δεν μπορώ να παίξω. Πρέπει να έχει τα βασικά στοιχεία της προσωπικότητάς μου. Σαν αφηγητής, μου αρέσει τα τελευταία χρόνια να φτιάχνω τους ανθρώπους που είναι γύρω μου, έχω 120 χαρακτήρες, μπορώ να σου πω και οι 120 ποιοι είναι.

Μιχάλης Λίτ.: Ο βαθμός ταύτισης με τον χαρακτήρα μου είναι μεγάλος για να έχω καλό συναισθηματικό αγωγό μαζί του και να μπορώ να νιώσω ό,τι νιώθει, τι θα έκανε. Έχει πολύ να κάνει με τη φάση ζωής μου. Δεν έχω κλάψει ποτέ, παρά μόνο στα RPGs. Υπήρχαν χαρακτήρες που τους λάτρευα, τους έπαιζα τόσα χρόνια που κάποια στιγμή δεν ήμουν στη φάση όπου ήταν ο χαρακτήρας, δεν είχα πλέον επαφή μαζί του και αναγκάστηκα να τον αφήσω. Αν βάλεις μαζί όλους τους χαρακτήρες που έχω φτιάξει, θα μπορούσες να καταλάβεις ότι είναι δικοί μου, αλλά πρέπει να έχουν διαφορές που έχουν να κάνουν με το context του κόσμου, της παρέας και των αναγκών της, αλλά πρέπει να έχουν κάτι μαγικό.

Γιάννης: Πατάω σε αυτό που θα μου δώσει ο αφηγητής για την ιστορία και φτιάχνω ανάλογα με αυτήν τον χαρακτήρα μου. Πάντα οι χαρακτήρες μου έχουν κοινά και βασίζονται σε εμένα, αλλά πάντα υπάρχουν και στοιχεία που δεν έχω εγώ ή που έχω σε τελείως διαφορετικό βαθμό απ’ ό,τι στην πραγματικότητα. Μου αρέσουν οι χαρακτήρες που είναι φωνακλάδες και γεμίζουν το δωμάτιο επειδή εγώ δεν είμαι έτσι, αλλά θέλω να νιώθω ότι ταυτίζομαι με τον χαρακτήρα μου γιατί αλλιώς δεν το διασκεδάζω. Το συνδετικό στοιχείο που είχαν όλοι οι χαρακτήρες μου είναι ότι πάντα έβρισκα έναν λόγο που αυτοί ήθελαν να είναι με την ομάδα, να είναι η οικογένειά τους. Και αυτό είναι η ανάγκη μου: να νιώθω μέλος της ομάδας.

 

13. Έχεις παρατηρήσει ότι ανάλογα με την/τις ιστορία/-ες που παίζεις σε μια συγκεκριμένη φάση, σκέφτεσαι διαφορετικά; Επηρεάζεται η καθημερινότητά σου;

Μιχάλης Λίτ.: Οι ιστορίες που πραγματικά μου έδωσαν προβληματισμό που θα σκεφτόμουν για μέρες ήταν φτιαγμένες από τους DMs, δεν ήταν κάτι έτοιμο. Η πιο μεγάλη εμπειρία που έχω να πάρω συμβαίνει όταν ο χαρακτήρας μου εξελίσσεται. Γι’ αυτό με εξιτάρει απίστευτα η εξέλιξη του χαρακτήρα –και μιλάω για το συναισθηματικό κομμάτι και όχι το τεχνικό. Αυτό με αλλάζει πολύ σαν άτομο, παρόλο που δεν είμαι στη σάρκα του. Γιατί η σάρκα έχει και μια βαρύτητα, έχει κάποιες δικλείδες ασφαλείας που το μυαλό δεν έχει, αλλά το μυαλό ενεργεί. Έχουν τεράστιο impact πάνω μου οι χαρακτήρες. Ζω εμπειρίες στον πραγματικό κόσμο, τις οποίες χωρίς τους χαρακτήρες μου δε θα μπορούσα να τις αξιολογήσω και να τραφώ από αυτές στον σωστό βαθμό. Δηλαδή έχω εμπειρίες και δεν μαθαίνω από αυτές αμέσως, αλλά επειδή θα παίξω RPG και θα έχει ο χαρακτήρας μου μια παρόμοια εμπειρία, θα δέσουν και θα κάνουν κάτι μαγικό που με κάνει level up εμένα.

Σοφία: Πολλά χρόνια πριν, όταν ήμουν στο ξεκίνημα, είχα φτάσει στο σημείο να ερωτευτώ παίκτη επειδή ο χαρακτήρας μου είχε ερωτευτεί τον χαρακτήρα του. Αυτό είναι οδυνηρό και επικίνδυνο και έχω βάλει εσωτερικούς κόφτες πλέον, γιατί αν αφεθώ μπορώ να επηρεαστώ πάρα πολύ. Και είναι λογικό γιατί μέσα από τα παιχνίδια απαντώ στο μυαλό μου μέχρι και θεολογικά, κοσμολογικά ερωτήματα, πράγματα που έχουν να κάνουν με τον θάνατο, με το θείο, το καλό και κακό, τις ισορροπίες. Καθαρίζει το μέσα μου και το πλαίσιο όπου κινούμαι εγώ σαν άνθρωπος. Καταλαβαίνω γιατί αντιδρώ με τον συγκεκριμένο τρόπο, παρατηρώντας τι κάνει ο χαρακτήρας μου στο φανταστικό. Έχω οργανική σχέση με τους χαρακτήρες μου.

Σωκράτης: Οι χαρακτήρες που φτιάχνω που είναι δεμένοι με ένα κομμάτι του εαυτού μου είναι χαρακτήρες που δεν κάνουν πράγματα με τα οποία διαφωνώ, οπότε δεν μετανιώνω για κάτι. Δενόμενος με χαρακτήρες που έχω φτιάξει, μου ήταν εύκολο να παρασυρθώ και να νιώθω όπως αυτοί, αλλά αυτό συνέβαινε πιο παλιά και δεν θεωρώ ότι αυτό είναι το ζητούμενο. Θεωρώ ότι πλέον παίρνω πιο μεστά, βαθιά και πιο ουσιαστικά συναισθήματα απ’ το παιχνίδι, αν και αρκετά λιγότερο εκρηκτικά και φλογερά σε σχέση με παλαιότερα.

14. Πώς επιδρούν στις διαπροσωπικές σου σχέσεις τα RPGs; Πόσο διαχωρίζεις το role playing από την πραγματική σου ζωή;

Μπάμπης: Στην πραγματική μου ζωή οι άνθρωποι που με αγαπάνε και με έχουν στη ζωή τους πρέπει να αποδεχτούν ότι μία φορά την εβδομάδα δεν μπορούν να με έχουν. Στο τραπέζι οι φίλοι μου είναι πρώτα παίκτες μου και μετά φίλοι μου. Γι’ αυτό δεν παίζω πάντα με φίλους μου και δεν κάνω φίλους τους παίκτες μου απαραίτητα.

Μιχάλης Λίτ.: Διαχωρίζω ξεκάθαρα το role playing από την πραγματική ζωή· δεν υπήρχε ποτέ κάποια τέτοια σύγχυση. Θα ήθελα να πω ότι δεν επηρεάζει τις διαπροσωπικές μου σχέσεις, αλλά είναι ψέμα. Δεν είναι αλήθεια ότι δεν με επηρεάζει τι ειπώθηκε από τους άλλους στο παιχνίδι μόλις τελειώνει το session. Θεωρώ ότι έχω αρκετά καλό έλεγχο και φίλτρα ώστε να μη δημιουργηθούν άσχημες καταστάσεις, αλλά χρωματίζεται η γνώμη μου για τον άνθρωπο ανάλογα με τις πράξεις του χαρακτήρα του αρκετά συχνά. Αισθάνομαι ότι αυτό που βλέπω στον χαρακτήρα καθρεφτίζει και ένα κομμάτι που έχει βγάλει από τα εσώψυχά του και μπορεί να δω κάτι πιο βαθύ σε αυτόν που δε μου αρέσει. Αλλά προσπαθώ να έχω μόνιμα στο μυαλό μου ότι δεν παίζουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Oι σχέσεις σου επηρεάζονται γιατί είναι θέμα προτεραιοτήτων. Τα RPG, σε ένα μέτρο που είναι υγιές, έχουν high priority. Αν έχω να παίξω session, δεν θα κάνω τίποτα άλλο, αλλά υπάρχουν όρια ώστε αυτό να είναι υγιές και να το διαχειρίζομαι σωστά. Το έχω ανάγκη να παίζω και είναι τόσο εμφανώς ψυχοθεραπευτικό και τόσο έντονη η πλήρωση και η ευδαιμονία που μου παρέχει το να παίζω, που το έχω βάλει πάρα πολύ ψηλά στην ιεραρχία μου.

Γιάννης: Στο τραπέζι σχηματίζω μια εικόνα για τα άτομα που έχω γύρω μου, βλέπω πράγματα και με αυτό τον τρόπο νιώθω κάποια πράγματα και για αυτούς πέρα από τον χαρακτήρα τους. Νιώθω ότι το avatar που παίζει ο άλλος έχει να κάνει με την προσωπικότητά του, οπότε σχηματίζω αντίστοιχη άποψη και για αυτόν. Γενικά έχει επηρεάσει και τις προσωπικές μου σχέσεις, επειδή είμαι πολύ κλειστός και ντροπαλός και με έχει βοηθήσει να εκφράζομαι. Ξέρω ότι με διασκεδάζει, ξέρω με ποιους μπορώ να το κάνω και με ποιους όχι και το αποδέχομαι αυτό. Είναι σίγουρα μια σύνδεση το RPG, μπορεί να παίζω με άτομα που δεν κάνουμε παρέα αλλά να έχουμε μοιραστεί μια ιστορία μαζί και αυτό είναι κάτι που δεν θα έχω με άλλους φίλους που μπορεί να έχω πολλά χρόνια –και είναι οκ αυτό.

Σοφία: Θέλω οι ιστορίες που λέμε να είναι ιστορίες που κοιτάζουν προς τα πάνω, που σου δείχνουν προς τα πού έπρεπε να τείνεις. Μπορεί να παίξω ένα παιχνίδι που να είναι πολύ έντονο, κυριολεκτικά κλάμα, οδύνη και έπειτα κάθαρση. Υπάρχει περίπτωση, όμως, να είμαι ακόμα φθαρμένη, αλλά αυτό δεν θα το μεταφέρω στην εδώ ζωή σε ανθρώπους που δεν τους αφορά το παιχνίδι.

 

Νομίζω πως δεν θα άρμοζε σε αυτό το αφιέρωμα να παρουσιαστεί με ορισμούς και επιφανειακές επεξηγήσεις. Νομίζω πως αυτός ο βιωματικός τρόπος ήταν ο πιο κατάλληλος και ο πιο ουσιαστικός. Νομίζω πως βρήκα τα σωστά άτομα ώστε να δοθεί μια εμπειρική, πολύπλευρη, μαγική, δομημένη και συναισθηματική εικόνα για το πόσο φαν και πόσο σημαντικό είναι να συμμετέχει κανείς σε RPGs. Νομίζω πως αξίζει να δοκιμάσεις να χρωματίσεις με μαγεία τη δική σου πραγματικότητα.

Υ.Γ. Ευχαριστώ τους Γιάννη Ν., Σοφία Σ., Βασίλη και Γιάννη Ντ. που μοιράζομαι μαζί τους το πρώτο μου RPG campaign και που δέχτηκαν να φωτογραφηθούν στο υπέροχο φωτογραφικό αφιέρωμα της Νάνσυς Ρασσιά.