Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εµάς χωρίς εµάς.
Είµαστε εργαζόµενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, που έχουµε έρθει στο Σύνταγµα,
για να παλέψουµε και να αγωνιστούµε για τις ζωές µας και το µέλλον µας.
Είµαστε εδώ, γιατί γνωρίζουµε ότι οι λύσεις στα προβλήµατά µας µπορούν να προέλθουν µόνο από εµάς.
Καλούµε όλους τους Αθηναίους, εργαζόµενους, ανέργους και νεολαία στο Σύνταγµα, και όλη την κοινωνία να γεµίσει τις πλατείες και να πάρει τη ζωή στα χέρια της.
Εκεί στις πλατείες θα συνδιαµορφώσουµε όλα µας τα αιτήµατα και τις διεκδικήσεις µας.
Καλούµε όλους τους εργαζόµενους, που θα απεργήσουν την επόµενη περίοδο, να καταλήγουν και να παραµένουν στο Σύνταγµα.
Δεν θα φύγουµε από τις πλατείες, µέχρι να φύγουνε αυτοί που µας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνηµόνια και όλοι όσοι µας εκμεταλλεύονται. Τους διαµηνύουµε ότι το χρέος δεν είναι δικό µας.
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!
ΙΣΟΤΗΤΑ – ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!
Ο µόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!
—————————————————————————————————————————
Πέρασε μια δεκαετία από τότε που γράφτηκε το παραπάνω κείμενο, το οποίο αποτελεί το πρώτο ψήφισμα των Αγανακτισμένων. Ένα κείμενο δυναμικό, άμεσο, αγωνιστικό, ορμητικό. Ο πρώτος πληθυντικός εμπνέει συντροφική συμπεριληπτικότητα και ο στιγμιαίος μέλλοντας εκφράζει την ελπίδα, ίσως και τη σιγουριά, της αποπομπής όσων μας εκμεταλλεύονται: «Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνηµόνια».
Το κάλεσμα στην εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας έδινε την αίσθηση της μετάθεσης των διαδικασιών της εξουσίας -άρα και των ηνίων της ζωής μας, της τότε ζωής μας- στα ίδια μας τα χέρια. Το να σου δίνεται η δυνατότητα να πάρεις τις αποφάσεις της ζωής σου εσύ ο ίδιος, και όχι «άλλοι για εμάς, χωρίς εμάς», είναι κινητήρια δύναμη για να συνεχίσεις να παρευρίσκεσαι στον χώρο του Συντάγματος, να συμμετέχεις, να παλεύεις, να συζητάς, να ενημερώνεσαι, να χορεύεις με τον υπόλοιπο κόσμο, να κρατάς τα πανό και τα κατσαρολικά, που κροτάλιζαν και αντηχούσαν στις συγκεντρώσεις.
Όλα τα παραπάνω τα ψηλάφησα, όσο μπορώ να θυμηθώ μετά από 10 χρόνια, κατά τις επισκέψεις μου στις πρώτες συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2011. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από δύο – τρεις βέβαια. Ήμουν ήδη μουδιασμένη από τις μνήμες της βίαιης καταστολής των συγκεντρώσεων και συλλαλητηρίων του Μαρτίου – Μαΐου 2010, ενάντια στη λήψη των έκτακτων οικονομικών μέτρων, για να αντιμετωπιστεί το σπιράλ της οικονομικής διάλυσης της Ελλάδας, που διαφαινόταν από το 2009. Το μούδιασμα δεν προερχόταν μόνο από την βία της αστυνομικής καταστολής, σε σημείο να δεχτεί χημικά στο πρόσωπο ο Μανόλης Γλέζος. Ούτε μόνο από την φρίκη του θανάτου των τριών υπαλλήλων της Marfin. Ήταν ο ωμός ρεαλισμός της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας ότι είσαι 20 ετών, το κράτος διαλύεται γύρω σου, το μέλλον διαφαίνεται ζοφερό σε βάθος δεκαετιών, και η οποιαδήποτε κίνηση διαμαρτυρίας προς το κράτος δεν έχει κανένα νόημα, σε σημείο να ασκείται βιαιοπραγία ακόμα και εις βάρος ηλικιωμένων συμβόλων της Αντίστασης και να πεθαίνει κόσμος. Λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Αλέξη στα Εξάρχεια.
Ίσως παραήμουν ρομαντική και ιδεαλίστρια. Το γεγονός ότι γαλουχήθηκα στο πλαίσιο της πασοκικής οικονομικής ευδαιμονίας και της υπόσχεσης για ένα άνετο μέλλον, όπου θα μπορούσα να ευδοκιμήσω επαγγελματικά άμα τη πτυχιοδότηση (αρχαιολόγος γαρ), μάλλον δεν μου έδωσε τα εργαλεία να κρίνω σωστά και να προετοιμαστώ -κυρίως ψυχολογικά- για την οικονομική διάλυση που επήλθε. Ίσως και εγώ να μην έψαξα καλύτερα για αυτά τα εργαλεία, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση. Η όποια εμπιστοσύνη μπορεί να διατηρούσα σχετικά με την «φροντίδα» των πολιτών εκ μέρους του κράτους διερρίχθη άμεσα και ολοκληρωτικά. Όπως και το ότι οποιαδήποτε «αντίσταση κατά της Αρχής» δεν θα είχε άλλο αποτέλεσμα, πέραν της εκτόνωσης του συλλογικού και ατομικού θυμού και αγανάκτησης στους δρόμους της Αθήνας. Οι υπογραφές σε κρατικό, διακρατικό και παγκόσμιο επίπεδο έπεσαν. Το Μνημόνιο (και όσα τελικά ακολούθησαν) είναι γεγονός, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό.
Γι’ αυτόν τον λόγο χαιρέτισα με δυσπιστία και επιφυλακτικότητα το κίνημα των Αγανακτισμένων, που άρχισε να δραστηριοποιείται στην Ελλάδα από τις 25 Μαΐου του 2011. Πριν 10 χρόνια. Τα εντελώς προσωπικά συναισθηματικά φίλτρα δεν μου επέτρεψαν να συμπαρασυρθώ από το κύμα αγωνιστικότητας που σηκώθηκε με το κίνημα των Αγανακτισμένων, εμπνευσμένο από το αντίστοιχο ισπανικό κίνημα Indignados, αλλά και της Αραβικής Άνοιξης. Αυτή η πολιτική και κοινωνική κινητικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο σίγουρα αποτελούσε έμπνευση για πολύ κόσμο. Αληθινή δημοκρατία, η δύναμη στο λαό, κάτω η εξουσία που «εξανδραποδίζει» και απομυζά τις κοινωνίες. Μέχρι να ξεκινήσει, μόλις έναν μήνα μετά, η βίαιη καταστολή και απομάκρυνση των συγκεντρώσεων των Αγανακτισμένων από το Σύνταγμα, αλλά και από όλη την Ελλάδα, η αίσθηση που σου άφηνε η μαζική παρουσία των διαδηλωτών είναι ότι «κάτι γίνεται». Μόνιμη οργανωμένη ειρηνική παρουσία διαδηλωτών στην πλατεία, παράλληλη ισχυρή παρουσία στο Facebook, ενημερώσεις και αναλύσεις ζητημάτων εφαρμογής της άμεσης δημοκρατίας, δημόσιου χρέους κ.ο.κ. από αντίστοιχους επιστήμονες, συσπείρωση μη πολιτικών ομάδων, εκθέσεις φωτογραφίας και σκίτσου.
Παράλληλα, έχοντας το βλέμμα μου στη μεγαλύτερη εικόνα, δεν μπορούσα να παραβλέψω την αύξηση των αυτοκτονιών στην Ελλάδα λόγω της οικονομικής κατάρρευσης, της διάλυσης του βιοτικού επιπέδου, της αύξησης της παρουσίας της ΧΑ στη γειτονιά μου, τα Πατήσια -και εν γένει της ανόδου της ΧΑ στο πολιτικό προσκήνιο-, της ψυχολογικής αποκτήνωσης των ανθρώπων γύρω μου. Ο αγώνας για το αντεπεξέρχεσθαι είχε γίνει προσωπικός και δυσβάστακτος. Έτσι, παρά την όλη καλή διάθεση που είχα να παρευρίσκομαι και συμμετέχω στις διαδικασίες των Αγανακτισμένων, αποφάσισα να σταματήσω να κατεβαίνω στο Σύνταγμα για δύο λόγους. Αρχικά γιατί πίστευα ότι όλο το εγχείρημα ήταν φρούδο, και ότι δεν θα πετύχαινε τον σκοπό του, εφόσον, παρά τις κοινωνικές πιέσεις και την μαζικότατη παρουσία διαδηλωτών, ψηφίστηκε στις 29 Ιουνίου 2011 το Μεσοπρόθεσμο σχέδιο. Κάτι που, για μένα τουλάχιστον, ήταν ενδεικτικό του τί θα επακολουθούσε. Επιπλέον, απογοητεύτηκα με την αλλοίωση του χαρακτήρα της διαδήλωσης, με στόχο την βίαιη παρέμβαση της Αστυνομίας, όπως και έγινε στις 28 και 29 Ιουνίου 2011 και πολλάκις έπειτα, όχι ότι περίμενα βέβαια κάτι διαφορετικό. Αν και επιθυμούσα κάτι διαφορετικό.
Δεν εντυπωσιάστηκα καθόλου δε όταν ψηφίστηκε δεύτερο Μνημόνιο λίγους μήνες μετά, την 1η Μαρτίου 2012, και ενώ η δράση των Αγανακτισμένων είχε ήδη φθίσει έως και εξαφανιστεί, ενώ το 2015 η αρνητική απόφαση του δημοψηφίσματος μετατράπηκε σε θετική και τελικά επί ΣΥΡΙΖΑ υπογράφηκε το τρίτο και τελευταίο Μνημόνιο στις 13 Ιουλίου 2015. Γιατί, ακριβώς, επιβεβαιώθηκε αυτό που πάντα είχα κατά νου: άπαξ και έχουν πέσει οι υπογραφές σε παγκόσμιο επίπεδο… Resistance is futile. Μακάρι να διαψευστώ στο μέλλον.
Social Links: