Όταν ο Χίτσκοκ σκηνοθέτησε τη πασίγνωστη σκηνή του ντουζ για το Ψυχώ, το σινεμά άλλαξε για πάντα. Το γεγονός ότι κάτι τόσο φρικτό συνέβη σε ένα σημείο το οποίο είναι για όλους ένα λίκνο ιδιωτικότητας, ισότητας και ασφάλειας, συντάραξε το κινηματογραφικό κοινό όταν το πρωτοείδε και έμεινε για πάντα στην ιστορία ως μια από τις πιο σοκαριστικές στιγμές.
Οι ποδοσφαιρόφιλοι είναι αναγκασμένοι να βιώνουν το σοκ αυτό, κάθε φορά που ένας αθλητής καταρρέει στο γήπεδο. Ο όγκος των αγωνιστικών υποχρεώσεων, ο αριθμός διοργανώσεων, το επίπεδο του ανταγωνισμού, δεν μας αφήνει να θυμόμαστε ότι οι «22 μαντράχαλοι που κυνηγάνε μια μπάλα», είναι άνθρωποι θνητοί, με συγκεκριμένα όρια σωματικών αντοχών τα οποία δοκιμάζουν συνεχώς. Παρότι έχουμε γίνει μάρτυρες σε περισσότερα από όσα πρέπει τραγικά περιστατικά, κάθε φορά, τραυματιζόμαστε το ίδιο. Ο θάνατος δεν μπορεί και δεν πρέπει να παρεισφρέει στο λίκνο της παραφουσκωμένης χαράς, της ασήμαντης αλλά ειλικρινούς λύπης, της τόσο αβάσιμης όσο και αυθεντικής περηφάνειας.
Στο σημερινό περιστατικό, όπως όλα δείχνουν, «ουκέτι κυριεύει». Μέχρι την απευκταία, αλλά αναπόφευκτη, επόμενη φορά. Σε κάποιο χωμάτινο επαρχιακό γήπεδο ή στη σέντρα του Μαρακανά, η ανάσα μας θα ξανακοπεί και η σπονδυλική στήλη μας θα γίνει πάγος.
Social Links: