3.05. Νέο ραντεβού

Πάω για καφέ με τον πρώην μου. Πάω για καφέ με τον πρώην μου, ο οποίος μου έκανε τόσα κακά πράγματα. Αλλά θέλω να τον ξαναδώ. Ίσως είμαι θύμα. Ίσως είμαι ηλίθια. Ίσως είναι ό,τι πιο λάθος έχω κάνει.

Αυτές οι σκέψεις έτρεχαν στο κεφάλι μου ενώ πλησίαζα την καφετέρια που είχαμε δώσει ραντεβού. Θυμόμουν άσχημα πράγματα από το παρελθόν. Κάθε λεπτό αναρωτιόμουν αν άξιζε πραγματικά αυτός ο επαναπροσδιορισμός. Ανά πάσα στιγμή ήμουν έτοιμη να κάνω μεταβολή και να φύγω.

Είχε ήδη βρει τραπέζι. Είχε στρίψει τσιγάρο. Ήταν πανέμορφος – και ευχόμουν να τον χτυπήσει πύραυλος γι’ αυτό. Τον χαιρέτησα.

«Άργησες» έκανε επικριτικά.

«Πάω μπροστά η ώρα στο κινητό σου» του είπα εγώ.

Δεν το περίμενε.

Κάθισα.

«Πώς πάει η ζωή μετά το στρατό;» τον ρώτησα.

Αναστέναξε.

«Είναι φρίκη» παραδέχθηκε.

«Πού σε είχαν;» τον ρώτησα.

«Στη Χίο αρχικά. Θυμάμαι ότι μου είχες πει για ένα φίλο σου που τον έστειλαν εκεί»

Έγνεψα καταφατικά.

«Έχεις ακόμα φωτό από εκείνην την ημέρα που το συζητούσαμε;» με ρώτησε.

Ένα από τα πρώτα μας ραντεβού με το Ραφαήλ είχε λάβει χώρα στην παραλία ένα βράδυ. Του είχα πει ότι λάτρευα τη θάλασσα και συμφώνησε να πάμε μαζί. Εγώ κρύωνα και μου είχε δώσει το μπουφάν του – έκανε αρκετό κρύο για άνοιξη. Καθόμασταν σε ένα παγκάκι και πίναμε μπύρες. Είχε καταλάβει πόσο μου άρεσαν αυτά τα σαχλά πλην όμορφα πράγματα. Είχε επίσης καταλάβει ότι μου άρεσε να μπαίνω στο τριπ του τεχνολογικού ρομάντζου και ήθελα να βγάλουμε μια σέλφι. Και μου πρότεινε εκείνος να βγάλουμε μία.

Αυτή τη σέλφι την είχα ακόμα στο κινητό μου. Του την έδειξα. Εκείνος την περιεργάστηκε, λες και την έβλεπε για πρώτη φορά. Γαμώτο, τι θα πει;, άρχισα να σκέφτομαι. Θα μου πετάξει το κινητό στο κεφάλι; Θα αρχίσει να με βρίζει; Περνούσαν τα λεπτά και με ανησυχούσε πολύ. Ήταν τελικά λάθος επιλογή να του δώσω το κινητό μου; Τι θα μπορούσε να κάνει με αυτό;

«Τώρα είμαι εντάξει» μου είπε μετά από πέντε λεπτά.

Συνεχίσαμε την κουβέντα μας περί ανέμων και υδάτων. Είχα αρχίσει να χαλαρώνω όσο μιλούσαμε για τις ζωές μας. Προσπάθησα να του κρύψω όποια λεπτομέρεια για τη ζωή μου θα μπορούσε να στρέψει εναντίον μου. Δε χρειαζόταν να γνωρίζει για τα γκομενικά μου, ούτε για την πλέον περίεργη σχέση μου με την Πηνελόπη.

Μέχρι που χτύπησε το Messenger μου.

«Μισό να απαντήσω γιατί κανονίζω κάτι» του είπα.

Τσέκαρα και τις υπόλοιπες ειδοποιήσεις. Κάποιες έρχονταν από το Instagram. Πολλές από αυτές αφορούσαν τα likes που είχα πάρει σε μια φωτογραφία. Έχω να ποστάρω φωτογραφία εδώ και ένα μήνα, σκέφτηκα. Με χάκαραν; Δεν είμαι οκ με το σενάριο να με χακάρουν. Πήγα να δω τη φωτογραφία. Γαμώτο. Γαμώτο το κέρατό του. Ο Ραφαήλ έκανε τόση ώρα για να ανεβάσει στο Instagram μου τη selfie που είχα δεχθεί να του δείξω.

Του έριξα ένα θυμωμένο βλέμμα – που ευχόμουν να τον έβγαζε νοκ άουτ χωρίς πολλά πολλά.

«Για ποιό λόγο;» τον ρώτησα.

«Για να θυμηθείς» έκανε ήρεμα αυτός.

Η σερβιτόρα ήταν τριγύρω. Της ζήτησα το λογαριασμό. Έπειτα, γύρισα ξανά σε εκείνον.

«Δεν ήρθα εδώ για να θυμηθώ άσχημα πράγματα» του έκανα. «Καλή συνέχεια»

Δεν τον άφησα να αρθρώσει κουβέντα. Απλά έφυγα. Έφυγα χωρίς τύψεις. Άρχισα να δακρύζω, περισσότερο από ανακούφιση. Συνειδητοποίησα ότι όλο αυτόν τον καιρό φοβόμουν το ενδεχόμενο να τον ξαναδώ, να μου ενεργοποιηθούν τα τρίγκερς μου και να θυμηθώ όλα αυτά τα άσχημα πράγματα.

Μα, το ήξερα, είχα νικήσει και δεν υπήρχε χώρος για κανέναν να με κρίνει.