Ένα ρινγκτόουν, μια ιστορία

Κι όσοι πουν πως το ζήτημα της επιλογής ήχου κλήσης δεν είναι βαρυσήμαντο, ας αναλογιστούν τη μερίδα του κοινού μας για την οποία ένα μαγκιόρικο ρινγκτόουν έχει αποτελέσει στο παρελθόν γκομενοπαγίδα. Κατόπιν σκέψεως ωρίμου, λοιπόν, και εμπειρίας τουλάχιστον 7 κινητών που ‘χουν περάσει από τα καταστροφικά μου χεράκια, παραθέτω την παρακάτω κατάθεση ψυχής πάνω στο τόπικ.

Όσοι διαβάσουν αυτό το κείμενο και συνειδητοποιήσουν πως παίρνουν το ζήτημα των ρινγκτόουνς έτσι αλαφρά, να μη σταματήσουν να το κάνουν παρακαλώ. Έχει πολλή πλάκα να προσπαθείς στον δρόμο να ψυχολογήσεις γούστα κόσμου και να πετυχαίνεις κινητό πρύτανη με Βανδή ξέρω ‘γω. Πάμε στις κατηγορίες το λοιπόν:

-Αυτά που τα βάζεις γιατί έχουν ωραία και μαγκιόρικη εισαγωγή :

Αυτά μάλιστα, γιατί εδώ πέρα δε μετράει το πόσο καλό είναι το κομμάτι γενικώς. Το ίντρο του είναι η αρχή και το τέλος, οπότε άλλο ένα μεγάλο χόμπι είναι το να παίρνεις τηλέφωνο τον εαυτό σου για να δεις αν όντως ακούγεται στα πρώτα πέντε δευτερόλεπτα τόσο κουλ αυτό που επέλεξες. Ακόμα καλύτερα άμα το’ χεις δίκαρτο. Σ’ αυτή την κατηγορία έχουν παρελάσει από Love will tear us apart στις εποχές αθωότητος που δεν είχα πατήσει καν στα λημέρια του Decadence, Rock and Roll απόZeppelin, το Belladonna & Aconite αργότερα, And also the trees – Slow pulse boy με την αδιανόητη μπασάρα, κ.α. Το I am the surf wizards που θα αναγνωρίσουν οι ντεθροκίτες και οι ανοιχτόμυαλοι μαυρομέταλλοι, το ‘χε επίσης φίλος και με είχε στιγματίσει, οπότε θα μπει στανταράκι σχεδόν στο μέλλον, όταν ανανήψει η SD μου. Για τους ίδιους λόγους απορρίφθηκε κατά καιρούς ένας σωρός, όπως το I am damo suzuki από The Fall και το Eloise από The Damned.

-Τα προκάτ:

Ναυαρχίδα όλων σ’αυτή την κατηγορία, ποιο άλλο, αν όχι το Nokia Tune. Το πετυχαίνεις στο πέτο του μέσου μπίζνεσμαν και του χρήστη που πέφτει στα δίχτυα της πολυφωνικής πλέον ριφάρας μην ξέροντας πώς να το αλλάξει. «Και ντάξει εγώ με το φτηνό κινητό, αυτές στο Μπρούσκο δεν έχουν πέντε φράγκα να πάρουν ένα απ’ αυτά τα τατς τα ματς τα πώς τα λεν, να μη χτυπάνε ίδια και μπερδεύομαι κάθε φορά;»

Ύστερα υπάρχουν αυτά που μπαίνουν στο μούλτι φάκελο Indie–alternative, πχ το Tweet twoo. Σίγουρη επιλογή του μέσου επιβάτη τρόλεϊ άνω των 40, αναίμακτη, μη σε πουν και ψευτοκουλτουριάρη, όπως αν έβαζες το Liszt που πιθανώς να επιλέγουν οι «Θα πήγαινα κυρά μου μέγαρο, μα έχω σπίτι παίδαρο». Είχα πετύχει ένα τέτοιο ως ρινγκτόουν σε ένα μοντέλο samsung με πορτάκι με αποθηκευμένα τηλέφωνα παπάδων, που ‘χα δανειστεί για κάποιο καιρό από μάνα φίλης.

Αυτά που δίνουν ρέστα είναι τα Discoid, Destiny, Nocturnal, που έχουν ένα αρπέτζιο στη λούπα κι από πίσω ντίσκο σα να μην υπάρχει αύριο. Βεβαίως, υπάρχει και η κατηγορία των ταξιδιάρικων Beach, Oceanic, Trike, Coconut, αυτών που μισοκλείνεις τα μάτια να δεις αν απ’ το βάθος του μπαρ έρχεται κύμα. Αυτά παίζει να είναι αρεστά σε τύπους που αγοράζουν διασκευές του Τελευταίου των Μοϊκανών από πλανόδιους ινδιάνους και του δίνουν και καταλαβαίνει, μαζί μ’ εκείνο το μακρόστενο μουσικό μαραφέτι που το αναποδογυρίζεις και ακούς το σπυρωτό 3Α να σε λούζει σε νοητό ηλιοβασίλεμα. Είμαι σίγουρη πως αρκετά δυναμικό ποσοστό των εν λόγω τύπων εκτυπώνουν και φωτογραφίες κοκοφοίνικα σε 1:1, τις κόβουν και τις κολλάνε σε χαρτόνι στο σπίτι τους και τις ατενίζουν ακούγοντας το. Πρέπει να ‘χουν εξαφανίσει και το στοκ των καταρρακτών μπονσάι που διαφήμιζε κάτι ωραίες εποχές το Σταρ στα διαλείμματα της Μιλάγκρος.

Σε κάτι προηγούμενα μοντέλα πετύχαινα και κάποιες wannabe σκληρές ροκιές, αλλά και άλλα πιανιστικά χιτάκια όπως το Entertainer. Και ένα που ‘χε ο δάσκαλός μου στο δημοτικό και κάθε φορά που χτύπαγε το πηγαίναμε σχεδόν για wall of death, θα ‘λεγα αν δεν επρόκειτο για χαρωπό μονοφωνικό τρακ. Κορυφαίο όλων μάλλον θεωρώ ένα με κυματάκια-ρυάκια-πουλάκια, που κάθε φορά που με καλούσαν ήταν σα να μου ανακοίνωνε η Blue star Ferries πως ωραίο το ταξίδι μας αλλά φτάνουμε Πειραιά τώρα.

Πάντως πέραν της πλάκας, έχοντας λούσει σε μπυροπότηρα και πατήσει και σχεδόν ανασκολοπίσει με πιρούνι πεντ-έξι κινητά, πλέον έχω ένα τριαντάευρο νόκια. Και εννοείται πως αναβάλλω τη στιγμή που θα περάσω καινούρια υποψήφια ρινγκτόνια, κυρίως για την αξία του να συναντάς φίλο και να χτυπάει το κινητό σου και να σου λέει πόσο ριφάρα είναι το Spring Field 2.

-Τα “Σε συζητούν δίχως γιατί, και όχι άδικα”

Θα μπορούσε να φτιαχτεί ειδική συλλογή του Compact Disc Club με ρινγκτόουνς που έχουν ντροπιάσει κόσμο. Θρασάδες που κάποτε είχαν πάει στις Ρυθμίσεις ήχων, είχαν επιλέξει το «Αν υπάρχει παράδεισος» από Θεοδωρίδου, είχαν προχωρήσει στο δίχως επιστροφή «ΟΚ», είχαν πατήσει κλείδωμα και μετά αστεράκι. Π.χ. εγώ κάπου στο 2002 με 2003, αποφασίζω να πάρω το ρίσκο, να στείλω sms στο 1260 και να λάβω το Sertab1, μονοφωνικών ρινγκτόουν μεσουρανούντων.

Ελάχιστα αργότερα, ξαναπήρα το ρίσκο για χάρη κάποιου χιτακίου της Σακίρα που δε θυμάμαι ακριβώς. Δε θα πω κάτι άλλο για τις μουσικές επιλογές της περιόδου, το ‘χαν σώσει τουλάχιστον κάτι επισκέψεις στο τοπικό σιντάδικο του Μπάμπη και παρακάλια για να μου γράψει κομπιλέησονς με κορωνίδα «εκείνο μωρέ ξέρεις τώρα, το ναναναν νάθινγκ ιν παρτίκιουλαρ που παίζει στην αρχή στις Μάγισσες, το ωραίο».

Γύρω στο πρώτο έτος μου έριξα το τελειωτικό χτύπημα με «Σαν με κοιτάς». Επιλογή που συγκινεί και μετατρέπει αυτομάτως το θρυλικό 605 σε πίστα όπως ο μίνι πύργος του Άιφελ τα Φιλιατρά σε μικρό Παρίσι. Αναπτύσσει και μερικά ωραία χόμπι, όπως το να κόβεις λίγο τις μεσόκοπες νοικοκυρές και να τις χωρίζεις σ’ αυτές που α) γούσταραν Λάκη Κομνηνό, οπότε είχαν αγοράσει άμμο γάτας και την αμολούσαν στο διαμέρισμα για να τρέχουν σε σλόου μόσιον προς την αφισάρα του, είτε β) γούσταραν κυρίως το στυλ της Έλενας Ναθαναήλ οπότε είχαν αγοράσει τις ασημένιες στραφταλιζέ μποτάρες της, αλλά τις έκοβαν στο παχάκι λίγο πάνω απ’ το γόνατο οπότε δεν τις φόρεσαν ποτέ .

Παρ’ όλα αυτά, ό,τι και να ‘χει περάσει από το σύνολο των ήχων κλήσεις μου, παραμένει αξεπέραστο ένα στιγμιότυπο κάπου στο γυμνάσιο, σε κηδεία, με παπά με πέδιλο και κινητό να χτυπάει στους μονοφωνικούς ρυθμούς του Ιτιά ιτιά. Αυτό.

Και για κλείσιμο, τι πιο ωραίο απ’ αυτό που θα ‘πρεπε να βάλω ως ειδικό ήχο κλήσης σε ένα νουμεράκι που με παίρνει συστηματικά και είναι η Wind μάλλον.