Οι ρέκτες της βουβουζέλας 4: World Cup Recap 3

Στο 120’ αλλαγή τερματοφύλακα ειδικά για την διαδικασία των πέναλτυ. Αυτά εγώ δεν τα ‘χω ξαναδεί πουθενά. Με αυστηρά ψυχολογικούς όρους πάντως, ο Φαν Χάαλ βγάζοντας αυτόν που κάνει φωνητικά στους N’Sync και βάζοντας έναν τύπο σαν βετεράνο ναυαγοσώστη, πετύχαινε τα εξής:

1. Να απαλλάξει το βασικό του τέρμα από το κόμπλεξ που ένιωθε σε σχέση με τον Κοσταρικανό.

2. Να δώσει τεράστια ψυχολογική αβάντα στον τερματοφύλακα που βάζει, δείχνοντας του αμέριστη εμπιστοσύνη και ανεβάζοντας του κι άλλο την αυτοπεποίθηση. Συν του ότι ο Κρουλ ειλικρινά δεν είχε τίποτα να χάσει. Ή που θα ήταν ο αναλώσιμος πριν το τέλος ή που θα γινόταν ήρωας.

3. Να μεταφέρει το άγχος με μία κίνηση στην απέναντι πλευρά.

Τα πέναλτι εκτελούνται. Για την Ολλανδία τα εκτελούν 4 σπεσιαλίστες γκολτζήδες (ο πέμπτος θα ήταν ο Χούντελαρ, μια απ’τα ίδια), ο Ολλανδός τερματοφύλακας πιάνει δύο, η ομάδα μου κέρδισε.

Τα φαινομενικά αψυχολόγητα του Van Gaal επεκράτησαν για δεύτερο συνεχόμενο αγώνα.

Και ο Robben, ο MVP του τουρνουά, με το ύφος του λέει «κάντε μπιντέ» ΕΡΧΟΜΑΙ

EXTRA BONUS

H καλύτερη εντεκάδα του φετινού μουντιάλ

(προσωπική εκτίμηση)

Προγνωστικά ημιτελικών

Βραζιλία – Γερμανία

Το φαβορί για μένα είναι πλέον η Γερμανία. Δεν είναι μόνο οι απουσίες Νεϊμάρ (τραυματίας) και Τιάγκο Σίλβα (κάρτες). Εξ’αρχής θεωρούσα ότι αυτή η Βραζιλία θα φτάσει μέχρι εδώ και θα ‘ναι και επιτυχία. Αντιθέτως, η Γερμανία έχει ένα πολύ δυνατό σύνολο και έχει τα χαρακτηριστικά της ομάδας που θα σπάσει την έδρα.

Πρόκριση της Βραζιλίας θα αποτελέσει μεγάλη έκπληξη για μένα και μετά θα είναι σχεδόν αδύνατο να μην το σηκώσει, εκτός αν η Ολλανδία μου μας τρελάνει τελείως.

Φυσικά και εννοώ ότι δίνω ελάχιστες πιθανότητες να πραγματοποιηθεί το όνειρο του κάθε νουμπά για μεγάλο τελικό Βραζιλίας – Αργεντινής.

Αργεντινή – Ολλανδία

Η Αργεντινή έχει σκληρή άμυνα και Μέσι. Αυτά. (Ο Ντι Μαρία, γερή θλάση, πάπαλα για τα υπόλοιπα 2 παιχνίδια).

Η Ολλανδία έχει Ρόμπεν (ο οποίος είναι ένα τσακ πάνω από ΟΟΟΟΟΛΟΥΣ τους άλλους παίχτες του μουντιάλ) και τις τρέλες του Φαν Γκάαλ.

Εάν μπορούσα να είμαι αντικειμενικός, θα μιλούσα για το πιο αμφίρροπο ματς της φετινής διοργάνωσης.

Δεν μπορώ να είμαι. Μπορώ μόνο να τυφλώνομαι από το πάθος και την έντονη σημειολογία.

Γενικώς, η ποδοσφαιρική εμπειρία της γενιάς μας νομίζω ξεκινάει το 1970. Ήταν το μουντιάλ που ήταν έγχρωμο, Βραζιλία του Πελέ, αυτό για το οποίο λέγανε ιστορίες οι πατεράδες μας.
Στο φετινό μουντιάλ, η Ολλανδία στον ημιτελικό θα αντιμετωπίσει την Αργεντινή, από την οποία έχασε τον τίτλο το 1978 και στον τελικό την Γερμανία, από την οποία έχασε τον τίτλο το 1974, αμφότερες διοργανώτριες.

Και πρέπει να κερδίσει.

Και αυτό θα γίνει στην κατά γενική ομολογία πιο ποδοσφαιρική χώρα του κόσμου.

Όλο αυτό αποτελεί την μέγιστη ηδονή για τους λάτρεις της ποδοσφαιρικής Ολλανδίας, απονομή αθλητικής δικαιοσύνης 40 χρόνια μετά και αυτό είναι το μουντιάλ για το οποίο θα λέμε εμείς στα παιδιά μας.

Γιώργος Παναγιωτόπουλος

Οι ωραιότερες ποδοσφαιρικές ιστορίες δεν έχουν πρίγκιπες και δράκους. Έχουν δράμα, κλάμα, χαμένες ευκαιρίες, δοκάρια, τραυματισμούς και προπονητές-μάγους. Τα είδαμε όλα και ακόμα περισσότερα στην φάση των -8- του Mundial. Μπορεί να μην είδαμε το καλό ποδόσφαιρο που είχαμε συνηθίσει καθ’ όλη την διάρκεια της διοργάνωσης αλλά εμφανίστηκαν τα υλικά που φτιάχνουν αναμνήσεις μιας ζωής.

Σαν τον τραυματισμό του Νειμάρ στην σπονδυλική στήλη στο ματς με την Κολομβία ή το «τέρας» στο χέρι του Χάμες όταν πανηγύριζε το πέναλτι ή το πρόσωπο του Νταβίντ Λουίζ όταν πέτυχε το γκολ αλά Περναμπουκάνο.

Τα απόνερα αυτού του παιχνιδιού καλά κρατούν. Με εκδηλώσεις αγάπης έξω από το νοσοκομείο που νοσηλεύεται το χρυσό παιδί της σελεσάο, μηνύματα μίσους και βεντέτας έναντι του Σούνιγκα, το γαϊτανάκι της τιμωρίας ή μη τιμωρίας του τελευταίου από τη FIFA και την αγωνία ενός έθνους αν θα παίξει ή όχι ο Νειμάρ με τα Πάντσερς. Όχι δεν θα παίξει.

Από την άλλη η Γαλλία με την Γερμανία μας πρόσφεραν μια σούπα 7 το απόγευμα με τον ήλιο ψηλά και την θερμοκρασία ακόμα ψηλότερα. Λες και δεν έχει προηγηθεί η Αλσατία-Λορένη, το Βερντέν, το Μαζινό και το Βισύ. Η αλήθεια είναι ότι είδα το παιχνίδι μαζί με την υπόλοιπη ομάδα του ΣΚΡΑ σε ένα μαγαζί στο Μοναστηράκι με Γερμανούς, Γαλλίδες και δύο Αμερικανίδες που για κάποιο λόγο υποστήριζαν τους Γερμανούς. Η παρατήρηση της οπαδικής αντίληψης των άλλων διακόπηκε όταν μετά την λήψη του ματς, έπαιξε το επετειακό βίντεο με τα γκολ από το 2004 και ξεσηκωθήκαμε στο γκολ του Χαριστέα στον Μπαρτέζ. Στεναχωρηθήκαμε είναι η αλήθεια, που δεν είχε ήχο όταν ο Ότο έψελνε τον εθνικό ύμνο σε τέλεια βαυβαροελληνικά. Προστέθηκε στην ήδη υπάρχουσα πίκρα από τα «σουπεράκια» της ΝΕΡΙΤ για τον Κριστιάνο Ρονάλντο και στο γεγονός ότι δεν άκουσα τον Αλέξανδρο Θεοφιλόπουλο να λέει: « Συγγνώμη αλλά εγώ θα σηκωθώ όρθιος».

Στο Αργεντινή-Βέλγιο καταλάβαμε γιατί ο Σαμπέγια είναι ο χειρότερος προπονητής του Mundial, με τον Μπάμπη Τεννέ να έχει σίγουρα να του μάθει δυο-τρία πράγματα και γιατί έχει ψευδώνυμο που μεταφράζεται ως «αυτός που του αρέσει ο μεσημεριανός ύπνος».

Ίσως βρήκε τον τρόπο να αντιμετωπίζει το θέαμα που (δεν) προσφέρει η ομάδα του. Τώρα ο Μέσι έχει την ευκαιρία να εκθρονίσει τον Ντιέγκο, από τις καρδιές και τα μυαλά των Αργεντίνων, αφού έμεινε πραγματικά μόνος του μετά τον τραυματισμό του Ντι Μαρία και παρά το –με συγχωρείτε γι’ αυτό- σεντερφορίσιο γκολ του Χιγκουαίν. Μόνος του με τις 35άρες κάθετες ανάμεσα από δύο παίκτες.

Στην Κοστα Ρίκα μετά το παιχνίδι με τους Ολλανδούς, μαχαιρώθηκαν στους δρόμους. Εμείς κατά την διάρκεια του παιχνιδιού θέλαμε να πυροβολήσουμε τον Νάβας. Δίκαιο το λες. Βρήκαμε την λύτρωση στο ψυχρό, πραγματιστικό βλέμμα του Φαν Χάαλ και τα mind games του Κρουλ. Θέλει τεράστια ποδοσφαιρικά guts για να κάνεις αυτό που έκανε ο Ολλανδός στο 120’. Πολύ φοβάμαι ότι θα τα κάνει και στο Μάντσεστερ φέτος. Το παιχνίδι δεν σηκώνει κριτική. Ταμπούρι βγαλμένο από τα τετράδια τακτικής του Σούλη του Παπαδόπουλου με μια ομάδα που έκανε κατά κύματα τις επιθέσεις και τα δοκάρια να θυμίζουν γιατί εμείς βάζαμε τις μπλούζες για να ορίζουμε το τέρμα όταν παίζαμε πιτσιρικάδες στην γειτονιά.

Βραζιλία- Γερμανία

Θα μπορούσαμε να γράψουμε σελίδες επί σελίδων γι’ αυτόν τον ημιτελικό, αλλά η παρακάτω φωτογραφία τις συμπυκνώνει.

Μακάρι αν περάσει η Γερμανία για ένα classic ευρωπαϊκό τελικό με την Ολλανδία όπου θα ξυπνήσουν μνήμες.

Αργεντινή-Ολλανδία

Όχι ότι είμαι εκδικητικός άνθρωπος -που είμαι- αλλά συμφωνώ με τα λόγια του Μπάρι Χουλσόφ: «Εμείς στην Ολλανδία ελπίζουμε πως θα νικήσουμε την Αργεντινή στον ημιτελικό και τη Γερμανία στον τελικό για να έχουμε κερδίσει, μαζί με την Ισπανία στην πρώτη φάση, τις τρεις ομάδες που μας είχαν νικήσει σε τελικούς». Εγώ πάντως θα το πανηγυρίσω και γι’ αυτόν.

Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος͵ καὶ ὁ λόγος ἦν πρὸς τὸν θεόν͵ καὶ θεὸς ἦν ὁ λόγος. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν θεόν. Πάντα δι΄ αὐτοῦ ἐγένετο͵ καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν. ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων: καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳφαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν.

Τους ημιτελικούς θα τους δω με τον πατέρα μου. Συμβουλή μου θα ήταν να κάνετε το ίδιο. Με την τετράδα να είναι αυτή που είναι, σίγουρα ο πατέρας σου έχει περισσότερα να σου πει για την ιστορία της νασιοναλμανσαφτ απ’ ότι ο κάθε δημοσιοϋπάλληλος που περιγράφει. Αλλά επειδή προέρχομαι από κλασσικό ελληνικό σπίτι, ελπίζω η μητέρα μου να αποφασίσει ότι αρκετά με το μουντιάλ και για να αποφύγουμε την γκρίνια να στρημάρουμε BBC. Κι άσε τους δημόσιους υπάλληλους τύπου Βαγγέλη Ιωάννου να πανηγυρίζουν για τα νούμερα της ΝΕΡΙΤ. Σίγουρα είναι πιο εύκολο να βρεις το στρημ της, αλλά ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ από τα γνωστά στρημάδικα. Χώρια η κάλυψη που προσφέρει.

«Κορυφαία στιγμή του μουντιάλ ο Ρεχάγκελ να τραγουδά (ούτε καν να χρησιμοποιούν το σωστό ψέλνει) τον εθνικό μας ύμνο.» Ειπώθηκε αυτό την στιγμή που ο παρουσιαστής του post game show βρισκόταν σε παράθυρο και το μεγάλο πλάνο έδειχνε την τηλεφωνική παρέμβαση του Όθωνα, 20 ΛΕΠΤΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΚΠΟΜΠΗ. Αλλά τι περιμένεις από ρεπόρτερ που κάνουν λάθη στις αναλύσεις με τα γραφήματα που στέλνει η ίδια η ΦΙΦΑ. Άμα δεν ξέρεις τι βλέπεις μη μιλάς. Βάλε κλαρίνα κι άσε το βιντεάκι να παίζει. Άσε με εμένα να καταλάβω ποια ήταν η στρατηγική των προπονητών.

Δυο ματσάκια είδα από τα προημιτελικά. Γερμανία-Γαλλία που καλύτερα να σας μεταφέρω βέρμπατιμ τι λέγαμε με τα παιδιά απ’το ΣΚΡΑ-ΠΑΝΚ που το είδαμε παρέα, παρά να χαραμίσω πίξελ για την ανάλυση του ματς. Μόνο αν ήσουν γερμανός στην Arc de triomphe de l’Étoile με ενδιαφέρει η γνώμη σου.

Επίσης, άνθρωπος είμαι κι εγώ, ελέγχω την έκφραση της επιθυμίας μου, αλλά όχι την δημιουργία της, οπότε ελπίζω ότι κάποιος γάλλος αυτή την στιγμή έχει απολυθεί ενώ υπογράφει χαρτιά διαζυγίου.

Ας μην γίνομαι τόσο κακός… Μαζί σου ρε Αλλέν λε Μπλεν, αλλά τα 90 λεπτά που έχασα δεν θα τα ξαναβρω. Κι εσύ τουλάχιστον είχες κάτι όμορφες γερμανίδες ν’ασχολείσαι. Εμείς κάτι Αμερικάνες είχαμε, που για να μου φανούν ποθητές θα έπρεπε να έχω περάσει δυο δεκαετίες στο γκέτο κι όχι δυο χρόνια.

Να αναφέρουμε και το κλάμα του Χαμές, που βοηθάει στην προώθηση της αφήγησης του ηρωικού ποδοσφαιριστή, που πλέον με τόσες γυναίκες αγοραστικό κοινό, πρέπει να είναι κατά βάθος ευαίσθητος.

Σ’αυτό το μουντιάλ εκτός από ποδοσφαιρικούς ήρωες έχουμε χορτάσει και την ενσάρκωση του πλέον άχαρου ρόλου στην αλάνα: Μπακότερμα. Οπότε θυμάμαι τον Ηλία τον Ατζαμίδη Ατματζίδη που είχε πει μέσες-άκρες ότι ήρωες ήταν ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης κι οι άγνωστοι που τις ιστορίες τους τις ακούς από κάτι μεθυσμένα ξωτικά.

Ήρωες επίσης είναι για τους γιαπωνέζους οι καμικάζι και για τους τζιχαντιστές οι βομβιστές. Γενικώς, οι άνθρωποι ειδικών αποστολών έχουν περισσότερες πιθανότητες ηρωοποίησης.

Βλέποντάς τον να προθερμαίνεται κάπου στο 110’ θυμήθηκα ένα σεπτεμβριανό βράδυ, μέσα στη μελαγχολία της έναρξης της σχολικής χρονιάς, να βλέπω τον Άρη στο ΟΥΕΦΑ με την Κατοβίτσε και τον Φοιρό να αντικαθιστά τον Χρήστο τον Καρκαμάνη με τον Κοέντα. Της Κατοβίτσε βάλανε τέσσερα, τα σκουλήκια τρία κι ο πατέρας μου να μου λέει για τον Φοιρό που δεν θα γίνει ποτέ Φάντροκ που είχε βάλει σε επαναληπτικό ΑΕΚ-QPR το ‘77 τον Χρηστίδη στη θέση του Στεργιούδα στο 117’.

«Γιατί στο 117’ κι όχι πιο μετά;» ήταν η απορία μου. Μου εξήγησε λοιπόν υπομονετικά ότι τα Φιλαδέλφεια τότε είχαν δυο ρολόγια. Το ένα έδειχνε 119, το άλλο 117. Δεν ήξερε ο Φάντροκ πιο ήταν το σωστό, οπότε ο Χρηστίδης, κρύος γιατί δεν είχε ιδέα για το πλάνο του προπονητή, πρόλαβε κι έκανε κι απόκρουση.\

Μάγκας λοιπόν ο Φαν Χάαλ, Φαν Γκάαλ, Βαν Χάαλ, Βαν Γκαλ, σωσίας του Τζος σε δέκα χρόνια, που έβαλε τον τραμπούκο που προφανώς και πήρε για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Ποιος άλλωστε, εκτός από την Αργεντινή του ’90, έχει χρειαστεί τρεις τερματοφύλακες για εφτά αγώνες; Παίρνεις τους δυο καλύτερους κι έναν ν’αποκρούει πέναλτι.

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τον Κρουλ. Τη δουλειά του έκανε ο άνθρωπος, είναι θέμα κατ’αρχάς του διαιτητή και κυρίως του Κοσταρικανού που είχε γίνει καφέ το σορτσάκι του, αν θα τον αφήσει να γίνει ήρωας. Όποιος έχει αντρωθεί στα παρκέ, κάτι γιόκες σαν τον Κρουλ τους έχει για πλάκα. Φήμες αναφέρουν ότι αυτό έλεγε στους κοσταρίκηδες «είμαι στο μυαλό σου.»

Κι εγώ θυμάμαι τον Γκάρυ Πέιτον. Σ’έναν αγώνα κάποιος ρούκι του σκάει crossover στην πρώτη φάση και σκοράρει. Κάπως τον κοίταξε στραβά, οπότε στην αμέσως επόμενη επίθεση σηκώνεται από τα 9 μέτρα ο Πέιτον και το στάζει. Σ’όλο το υπόλοιπο παιχνίδι ο ρούκι είχε τον Γκάρυ να του λέει στ’αφτί «That’s why I keep makin 9 figures, and yo bum ass will be outta the league after this game.» (Figures: Ψηφία)

Εδώ βρισκόμαστε λοιπόν. Τέσσερις χώρες, τέσσερις σχολές. Ποιο το διακύβευμα για κάθε ομάδα;

Βραζιλία: Δεν μπορούν τα παλικάρια, δεν μπορεί ο Σκολάρι, γενικά μια ανημπόρια. Πάει να το πάρει με ήρωες τα σεντρεμπακ. Ευτυχώς ο Γκαρίντσα δεν είναι τριγύρω να το ρίξει στο ποτό.

Αργεντινή: Ο Μέσσι έχει την ευκαιρία να γίνει ισόθεος και με μελλοντικά να μείνει μόνος του. Watch the throne.

Ολλανδία: Για τον Κρόιφ και τον Φαν Μπάστεν, τον Νέσκενς και τον Γκούλιτ, τον Άρι Χάαν και τον Ράικαρντ, τον Τζόνι Ρεπ, τον Ρούντι Κρολ και τον Γιαν Βάουτερς, τον Γιονγκμπλοντ και τον Βαν Μπρόυκελεν και τον Φαν ντε Σαρ, τον Κλάιφερτ, τον Όβερμαρς, τον Μπέργκαμπ, τον βαν Νίστελροϊ, τον Ντάβιντς, τον Σίντορφ. Για τους Ρενέ και Βίλλι βαν ντε Κέρκοβ, Ρόναλντ και Έρβιν Κούμαν, τον Φρανκ Ντε Μπουρ και τον Ρόναλντ Ντε Μπερ.

Γερμανία: Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα… ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ. Το ποδόσφαιρο είναι κωλοάθλημα. (Παιχνίδι που δεν κερδίζει ο καλύτερος είναι κωλοάθλημα.) Αλλά υπάρχει ελπίδα. Ό,τι ήξερες είναι λάθος και κατ’επέκταση κι ο Λίνεκερ.