Ο Γιάννης ο Μπρόκος
Τι ωραία που ήτανε στο δημοτικό. Που απλά υποστήριζες μία ομάδα και μετά για χάρη της θα έπρεπε να αντέξεις την καζούρα στο διάλειμμα.
Τώρα πια είναι ποιος θα γράψει πρώτος την εξυπνάδα κάποιου άλλου στο facebook μπας και τσιμπήσει κανα λαϊκάκι. Ειδικά, η διαδικτυακή σκύλευση στο κουφάρι της Βραζιλίας μου ήταν πραγματικά κάτι το επώδυνο.
Είναι άραγε στην ανθρώπινη φύση το να ρίχνει την ασπίδα και να τρέχει με τους νικητές;
Ο Φερναντίνιο είχε κάνει κομπρεμί με την Βραζιλιάνικη αντιπολίτευση;
Ή μήπως η Ελλάδα τελικά άξιζε να είναι στον τελικό;
Κάτσε λίγο να βάλει ο Γεωργίου τα πράγματα στη θέση τους
Ευχαριστούμε Γιώργο. Τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε
ΒΡΑΖΙΛΙΑ – ΓΕΡΜΑΝΙΑ (1-7)
Ένα – επτά. Αν κάποιος αργούσε να πάει σπίτι κι άνοιγε την τηλεόραση πάνω στη μισή ώρα παιχνιδιού, μάλλον θα έτριβε τα μάτια του βλέποντας πάνω δεξιά ένα μεγαλοπρεπέστατο 0-5
Αλλά μιλάμε για μία καλή Γερμανία σε μία σούπερ απόδοση απέναντι σε μία μετριότατη Βραζιλία χωρίς 2 βασικά της αστέρια σε κάκιστη εμφάνιση. Τα τραγικά λάθη της βραζιλιάνικης άμυνας σε συνδυασμό με την περίφημη έλλειψη οίκτου των Γερμανών, έφεραν το τελικό αποτέλεσμα.
Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε αναλυτικά το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι. Σε γενικές γραμμές η Γερμανία είναι η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης με καταπληκτικό rotation, αλληλοκαλύψεις, ενέργεια, φυσική κατάσταση, εμπειρία, εσωτερική χημεία και έναν επιβλητικό τερματοφύλακα.
Ξεκίνησε πολύ φορτσάτα στην πρεμιέρα, κατέβασε λίγο μηχανές και στο τελευταίο ματς ανέβασε πάλι στροφές. Είναι το φαβορί για το κύπελλο.
Αν δεν ήμουν τόσο πολύ φαν της πολιτικοποίησης του ποδοσφαίρου (ακριβώς όσο εχθρός της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής) θα την υποστήριζα με τα χίλια, αλλά κανείς μας δεν χρειάζεται ένα ακόμα στάτους του Θάνου Τζήμερου (ο οποίος ενσαρκώνει με μεγάλη επιτυχία το ρόλο του Ρένφιλντ από τον Δράκουλα του Mel Brooks με τον Leslie Nilsen)
ΟΛΛΑΝΔΙΑ – ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ (0-0 Πεν. 2-4)
Το περίμενα αμφίρροπο και με μηδαμινό θέαμα αλλά αποδείχτηκε ανυπόφορο. Και πες να επικρατούσε στο τέλος η Ολλανδία που υποστήριζα εξ’αρχής, αλλά όχι, ούτε αυτό.
Οι 2 ηγέτες, ο Robben και ο Messi, εξαφανίσθηκαν. Ο πρώτος από τον αλύγιστο Mascherano (MVP), ο δεύτερος από τις συνεχείς εναλλαγές παιχτών πάνω του. Η Αργεντινή με εξαιρετική άμυνα, η Ολλανδία ποντάροντας σε ατομικές εμπνεύσεις, ακριβώς δηλαδή όπως παίζουν από την αρχή του τουρνουά.
Η παράταση και τα πέναλτι ήταν μονόδρομος. Προσωπικά, όταν είδα το πρώτο να ετοιμάζεται να εκτελεστεί από τον (αδιαπέραστο στον αγώνα) Vlaar, κατευθείαν μου ήρθαν οι μνήμες ημιτελικός Euro2000 Stam στα περιστέρια, οπότε τουλάχιστον αποδέχτηκα τη μοίρα από νωρίς.
Πάντως εμείς οι fans της ποδοσφαιρικής Ολλανδίας θα σηκώσουμε πάλι κεφάλι και θα περιμένουμε την επόμενη γενιά των Μεγάλων. Ο Robben τελικά δεν κατάφερε ποτέ να δώσει αυτό το κάτι παραπάνω ωστέ να πανηγυρίσουν τίτλο τα φιλαράκια του (όπως αντίστοιχα ο Ginobili έδωσε τρόπαια αβέρτα στον Scola μα και στον Parker, στο Nocioni μα και στον Bowen).
Ίσως απλά να του έλειπε λίγο παραπάνω αυτοπεποίθηση.
Ακολουθεί τοποθέτηση προϊόντος
ΤΕΛΙΚΟΣ
Ο μικρός τελικός εκ των πραγμάτων δεν έχει νόημα ύπαρξης, εκτός από περιπτώσεις όπως η φετινή, όπου η Βραζιλία θα έχει μία τελευταία ευκαιρία να χρυσώσει λίγο το χάπι μπροστά στον κόσμο της. Γιατί αυτή η εφτάρα δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ. Και καλώς αν με ρωτάς, γιατί η κάθε εποχή έχει τις αναφορές της. Και στο αθλητικό κομμάτι, αυτό δε θα είναι ούτε το μουντιάλ της Γερμανίας ούτε της Αργεντινής. Θα είναι αυτό όπου η Βραζιλία έφαγε εφτά στον ημιτελικό μέσα στην έδρα της.
Στον μεγάλο τελικό, η Αργεντινή έχει τύχη αρκεί να συνεχίσει να παρουσιάζει αυτή τη σοβαρή άμυνα και να παίξει επιτυχώς το ρόλο του υποδεέστερου. Αν πάει ως ίσος προς ίσο ή νομίζοντας ότι θα πάρει τον τίτλο με ντριπλίτσες του Μέσι, είναι καταδικασμένη σε διασυρμό. Αν όμως δώσει βάση πίσω και κρατήσει το μηδέν, όσο περνάει η ώρα θα κυλάει υπέρ τους και προς το τέλος ο Messi ή ο Lavezziμπορούν να κάνουν τη ζημιά στην γρήγορη αντεπίθεση. Οι τέσσερις πίσω έχουν κάνει πολύ καλές εμφανίσεις και ο Mascherano στο κέντρο καθαρίζει τα πάντα. Σεμνά και ταπεινά ίσως κλέψουν το κύπελλο από τα νύχια των Γερμανών.
Οι οποίοι πάντως έχουνε μία ομάδα πολλές σκάλες πάνω απ’όλες τις υπόλοιπες που εμφανίστηκαν στη διοργάνωση. Ο Neuer είναι τέρμα που τρομάζει πιο πολύ κι από τον Ιβάν Ντράγκο στο Ρόκυ 4. Ο αργόςMertesacker αντικαταστάθηκε από τον Boateng ενώ ο Lahm ακροβατεί μεταξύ δεξιού άκρου της άμυνας και κέντρου. Εκεί μάλλον μιλάμε για τέσσερις σε σχήμα ρόμβου με τον Khedira να παίζει καθαρό εξάρι, Schweinsteiger και Kroos να συγκλίνουν και ο Oezil να είναι επιτελικός μέσος. Μπροστά, ο Mueller είναι κάτι σαν το νέο Bergkamp: Χωρίς ιδιαίτερη ταχύτητα, φοβερή τεχνική, σωματικά προσόντα, αλλά με μυαλό, πάντα μέσα στη φάση, είτε δημιουργώντας, είτε εκτελώντας, είτε επιθετικό ριμπάουντ και κάρφωμα. Και δίπλα του φυσικά ο Klose, εδώ και λίγες μέρες ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Μουντιάλ, πάντα επικίνδυνος για την αντίπαλη άμυνα.
Μακάρι ο τελικός να είναι αντάξιος αυτού του Μουντιάλ, ένα από τα καλύτερα των τελευταίων δεκαετιών. Καλή απόλαυση και κυρίως καλό κουράγιο για τις επόμενες μέρες. Προμηνύεται πογκρόμ γραφικότητας στα social media με το δίπολο «Μέρκελ – Να γίνουμε Αργεντινή» να είναι έτοιμο να μας κατασπαράξει.
ΟΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΞΟΥΝ ΤΗ ΧΟΝΤΡΕΛΑ ΤΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ ΜΑΣ, ΠΑΜΕ ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΜΟΥ.
Γιώργος Παναγιωτόπουλος
Τον ημιτελικό της Βραζιλίας με την Γερμανία τον παρακολούθησα σε μαγαζί.Καταλάβαινες ότι κανείς δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Η Βραζιλία δεν είχε πείσει καθ’όλη την διάρκεια του τουρνουά αλλά κανένας δεν περίμενε το 7-1. Από την ανάκρουση των εθνικών ύμνων,βλέποντας τον τρόπο που οι Νταβίντ Λουίζ και Ζούλιο Σέζαρ έψελναν τον βραζιλιάνικο ύμνο κρατώντας την φανέλα του απόντα Νειμάρ, αισθανόσουν την πίεση ενός ολοκληρου λαού στις πλάτες των ποδοσφαιριστών.Αυτή η πίεση τούς λύγισε. Η πίεση και τα λάθη του Σκολάρι με τις επιλογές του στον άξονα. Οι Γερμανοί, έχοντας το καλύτερο κέντρο στο Τουρουά, χτύπησαν την Βραζιλία εκεί που πονούσε και την διέλυσαν. Τα κλάματα και οι αποδοκιμασίες στις εξέδρες ξεκίνησαν και οι Γερμανοί αποφάσισαν στο ημίχρονο, κατά τον Χούμελς, να μην διασύρουν περαιτέρω τους διοργανωτές. Αυτό ίσως ξεφεύγει από την γερμανική νοοτροπία ισοπέδωσης του αντιπάλου χωρίς οίκτο, που έχουν λατρέψει οι υποστηρικτές της. Ο Νειμάρ ίσως ήταν ικανός να εμπνεύσει μια ολόκληρη ομάδα με τέτοιο βαρύ ποδοσφαιρικό φορτίο αλλά η απουσία του δεν δικαιολογεί για κανένα λόγο τον ποδοσφαιρικό αχταρμά που παρουσίασε ο Φελιπάο στο γήπεδο. Ο τελευταίος χαμένος στον κόσμο του, δεν παραιτήθηκε και δικαιολόγησε την ήττα σε έξι «εφιαλτικά λεπτά». Κρίμα για την Βραζιλία να έχει ένα τέτοιο προπονητή και σίγουρα δεν της αξίζουν τέτοιοι ποδοσφαιριστές όπως Παουλίνιο και Λουίς Γκουστάβο. Καλύτερα να έπαιζαν μόνοι τους οι Γερμανοί. Ή μήπως όχι;..
Ο άλλος ημιτελικός ήταν κατώτερος των προσδοκιών μας. Πολύ πάθος εκατέρωθεν, λίγες φάσεις και κανένα γκολ στα 120’ λεπτά του αγώνα. Όταν έφτασε η διαδικασία των πέναλτι καταλάβαινες ότι το άγχος είχε καταλάβει τους Ολλανδούς. Αυτή τη φορά ο Φαν Χάαλ δεν άλλαξε τερματοφύλακα για τα πέναλτι, πράγμα που στη συνέντευξη τύπου διευκρίνισε ότι ήθελε να το κάνει αλλά επέλεξε να μην χρησιμοποιήσει τον Κρουλ. Κρίμα για την Ολλανδία που είχε την ομάδα για αν κοντράρει την Γερμανία στον τελικό. Κρίμα και για τους Ρόμπεν και νάιντερ που μάλλον έχασαν την ευκαιρία να γίνουν ήρωες ως οι πρώτοι που έφεραν το τρόπαιο στην Ολλανδία. Απ’ την άλλη, οι Αργεντίνοι βρήκαν την ψυχή που θα τραβούσε την ομάδα μπροστά στο πρόσωπο του Μαστσεράνο. Θα ήθελα να είμαι στα αποδυτήρια όταν ο Χαβιέ, σε άψογα αμερικάνικα, είπε στους συμπαίκτες του: «I’m tired of this shit, man». Ο Μέσι ήταν άφαντος αλλα τώρα έχει την ευκαιρία να γίνει ισόθεος του Ντιέγκο.
Για τον μικρό τελικό δεν θα πω τίποτα γιατί τον θεωρώ την μεγαλύτερη ταλαιπωρία μετά τους αγώνες κατάταξης στο μπάσκετ
Για τον τελικό όλα δείχνουν Γερμανία αλλά κάπου εκεί, υπάρχει η ασίγαστη φλόγα που καίει στα σωθικά του Μαστσεράνο και καλεί σαν άλλος Κώστας Πρέκας:« Ελάτε να τα πάρετε»
Saint Ironsoul
«Όλοι οι ήρωες είναι φως.
Ο ηρωισμός είναι
Να πολεμάει το φως με το σκοτάδι»
-Νίκος Τσιφόρος
Ακολουθούν σκόρπιες σκέψεις. Μην με κατηγοράτε, εδώ η Βραζιλία κατέβασε σκορποχώρι στο μουντιάλ.
Πάντα έχει πλάκα τελικός μεταξύ κακών και καλών. Πώς διαχωρίζεις τους καλούς και τους κακούς; Οι καλοί έχουν ξεκάθαρο αρχηγό κι υπαρχηγό, οι κακοί θυμίζουν μηχανή. Μέσι & Μασεράνο εναντίον Γερμανίας, σα να λέμε Μαραντόνα & Μπουρουσάγα εναντίον δυτικής Γερμανίας. Η ευκαιρία να έχουμε συζητήσεις Μέσι ή Μαραντόνα, δεδομένου ότι έχουμε ξεκαθαρίσει το Πελέ ή Μαραντόνα. Η κάθε γενιά θα υποστηρίξει τον δικό της υπερήρωα. Ο παππούς μου παραμιλούσε για τον Πούσκας. Φυσικά αυτά που είχε ακούσει ήταν ιστορίες από στόμα σε στόμα που έφτασαν στην Ελλάδα παρέα με τον ίδιο τον Πούσκας. Επειδή έπαιζε και τερματοφύλακας είχε προσπαθήσει να με μυήσει στον Λεβ Γιάσιν, αλλά σοβαροί να ’μαστε. Ο πατέρας μου είχε τον Πελέ και το μουντιάλ του Μεξικό μεν, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ο Κρόιφ. Για τη γενιά μου υποθέτω ότι συμφωνούμε πως είναι ο Μαραντόνα. Για τους πιτσιρικάδες, ελπίζω ότι δεν τίθεται πλέον θέμα Μέσι-Κριστιάνο (Γιατί επίσης η γενιά μου έχει άλλον Ρονάλντο.)
Τελειώνουμε σιγά-σιγά. Καιρός ήταν. Οι βραζιλιάνοι βρήκαν το εξιλαστήριο θύμα τους, σφάζοντας τον μόσχο τον σιτευτό. 44 χρόνια άντεξε, δεν τα λες και λίγα. Παρέα με την προσσελήνωση χρονικά και στην ίδια γεωγραφική ζώνη χτίστηκε ο οικουμενικός θρύλος της τζόγα μπονίτα. Αλλά οι κίτρινες φανέλες δεν γράφουν τόσο γλυκά σε HD. Επίσης πριν κάτι μέρες η ανθρωπότητα έσκασε την ηλιακή της φούσκα. Η ποδοσφαιρική θα άντεχε;
Μοιάζει ότι πλέον τα γήπεδα παραείναι μικρά. Χρειάζεται να μεγαλώσουν οι αποστάσεις στα δοκάρια και τα σημαιάκια. Οι παίχτες πλέον καλύπτουν την ίδια απόσταση στον μισό χρόνο απ’ ότι πριν δέκα χρόνια, βάσει μετρήσεων με το τεστ ματιού. Τα ίδια λέμε και στο παρκέ, αλλά εκεί έχουμε το τρίποντο που δημιουργεί άλλες ζώνες απειλής.
Θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι οι κοινωνίες αναπτύσσονται μέσω διαδικασιών κοινωνικής εξέλιξης που δεν βρίσκονται κάτω από ορθολογιστικό έλεγχο. Εκεί στο 1970 η Βραζιλία αποφασίζει ότι δεν πάει άλλο, το τερμάτισαν και βρέθηκαν με μια δύσκολη απόφαση. Διότι Θεός μπορεί να υπάρχει μόνο ένας. Πελέ ή Γκαρίντσα; Ο Πελέ στα 29 του, ο Γκαρίντσα στα 37. Ο πρώτος παιδί-θαύμα, ο άλλος σακάτης. Στο επόμενο μουντιάλ κατεβαίνει η Βραζιλία ευρωπαϊκά. Ο Πελέ πάει για καριέρα στις αρπαχτές. Ο Γκαρίντσα είναι πλέον αλκοολικός. Το ’82 ακούμε το κύκνειο άσμα με τον Σόκρατες. Ο Πελέ βλέπει έναν αργεντίνικο χαμίνι και τρέμει ο θρόνος του. Ο Γκαρίντσα πεθαίνει. Στα 32 χρόνια που ακολουθούν η Βραζιλία θα πάρει δυο μουντιάλ, θα βγάλει παιχταράδες, αλλά πλέον η κίτρινη φανέλα στέλνει το μήνυμα της νίκης. Όπως ο Πελέ που είχε ψυλλιαστεί από τα 70s ότι οι Αμερικάνοι έρχονται. Πελέ μεγάλος και τεράστιος. Για προφήτης της ελεύθερης αγοράς με προϊόν το θέαμα.
Ο Γιοντορόφσκι έλεγε ότι σκοπός του είναι να κάνει ταινίες απαλλαγμένες από κάθε προσπάθεια κατεύθυνσης του συναισθήματος του θεατή. Λευκό πανί που ο καθένας προβάλει τα δικά του. Αυτό δεν τον κάνει καλύτερο ή χειρότερο του Χίτσκοκ.
Αλλά επίσης δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο Χίτσκοκ βιάζει τους θεατές του.
Παραδοσιακά θυμάμαι τον Ιούνιο να είναι ο μήνας του μουντιάλ και ο Αύγουστος των μεταγραφών. Όταν δεν έχει μουντιάλ οι εφημερίδες αναγκάζονται να πουλήσουν μπάσκετ. Ο Ιούλιος είναι πάντα ο πιο ράθυμος μήνας με βιντεάκια από youtube για τους μεταγραφικούς στόχους. Πιο σπάνια είμαστε τυχεροί κι έχουμε Ιούλιο των δικαστηρίων. Όπου πλέον στο court drama μετά από σχεδόν 1800 σεζόν έχουν μπλεχτεί τα πάντα. Αν θέλει να το ξεκινήσει κάποιος τώρα, θα του έλεγα ότι βρισκόμαστε στο σημείο της ανασύστασης της βυζαντινής αυτοκρατορίας με το ξανθό γένος, ενώ ο Αϊ-Νικόλας τα παίρνει μέσω Ισραήλ από Κίνα. Σε στυλ ριάλιτι πλέον. Θα μου πει κάποιος βέβαια ότι είναι κι εύκολη η σύνδεση της Μέσης Ανατολής με οτιδήποτε.
Απλά όσο βλέπαμε μπάλα βγήκε η Αλ-Κάιντα και ξεκαθάρισε ότι δεν έχει καμία σχέση με την ISIS γιατί είναι εξαιρετικά εξτρεμιστές για τη θρησκεία τους. Εγώ ISIS ήξερα μια μπάντα, μια θεότητα και μια κατασκοπική οργάνωση μετέπειτα καρτέλ μετέπειτα CIA επέκεινα KGB.
Το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να με μπερδεύει περισσότερο. Κι αν ήταν ο κόσμος μας αλλιώς δεν θα’χε γιούχα στους παίχτες, λες και το θέλανε λιγότερο από τους Γερμανούς ή τους Βραζιλιάνους στο γήπεδο. Χρήσιμοι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι.
Ο παπάς στον γάμο του Σωκράτη είπε ότι ήταν ευλογημένο να γίνει εκείνη τη μέρα το μυστήριο του γάμου. Άρα ο Θεός της Ελλάδος άφησε να φτάσουμε μέχρι τους 16 στο βεβηλο και παγανιστικο μουντιάλ. Που γεννά θεολογικά ερωτήματα του τύπου: Μπορούσε ο Θεός να κάνει αυτή την Ελλάδα να νικήσει; Αν μπορούσε και δεν το έκανε, δεν είναι πανάγαθος, αν δεν μπορούσε δεν είναι παντοδύναμος.
Θεέ η μπάλα δικιά σου.
Υ.Γ. Κανονικά το κείμενο θα ανέβαινε Πέμπτη. Οπότε το έστειλα άρον-άρον. Τελικά πήρε μετάθεση. Ξεκίνησα το σενιάρισμα, αλλά πλέον έσκασε η επιστροφή του Ασώτου Υιού και το μουντιάλ ελάχιστη σημασία έχει στον κόσμο μου. Φρέσκα κουλούρια πουλάει ο κουλουράς…
Social Links: