[Για λόγους που δεν χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης, την ώρα που ξεκίναγε ο τελικός εγώ είχα κλείσει μιάμιση μέρα άυπνος. Φυσικά κοιμήθηκα και δεν το είδα. Οπότε το μουντιάλ έμεινε ημιτελές. Ο Μπρόκος κι ο Παναγιωτό που το είδαν αρνήθηκαν να σχολιάσουν. Υποθέτω πονάνε το ποδόσφαιρο πολύ περισσότερο από μένα. Άρα το βάρος πέφτει στις πλάτες μου να σας μεταφέρω το μουντιάλ μου.]
Αδελφέ,
Για σένα που δεν είδες το μουντιάλ καλά έκανες, αφού σε χάλαγε. Χίλια δίκια έχεις που διάβαζες Όσκαρ Γουάιλντ. Εμείς από την άλλη βλέπαμε εναλλακτική ιστορία, Φίλιπ Ροθ φάση. Σπόιλερ: Την επόμενη του τελικού το Μανχάταν έχει κατακλειστεί με ανθρώπους σε γερμανικές εμφανίσεις.
Στο μουντιάλ δεν έχει σημασία (μόνο) ο νικητής ή ο χαμένος. Σημασία έχουν οι στιγμές και οι χαρακτήρες.
Ο Μέσι κέρδισε το βραβείο του Μίστερ Προσωπικότητα. Όλο το μουντιάλ του η αναμονή στο γήπεδο, ενώ οι Γερμανοί ανέβαιναν τα σκαλοπάτια. Στα υπόλοιπα σπορ που ξέρω η απονομή γίνεται στο πεδίο της μάχης. Άντε να βάλουν κι ένα βάθρο στο παρκέ αν είναι ολυμπιακοί. Αλλά στη ΦΙΦΑ τους καλάρεσε η ιδέα των Άγγλων για τις απονομές. Αφού έχουν σκοτωθεί για δυο ώρες, βάλτους να ανέβουν και καμιά εικοσαριά σκαλοπάτια. Να’ ρθουν οι στρατιώτες στους χαρτογιακάδες. Η Βασίλισσα όμως κύριοι θα υπάρχει και χωρίς τους ποδοσφαιριστές. Εσείς χωρίς ποδοσφαιριστές πώς θα πουλάτε μπύρες;
Παράλληλα υπάρχουν στοιχεία που μας δείχνουν ότι ζούμε σε ένα δίκαιο σύμπαν. Για παράδειγμα τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, πώς θα ένιωθες αν σου έλεγα ότι σε ένα γραφείο, αναλυτές προσπαθούν να καταλάβουν τι κίνητρα έχει η ΦΙΦΑ να χρηματοδοτεί μια οργάνωση σαν τη Χαμάς;
Ο αρχι-αναλυτής Τιμ Ροθ που θα βρεθεί νεκρός αργότερα, αναρωτιέται πώς γίνεται οι τρομοκράτες να είναι τόσο έξυπνοι, που κατάφεραν χρήματα Αμερικάνων πολιτών που απλά πίνουν μπύρα, να χρησιμοποιούνται κατά του Ισραήλ.
Αργεντινή στο τέλος, τόσο κοντά, μα τόσο μακριά από τον απόλυτο θρίαμβο στο σπίτι των Άλλων. Από τα μεγάφωνα έπαιζε το «happy». Λογικά στην αυτοβιογραφία του Μασεράνο θα κλάψουν και τα τσιμέντα. «Τέτοια αναπαράσταση του παράλογου κόσμου είχα να διαβάσω από τον Ξένο του Καμύ.»- Τιερύ Ανρύ
Η Γερμανία ήταν τόσο προβλέψιμα σταθερά καλή χάρις στη συνοχή, κάτι τόσο προφανές που πρόσεξε και η Παπαρήγα. Σε πείσμα όλων των εγκάθετων που υποστηρίζουν ότι το ΚΚΕ δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα. Είδαμε τη σταθερότητα του Κλόζε να νικάει μέχρι και τον Ρονάλντο. Ο δεύτερος σαν να έχει αποσυρθεί εδώ και μια δεκαετία, αλλά έχουν ένα χρόνο διαφορά. Τέλος στο άβατο της λατινοαμερικής. Δικαιότερος νικητής από όποτε.
Επιτέλους πέθανε το τικι-τακα. Είχα τις ελπίδες μου ότι θα το σκότωνε ο Σόκρατες
Αλλά ο εθνικός τους ύμνος περιέχει τους στίχους
Nossos bosques têm mais vida,
Nossa vida mais amores.
Νοσαβίντα μάις αμόρες. Αμόρ μπελέζα. Αμόρ βιτόρια. Βιτόρια ε Νάικι. Μούτσος γκρίνγκος ντινέρος.
Τουλάχιστον την έδωσε τη φαρμακερή βολή η Ολλανδία. Καλά παιδιά, ωραία μαλλιά, αιώνιοι καληνυχτάκηδες. Η Ευρώπη γενικά απογοήτευσε. Οι λατίνοι με δύο στην τετράδα, στα λεφτά τους. Ολόκληρη η Ασία, ένα ξερό του Κάχιλ. Η Αφρική απλά μας τίμησε με την παρουσία της. Τι έμεινε στον αγνό ποδοσφαιρόφιλο;
Μιλάω για τους από δω του «σε έναν αγώνα δεν νικάει πάντα ο καλύτερος» και πριν του «στημένα και τα κόρνερ από τη Μέρκελ που σου λέω». Για αυτόν που εκτίμησε τις τεράστιες μικρές στιγμές. Την ακρίδα στο μανίκι του Χαμές, τις δεκάξι αποκρούσεις του Χάουαρντ, τον Σουάρεζ να καρφώνει τη μπάλα στον Χαρτ και τα δόντια του στον Κιελλίνι. Τον Νεϋμάρ να αποχωρεί, τον Τιμ Κρουλ να μπαίνει. Τον Κλίνσμαν in the land of the free και τον Χερέρα να πανηγυρίζει.
Μιλάω για εμάς που βλέπουμε μια ιστορία. Φτιάχνουμε πληθώρα σεναρίων πριν τον τελικό, για να μας τα καταστρέψουν οι Γερμανοί και να φτιάξουν το προβλέψιμο μπλοκμπάστερ τους. Για να παρακολουθήσεις ένα άθλημα πρέπει να αφεθείς στα συναισθήματα που σου προκαλεί. Με την έναρξη υπάρχουν μόνο προσδοκίες. Όσο περνάει η ώρα και αποκλείονται πιθανότητες, περιορίζεται η κλίμακα των συναισθημάτων που προβάλλεις και δέχεσαι στο γήπεδο. Με το σφύριγμα της λήξης, συνήθως υπάρχει ένα μόνο κυρίαρχο συναίσθημα. Αλλά ταυτόχρονα γειώνεσαι και επανέρχεσαι στον πραγματικό κόσμο, εκεί που οι ποδοσφαιριστές συνεχίζουν να κυκλοφορούν με ακριβά αμάξια και φτηνές γκόμενες κι εσύ βλέπεις αναλύσεις στη ΝΕΡΙΤ. Θα γίνω κουραστικός, ξέροντας ποιά χορδή του νεοέλληνα πάλλεται με το ποδόσφαιρο και ποιά με το μπάσκετ. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο άλλο άθλημα με ποινή τόσο ακραία που να καθορίζει το αποτέλεσμα αντίστοιχα με το πέναλτι στο ποδόσφαιρο. Ούτε ξεχνάω το sudden death.
Στο μπάσκετ, ειδικά σε βάθος χρόνου, κερδίζει ο καλύτερος. Προφανώς ο λόγος που το θεωρώ πιο ευχάριστη μεταφορά για τη ζωή έχει να κάνει με την χρήση του χρόνου. Η συναισθηματική διαδρομή ενός αγώνα, με το πένθος που προκαλεί ο αποκλεισμός των εκάστοτε πιθανοτήτων, είναι λιγότερο ομαλή από του ποδοσφαίρου και η ελπίδα διαρκεί, αν είσαι τυχερός, μέχρι την κόρνα.
Τύχη… Αν κάποιου ο αριθμός οργανωμένων προπονήσεων είναι μονοψήφιος μπορεί και να θεωρεί ότι η τύχη επηρεάζει την εξέλιξη ενός αγώνα. Είμαστε εμμονικοί με τις αφηγήσεις που φτιάχνουμε και αρνούμαστε να τις αλλάξουμε ριζικά μετά από ένα αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα ο χαμένος τελικός δεν αλλάζει παρά ελάχιστα την ποιότητα του Μέσσι. Αλλά είναι πιο εύκολο να συνεχίσεις να ασχολείσαι με το δίλημμα Μέσσι εναντίον Μαραντόνα, αν απλά φταίει ο Ιγκουαΐν. Γενικά η αφήγηση μιας ιστορίας είναι ουσιαστικά ένας τρόπος ταξινόμησης της μνήμης μας. Στα αθλητικά όμως το να αφηγείσαι μια ιστορία σημαίνει να αποδέχεσαι το μοιραίο. Μιλώντας για μια φάση, μιλάς για ολόκληρη τη καριέρα του ήρωα κι ακόμα παραπέρα.
Η ήττα του Λεμπρόν δεν τον έκανε χειρότερο παίχτη. Εξακολουθεί να είναι ο πιο ολοκληρωμένος αθλητής που έχει πατήσει σε παρκέ. Αλλά αποκτάει μεγαλύτερο δείκτη δυσκολίας το να φτάσει τον Τζόρνταν. Ξεφύγαμε. Κι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για ΚΟΝΚΑΚΑΦ.
Τρεις από τις τέσσερις πέρασαν φάση. Αμερική, Μέξικο και Κόστα Ρίκα. Η Κόστα Ρίκα πρέπει να μπέρδεψε τον Έλληνα όσο καμία άλλη. Ομάδα-καρμπόν της ελλαδικής σχολής (αν δεχτούμε ότι έχουμε δημιουργήσει σχολή), συμπαθέστατη, ευχάριστη έκπληξη και τα λοιπά. Όμως απέκλεισε την Ελλάδα, οπότε βλέποντάς την κόντρα στην Ολλανδία νιώθαμε γαύροι στα τσιμέντα του Καραϊσκάκης, βλέποντας τον Κρις τον Καλαντζή με τον δαφνοστεφανωμένο στη καρδιά.
Με το μουντιάλ κλείνει και ο κύκλος των πετροδόλλαρων που ακολούθησε τη μόδα των ολιγαρχορουβλιών. Φέτος ανοίγει καινούργιος κύκλος με ακτίνα περίπου 5000 χλμ και ψάχτε την αρχή του στη γειτονιά του Χέμινγουεϊ πηγαίνοντας προς τον Χόρνμπυ. Ή αλλιώς μουντιάλ 2026 στην Αμερική. Φυσικά αν συνεχίζεις για τις λογοτεχνικές αναφορές, μην περιμένεις αλλαγή στο στυλ.
Περνάμε στο ποδόσφαιρο ως αγνή διασκέδαση. Εκεί συναντάμε τη γηραιά Αλβιώνα. Ο Τζέρραρντ έκανε την συντήρησή του σ’ αγωνιστικούς ρυθμούς, παίζοντας με το ίδιο σύστημα που είχε η Λίβερπουλ. Τον Ραχίμ τον ζήτησε η Ρεάλ. Είχαν τις περισσότερες χαμένες ευκαιρίες από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην φάση των ομίλων. Αλλά μέσα στο πρόγραμμα είναι η αποτυχία όταν αλλάζεις το Σουάρεζ με το Ρούνι. Τελικά μας άφησαν να αναρωτιόμαστε αν ήταν τόσο χάλια που θα έτρωγαν 7 από τη Γερμανία; Εγώ λέω πως όχι. Έχε υπόψιν σου πως η γνώση μου περί ποδοσφαίρου είναι σαν να σου ζητάω να εμπιστευτείς τις πηγές μου. Γεγονός είναι πάντως, πως οι Γερμανοί (ξανα)ήρθαν. Η τελευταία φορά που το Μέρσζι είχε γίνει η επίθεση της Αγγλίας, ήταν διασκεδαστική αν μη τι άλλο. Οπότε Bring It On.
Σύμφωνα με πηγές μέσα από την ομοσπονδία, σας μεταφέρω πως πήρε τη δουλειά ο Χόντζον. Ο γερο-Ρόι έκλεινε ένα χρόνο που κέρδισε τον τίτλο του «UNDISPUTED WORST LIVERPOOL MANAGER EVER.EVERRRR!!!». Το τηλέφωνο χτύπαγε μόνο για να τον ρωτήσουν αν ήταν ευχαριστημένος με την ταχύτητα του ιντερνετ.
– ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΕΔΩ!
Τελευταία φορά που τον ζήτησαν στο τηλέφωνο ήταν από την ομοσπονδία. Υπέθεσε τότε ότι απλά ήθελαν να τον ευχαριστήσουν για την προσφορά του, να του δώσουν ένα χτύπημα στην πλάτη και 5 λίρες για τσιγάρα. Δυστυχώς τον έστειλαν στην WBA. Σκεφτόταν να κάνει το σχολιαστή, αλλά μισούσε την τηλεόραση. Σε μια γωνιά στοιβάζονταν εφημερίδες. Ο ένας μετά τον άλλον οι εν ενεργεία προπονητές με δίπλωμα, αρνούνταν τη θέση του εκλέκτορα της Αγγλίας. Η λιγότερη κιτρινισμένη έλεγε ότι η μάχη είναι μεταξύ του Χάρρυ Ρέντναπ και του Χόντζον, με την κρυφή ελπίδα του Φέργκιουσον.
Το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν έτοιμος να διαολοστείλει τη φωνή, αλλά δεν ήθελαν τον Ίντερνετ. Ήταν από την ομοσπονδία κι έπρεπε άμεσα να πάει στα γραφεία. Πρώτη του κίνηση ήταν να πάρει τον αριθμό xXx. Ακούστηκε μια τσιχλόφουσκα να σκάει. Ο Σερ Άλεξ γέλασε όταν του εξήγησε το λόγο του τηλεφωνήματος. «Γι’αυτό δεν μπορούσες να με κερδίσεις ποτέ. Ακόμα να καταλάβεις ότι δεν πηδάω εκεί που χέζω;» Ανακουφισμένος ο Ρόυ, ήπιε την τελευταία γουλιά, έφτιαξε την γραβάτα στον καθρέφτη και κατευθύνθηκε προς την 22 Lancaster Gate.
Εκεί τον ενημέρωσαν ότι η ομοσπονδία έχει μετακομίσει τρεις φορές και πλέον τα γραφεία της βρίσκονται στο Γουέμπλεϊ. Μπαίνοντας στην αίθουσα κοντοστάθηκε. Στους τοίχους απολιθώματα και στις καρέκλες παρόμοια κατάσταση. Η θέση του λόρδου του Κέιμπριτζ, ο δούκας του Έσσεξ, ο δούκας της Οξφόρδης-πρίγκηψ της Ουαλίας-αντιπρόσωπος του στέμματος στην περιφέρεια παλαιών Αποικιών ανατολικώς του Γκρίνουιτς, ο λόρδος-βαρόνος του Σάσεξ και BBC και λοιποί τίτλοι.
Ο Χόντζον κάθισε απέναντι τους.
– Λοιπόν; είπε η πιο μακριά γενειάδα.
– Έκανα αυτό που μου ζητήσατε. Διέλυσα τη Λίβερπουλ σε χρόνο ρεκόρ. Μου είχατε υποσχεθεί ότι θα βγω τιμητικά στη σύνταξη και με στείλατε στη West Brom.
– Σιγά τη ζημιά που τους έκανες… Χωρίς Ευρώπη του χρόνου, πάνε για πρωτάθλημα. Μας χρωστάς ακόμα.
– Δεν μπορείτε να αρνηθείτε ότι έκανα ό,τι μπορούσα. Αναγκάστηκαν να κατεβάσουν το βασιλιά στο λαό. Για το πνεύμα του Σάνκλυ θα πρέπει να βρείτε τους Γκοστμπάστερς.
– Σωστά τα λέει, πετάχτηκε ο πρίγκηπας Χάρρυ. Η θεία Μάργκαρετ το φοβόταν πολύ το πνεύμα του Σάνκλι… Ding-dong the witch is dead χα–χα–χαχ–αχα–χα. Ο κυριούλης μου θυμίζει έναν φίλο της μαμάς στο Παρίσι…
-Πολύ καλά διάδοχε, σε περίπτωση που ο αδελφός σας πάει να βρει την αγία μητέρα σας και τον ακολουθήσει ο ανηψιός σας και τωρινός διάδοχος του στέμματος, είπε η γενειάδα και ξέσπασε σε ένα πανηγυρικό Ο Θεός Σώζοι τη Βασίλισσα.
-Κύριε πως σας είπαμε, θα κανονίσω εγώ, ήταν τα λόγια του Χάρρυ.
Βγαίνοντας ανακουφισμένος ο Χόντζον, πήγε στην παμπ απέναντι για ένα απολύτως αναγκαίο πάιντ…
Ο Τζέρραρντ περίμενε να περάσει η ώρα για να είναι τυπικός στο ραντεβού του με την ομοσπονδία. Έβλεπε ότι αυτή η Αγγλία δεν είχε παρόν. Ίσως να έχει μέλλον, αλλά και η Ελλάδα έχει μέλλον, σκέφτηκε. Πλησίαζε στο λυκόφως της καριέρας του και του είχε μείνει ένα απωθημένο. Σκεφτόταν ότι ήρθε η ώρα του να αποχωρήσει από την εθνική. Στην τελική αρχηγός στην Αγγλία ήταν ο Ρίο. Απορροφημένος στις σκέψεις του δεν είδε τον Ρόυ. Αλλά τον μύρισε.
– Στήβι, πώς από δω; Να κεράσω μια Carlsberg?
– Ρε κωλόγερε, μισό χρόνο στο Μέρσι, μια καλημέρα δεν μου είπες. Και δεν παίρνουμε λεφτά από αυτούς πλέον. Ήπιες όλη τη χορηγία σε έξι μήνες.
– Περασμένα ξεχασμένα μωρέ…
– Πώς κι είσαι έτσι κεφάτος;
Ξεκίνησε την εξιστόρηση, πόσο να κρατηθεί άλλωστε ο ευτυχισμένος μέθυσος; Ο Τζέρραρντ απλά άκουγε. Μετά από ένα πεντάλεπτο τον διέκοψε.
– Πρέπει να πάω κι εγώ στα γραφεία. Πώς θα σου φαινόταν για τέσσερα χρόνια να είσαι προπονητής της Αγγλίας;
– Τέσσερα χρόνια; Θα με φάει ο τύπος πολύ πιο πριν.
– Άστο πάνω μου. Εσύ δεν θα ασχοληθείς καθόλου. Απλά βρες ένα σπιτάκι στη Μαγιόρκα για τους χειμώνες.
Την επόμενη μέρα όλες οι εφημερίδες κυκλοφορούσαν με την είδηση ότι ο Ρόι Χόντζον αναλάμβανε εκλέκτορας.
Γνωρίζοντας τα παραπάνω, θεωρώ ότι μια χαρά τα πήγαν. Συγκριτικά με το πώς τους περίμενα τουλάχιστον. Ή τουλάχιστον αρκεί για να θεωρήσω ότι και να γλιστρήσει ο Sir–to–be Στηβι Τζι τον Απρίλη που μας έρχεται, απλά θα λέμε «θυμάσαι που πέρσι τέτοιο καιρό χάναμε πρωταθλήματα;»
Με όλα αυτά θέλω να πω ότι φτάνει το αστείο με τους τόσους αγώνες. Δεν έχω πρόβλημα με το ποδόσφαιρο να έχει γίνει δωδεκάμηνο σπορ, αλλά κι οι σκλάβοι στις φυτείες την αρτιότερη επιστημονική υποστήριξη της εποχής είχαν.
Η παρακολούθηση αθλητισμού είναι ένας πολύ ειδικός τρόπος για να βιώσεις τον χρόνο.
Social Links: