Ξεκίνησε χθες το 11ο Outview film festival[1] με το εκπληκτικό σύνθημα «της μάνας σου καμάρι». Μια φράση που αποβλέπει στην πρόκληση πόνου σε μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας αφού τα ταυτίζει με το οικογενειακό όνειδος. Το fab παγόνι της αφίσας, όμως, επαναοικειοποιείται ωραιότατα τη φοβική αυτή ρήση, για να την απογυμνώσει – όσο γίνεται – από τις αρνητικές συνδηλώσεις της. Στο Outview πάω πολλά χρόνια. Το καμάρι μου τότε, λοιπόν, ήταν μεγάλο όταν μοίραζα φυλλάδια με το πρόγραμμα ή όταν κατάφερα να γνωρίσω πιο προσωπικά την Μαρία την Cyber, που κρατά στις πλάτες της το φεστιβάλ τόσα χρόνια. Η πρεμιέρα χθες κατάμεστη, έγινε παρουσίαση των εθελοντών, της κριτικής επιτροπής των βραβείων και του προγράμματος. Τον λόγο πήρε ο πρέσβης του Μεξικό στην Αθήνα, ο οποίος μίλησε ως ανοιχτά γκέι άντρας, ενώ τον συντονισμό έκανε η χαρισματική Μελίτα Σκαμπώ. Για πρώτη φορά φέτος, παίχτηκε σποτάκι του φεστιβάλ στην ΕΡΤ – έστω και για λίγες φορές. Σταθερή μνεία στις πρεσβείες ξένων κρατών που στηρίζουν υλικά το φεστιβάλ. Ο κοσμοπολίτικος αέρας του είναι φανερός εξάλλου.
Στο φεστιβάλ νιώθω κάθε χρόνο λες και είμαι σε πάρτι καλού φίλου – πλην όμως όχι κολλητού. Ξέρω τα περισσότερα άτομα, και τα social skills μου παίρνουν φωτιά. Η ελευθερία αυτή δεν είναι αντιπροσωπευτική όμως. Ταινίες σαν τη χθεσινή μας υπενθυμίζουν τη διαφορετική ταχύτητα στην αποδοχή της εναλλακτικής σεξουαλικότητας. Δεν είναι τελικά όλος ο κόσμος σαν αυτό το όμορφο παρεάκι των περίπου 200 ατόμων που ήταν στην πρεμιέρα. Τα παιδιά που γνωρίζω από την επαρχία εξακολουθούν να κρύβονται, να παιδεύουν το μυαλουδάκι τους να βρουν δικαιολογίες για την οικογένειά τους, να εννοιολογούν τη σεξουαλικότητά τους ως ένα break πριν τον γαμο και την απόκτηση παιδιών στα 40 και φυσικά να με χωρίζουν για το «υπερβάλλον» gay lifestyle μου(sic). Δε μπορούσα να μην πω και τον πόνο μου.
[1] http://outview.gr/cms/
Social Links: