Το κυνικό σεξ χωρίς συναισθήματα που κάναμε με το Λαέρτη μας είχε συνδέσει. Αυτή η ανταλλαγή αποτελούσε σημείο της σχέσης μας – από την οποία δε μπορούσα να έχω προσδοκίες κι ούτε ήθελα να έχω προσδοκίες. Και δεν κάναμε μόνο σεξ – ήμασταν και φίλοι κατά κάποιον τρόπο. Θα με βοηθούσε όταν το χρειαζόμουν. Και θα έκανα το ίδιο αν προέκυπτε ευκαιρία.
Έπειτα από μια από τις καθιερωμένες μας συναντήσεις, καθόμασταν και χαζεύαμε τη βροχή από το δωμάτιο του. Είχα βρεθεί ξανά στο ίδιο σημείο σε διαφορετικό σπίτι. Συνήθιζα να το κάνω αυτό με το Ραφαήλ. Τότε, όμως, φαντασιωνόμουν εμάς να τρέχουμε ανέμελα σε υπόγειες διαβάσεις το ξημέρωμα, να βλέπουμε τον ήλιο, να ζούμε ένα σκηνικό που ίσως ταίριαζε στις εικόνες του tumblr. Κι όλα αυτά έμεναν στη φαντασία μου – στην πραγματικότητα τον έπαιρνε ο ύπνος κι εγώ τον χάιδευα. Με το Λαέρτη απέφυγα κάθε φαντασίωση – δε μου έβγαινε. Παρατηρούσαμε σιωπηλοί τη βροχή να πέφτει.
Μέχρι που του ήρθε η αναλαμπή.
«Γαμώτο!» γκρίνιαξε. «Είχα ξεχάσει ότι έχω μια δουλειά με τους δικούς μου!»
«Έχει εικοσιτετράωρη απεργία το μετρό» του υπενθύμισα.
Τον είχα αγχώσει ακόμα περισσότερο.
«Η μαλακία είναι ότι δε με παίρνει να τους το αναβάλλω» μου εξήγησε.
«Θα σε πάω εγώ με τ’ αμάξι» του είπα.
Εγώ είχα πάρει άδεια από τη δουλειά εκείνη την ημέρα. Αν μπορούσα, θα έπαιρνα άδεια από αυτή τη δουλειά για όλη μου τη ζωή και θα μου έφερναν τα χρήματα στο σπίτι ημίγυμνα τεκνά. Το ευχόμουν αυτό κάθε ημέρα – κι οι ημέρες είχαν γίνει μήνες κι όλους αυτούς τους μήνες έμενα σε αυτή τη μιζέρια και φοβόμουν ότι θα έμενα άλλους τόσους εκεί.
Δεν το μετάνιωσα που έλειπα εκείνη την ημέρα όταν είδα την κίνηση στους δρόμους. Η κίνηση όταν δεν έχει μετρό είναι ένας εφιάλτης. Η Αθήνα χωρίς μετρό είναι ένας εφιάλτης. Σε αναγκάζει να ταλαιπωρηθείς – ή θα οδηγείς για ώρες ή θα είσαι παστός σε μια λεωφορειακή γραμμή. Η μία έλλειψη φέρνει την άλλη. Κι η ζωή είναι μια συνεχής έλλειψη – τουλάχιστον τώρα που έχουμε καπιταλισμό. Κάτι θα λείπει αιωνίως και θα σε ταλαιπωρεί.
Είχαμε κολλήσει στην κίνηση – υπολόγιζα ένα μισάωρο στο ίδιο φανάρι. Γκρίνιαζα, φανερά επηρεασμένη από την εμμονή της εποχής μας με την ταχύτητα. Γκρίνιαξα μια φορά, γκρίνιαξα δεύτερη και κάπου στην τρίτη φορά αποφάσισα να γίνω πιο ευχάριστη στο Λαέρτη. Είχα αφήσει το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου σε ένα σταθμό που έπαιζε κομμάτια κατευθείαν από την εφηβεία μας. Εκείνη τη στιγμή έπαιζε το «I Write Sins Not Tragedies».
«Μια φορά είχα βάλει αυτό σε ένα πάρτι μου» είπα στο Λαέρτη. «Νομίζω ικανοποίησα τους πάντες με αυτό. Οι έφηβοι ικανοποιούνται εύκολα από τη μέινστριμ κουλτούρα»
«Μου είχε πει ο Περικλής ότι τα πάρτι σου ήταν πετυχημένα γενικά» έκανε αυτός.
Περικλής. Ένα όνομα. Ένα trigger.
«Ναι» μουρμούρισα τελικά. «Ήταν ωραία»
«Κατάλαβα ότι μαλώσατε εκείνο το βράδυ στο σπίτι μου» έκανε.
Δε θα με αφήσεις να αγιάσω, Λαέρτη, σκέφτηκα.
«Τον πλήγωσα» έκανα. «Μάλλον του έκανα τόσο μεγάλη ζημιά»
«Είχε κακή ημέρα» τον υπερασπίστηκε ο Λαέρτης. «Τον ξέρεις, έχεις δει πόσο δραματικός είναι μετά από κακές ημέρες. Μη δίνεις σημασία»
Το φανάρι έγινε πράσινο για τα αυτοκίνητα.
«Ο Περικλής δεν κρατάει κακίες» πρόσθεσε ο Λαέρτης ενώ ξεκινούσα να οδηγώ.
«Τον πλήγωσα» ψέλλισα. «Είναι λογικό να φέρεται έτσι»
Οδήγησα μερικά μέτρα ακόμα. Κι άρχισα να νιώθω καλύτερα. Πάντα με κατηγορούσα για πράγματα που δεν έχουν σχέση με εμένα. Είναι αλαζονικό να σκέφτεσαι ότι εσύ φταις για τα πάντα. Είναι αλαζονικό κι αυτοτιμωρητικό ταυτόχρονα. Δεν εξαρτώνται όλα από ‘σένα, δεν είσαι το κέντρο του σύμπαντος και δεν ευθύνεσαι για άσχημα πράγματα που συμβαίνουν, συνεπώς δε χρειάζεται να καταστρέφεις κομμάτια σου πιστεύοντας το.
Το ραδιόφωνο άρχιζε να παίζει το Celebrity Skin των Hole. Αγαπούσα το τραγούδι μα πλέον είχα πολύ κακές αναμνήσεις από αυτό. Με πήγαινε πίσω, σε έναν πολύ άσχημο καυγά μου με το Ραφαήλ. Τότε με είχε αναγκάσει να βγω από το αμάξι και να περπατήσω ως τον πλησιέστερο σταθμό του μετρό. Έκλαιγα σε όλη τη διαδρομή.Ένα χρόνο αργότερα, όλο αυτό μου έκανε ακόμα trigger. Κόντεψα να βάλω τα κλάματα ενώ παιζόταν το τραγούδι, λες κι ήθελα να κάνω αναπαράσταση της ημέρας εκείνης.
«Όλα καλά;»
Μεγάλη ανακάλυψη της ημέρας – ο Λαέρτης είχε υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη και καταλάβαινε πως κάτι μου συνέβαινε.
«Σε λίγο φθάνουμε, έτσι;» προσπάθησα να του αποσπάσω την προσοχή
«Ναι» είπε. «Ας αλλάξουμε σταθμό, θέλω πιο chill πράγματα»
Ο σταθμός που έβαλε ο Λαέρτης έπαιζε το Love It If We Made It των The 1975.
«Νομίζω ότι το ραδιόφωνο σήμερα θέλει να μας στείλει υποσυνείδητα μηνύματα» είπα.
Το GPS ανέφερε ότι είχαμε μόλις φθάσει στο πατρικό του. Δίπλα από το σπίτι υπήρχε ένας φούρνος. Πήγαμε να πάρουμε καφέδες. Ο Λαέρτης με πρόλαβε και πλήρωσε και το δικό μου.
«Σε ευχαριστώ για την εξυπηρέτηση» μου είπε. «Είσαι καλό άτομο και δε σου αξίζει να στεναχωριέσαι»
Με έκανε να χαμογελάσω.
«Θένκιου» του είπα.
«Δε μπορώ να σου μιλήσω τώρα για τη σχέση μου με τα συναισθήματα» είπε. «Και να στην πω, δε θα την καταλάβεις»
Είχα ξεχάσει πως μπορούσε να γίνει τόσο ανισόρροπος.
«Κανείς δε μπορεί να καταλάβει κανέναν 100%» του είπα τελικά.
«Αυτό είναι θετικό, δεν είναι;» έκανε. «Αυτή η ματαιότητα σώζει. Είναι οκ να ξέρεις ότι θα φθάσεις πολύ κοντά στην πηγή μα ποτέ δε θα πιεις νερό από αυτήν. Πάντα κάποια δύναμη θα μας εμποδίζει να κατανοήσουμε εξ ολοκλήρου τους άλλους, δε θα μπορέσουμε ποτέ να συναρμολογήσουμε όλα τα κομμάτια τους κι ίσως έτσι γλιτώνουμε από τα πιο κοφτερά»
Ίσως, συνειδητοποίησα.
«Πάω στους δικούς μου» έκανε. «Σε ευχαριστώ και πάλι για όλα»
Πήγα πίσω στο αμάξι. Ήμουν καθαρή από ενοχές. Είχα κάνει το σωστό και στην περίπτωση του Περικλή και στην περίπτωση του Λαέρτη. Και μάλλον δε θα καταλάβαινα ποτέ κανέναν τους εξ ολοκλήρου. Κι ίσως να μη χρειαζόταν. Ίσως απλά με πίεζα να κατανοήσω τους άλλους ενώ κανείς δε μου το είχε ζητήσει – γιατί μάλλον κι οι άλλοι δε θα καταλάβουν εμένα εξ ολοκλήρου.
Το Love It If We Made It μου είχε δώσει μια ιδέα. Είχα φτιάξει ένα mixtape για φάσεις μελαγχολίας. Ξεκινούσε με Lil Peep – τον οποίο ανέφεραν οι The 1975 στο κομμάτι τους. Ο Lil Peep με είχε συνοδεύσει μουσικά σε όλην αυτήν τη δύσκολη περίοδο της σχέσης μου με το Ραφαήλ. Μου έλειπε σαν καλλιτέχνης – δεν είναι λίγο να είσαι 21 και να συνοψίζεις τον πόνο σου σε επίπεδα που ξέρεις ότι άλλοι δε θα είναι ποτέ σε θέση να κατανοήσουν πλήρως. Είχε τη δική του πολύπλοκη ιστορία – κι ίσως να μην την καταλάβαινα ποτέ 100%.
Ξεκίνησα τη διαδρομή μου.
«I wish I didn’t have a heart to love you
I wish I didn’t play a part to break you
I wish I didn’t do a lot of the shit I do
And I wish you didn’t too»
Social Links: