SIGMATAF
4 δίσκοι
Vox Low – Vox Low (για το groove)
Beak> – Beak> (για το ζεστό του ήχο)
Jon Hopkins – Singularity (για τις βόλτες μου στη μεταμεσονύχτια Αθήνα)
Low – Double Negative (για τα παράσιτά του)
3 τραγούδια
U.S. Girls – «Rosebud» (για την ηρεμία)
David August – «D’Angelo» (για το βάθος)
Still Corners – «Black Lagoon» (για την απαλότητα)
2 ταινίες που είδα μέσα στο ’18 (αν και οι 2 είναι του ’17)
Mother (Darren Aronofsky) – γιατί μιλάει σε πολλά επίπεδα ταυτόχρονα
Phantom Thread (Paul Thomas Anderson) – γιατί έρωτας
«Κανένας δεν μας φταίει, άμα στα άδεια κάδρα είδαμε χρώμα»
Είναι στίχος από το album που ηχογραφώ αυτό τον καιρό.
2018
Πολλαπλές ανατροπές και ηρεμία στο φινάλε.
Σχέδια: Να ολοκληρώσουμε το album και να βγούμε πάλι στα live.
Δημήτρης Ιωάννου (Bokomolech)
Δέχτηκα με χαρά την πρόταση της Χριστίνας, γιατί ποιος άραγε δεν θα ήθελε ένα πορτραίτο απ’ τα χέρια μιας από τις καλύτερες Ελληνίδες εικονογράφους, και ποιος άραγε δεν θα ήθελε να συμβάλει στην ανασκόπηση της χρονιάς ενός από τα καλύτερα ελληνικά ηλε-περιοδικά; Έτσι, αποφάσισα να στύψω το κεφάλι μου και να διαλέξω, βάζοντας έναν επιπλέον περιορισμό στον εαυτό μου: να μην επαναλάβω τον ίδιο δημιουργό σε δύο κατηγορίες. Ιδού λοιπόν:
4 δίσκοι (+ 1 ελληνικός)
Low – Double Negative
Το ακούς και είναι σα να αφαιρεί (ή να προσθέτει; μικρή σημασία έχει) ένα παραμορφωτικό φίλτρο υπερ-πραγματικότητας μέσα απ’ το οποίο βλέπεις, σαν υπνωτισμένος/-η τον κόσμο όπως δεν τον έχεις ξαναδεί ποτέ. Κάθε φορά.
SOPHIE – OIL OF EVERY PEARL’S UN-INSIDES
Ένα εκπληκτικό (αντι-)ποπ άλμπουμ πειραματικού φουτουρισμού που δεν αναφέρεται τόσο ή μόνο στην transgender ταυτότητα της δημιουργού του, όσο στην αναδυόμενη transhuman ταυτότητα όλων μας. Ο μουσικός μαύρος καθρέπτης της χρονιάς.
Yves Tumor – Safe in The Hands Of Love
Ρετρο-φουτουρισμός, το πιο συμπαγές αμάλγαμα των πιο ετερόκλητων επιρροών και η καλύτερη τριάδα τραγουδιών της χρονιάς (Noid/Licking An Orchid/Lifetime).
Nils Frahm – All Melody
Η δυσκολία μου να διαλέξω το #4 (από μια δεκάδα δίσκων πολύ διαφορετικών μεταξύ τους) ήταν ευθέως ανάλογη της ευκολίας μου να ξεχωρίσω την παραπάνω τριάδα, αλλά τελικά το All Melody κέρδισε γιατί το άκουσα περισσότερο από τα υπόλοιπα. Και, ίσως, γιατί αποτελεί μια κάποιου είδους παρηγοριά.
ΛΕΞ – 2ΧΧΧ
Δεν είναι κάτι σπουδαίο από μουσική άποψη, αλλά δεν οφείλει κιόλας να είναι, γιατί αρκεί που μας προσφέρει μια μοναδική, καθηλωτική μαρτυρία από/για τη «χαμένη γενιά» της ελληνικής κρίσης.
3 τραγούδια
The Ex – «Soon All Cities»
Μια ελάχιστη αναφορά στο post-punk και στην african jazz που άκουσα φέτος και δεν υπάρχουν στη λίστα μου. Επίσης, είναι κομματάρα – η πρώτη ανάμεσα στις πολλές στο 27 Passports.
Lucy Dacus – «Night Shift»
Μα τραγούδι χωρισμού, ρε φίλε; Σπουδαίο τραγούδι χωρισμού, απαντώ.
Gazelle Twin – «Better In My Days»
Μια εφιαλτική ακτινογραφία του μικροφασισμού των τρομερών ημερών μας.
(Κι εδώ θα εκμεταλλευτώ την ευγένεια της οικοδέσποινας για να προσθέσω κι ένα ελληνικό τραγούδι):
Παύλος Παυλίδης & B-movies – «Ένα αλλιώτικο παιδάκι»
Θεωρώ τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και τις εξελίξεις γύρω από αυτήν το γεγονός της χρονιάς στη χώρα και ο ΠΠ έδειξε καίρια αντανακλαστικά γράφοντας ένα από τα καλύτερα τραγούδια του.
2 ταινίες
Roma (Alfonso Cuaron)
Με ασύλληπτη τεχνική αρτιότητα που όχι μόνο δεν εκπίπτει στον φορμαλισμό, αλλά καταφέρνει να προκαλεί βαθιά συγκίνηση, το Roma ξεχειλίζει αγάπη κάθε δευτερόλεπτο και αναδεικνύει το οικουμενικό μεγαλείο που κρύβεται στην πιο ταπεινή καθημερινότητα.
Call Me by Your Name (Luca Guadagnino)
Στην ταινία ο έρωτας δεν «συμβαίνει» αλλά μάλλον «αναδύεται» ως το άυλο αποτέλεσμα μιας σειράς ανεπαίσθητων υλικών μικρο-συμβάντων –μιας βόλτας με ποδήλατο, μιας βουτιάς, ενός αγγίγματος, ενός απόβραδου στην αυλή, μιας βροχερής νύχτας– κι εκεί έγκειται η μοναδικότητά της: μας παρουσιάζει, χωρίς να το εξηγεί ή να το εκχυδαΐζει ή να το απομυθοποιεί, το μεγάλο μυστήριο του έρωτα.
1 στίχος
My best friend is an alien
My best friend is a citizen
He’s strong, he’s earnest, he’s innocent
(IDLES, «Danny Nedelko»)
Ο Joe Talbot δεν είναι σπουδαίος στιχουργός, αλλά μιλάει για σημαντικά θέματα με πολύ ευθύ και πωρωτικό τρόπο και αυτό, σε συνδυασμό με τον περιορισμό να μην επαναλάβω κανένα όνομα από τα παραπάνω, του χαρίζει αυτή τη μικρή νίκη!
2018
Σε προσωπικό επίπεδο, δεν έχω τίποτα σπουδαίο να θυμάμαι, παρά μόνο ίσως τη συνειδητοποίηση του αναπότρεπτου της ηλικίας μου. Σε κοινωνικό επίπεδο, νομίζω πως το 2018 θα μείνει στη μνήμη μου ως η χρονιά που, κυρίως με αφορμή τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου αλλά και τις εξελίξεις στο «Μακεδονικό», άνοιξε θριαμβευτικά το καπάκι του μικροφασιστικού βόθρου που γέμιζε κάπως ενοχικά εδώ και πολλά χρόνια, και η μπόχα έχει γίνει πια αφόρητη.
Στο επίπεδο της μικροσυλλογικότητας των bokomolech, έγινε κάτι ελπιδοφόρο: καταφέραμε επιτέλους να μπούμε στο στούντιο (με τον Coti K, με τον οποίο ξαναβρεθήκαμε με μεγάλη χαρά) και να ηχογραφήσουμε κάποια κομμάτια που παίζουμε εδώ και αρκετά χρόνια και νομίζουμε πως αξίζουν να ακουστούν. Οι μίξεις βρίσκονται σε τελικό στάδιο, οπότε ελπίζουμε πως θα έχουμε νέα κυκλοφορία νωρίς το 2019.
S O a N N E F a I R
4 δίσκοι
Marie Davidson – Working Class Woman
SOPHIE – Oil of Every Pearl’s Un-Insides
Yves Tumor – Safe in The Hands Of Love
Ice Eyes – Culture of Pain (ελληνικός αλλά όχι ελληνικός)
3 τραγούδια
Songs Grimes – «We Appreciate Power» (η θεά επιστρέφει πριν την εκπνοή του ’18)
Υοung Fathers – «In my View» – («when I leave, you’ll be dancing on my Grave»)
Sophie – «Immaterial» (η Μadonna ήταν material girl, η SOPHIE είναι immaterial)
2 ταινίες
The House that Jack Built (Lars Von Trier) – ίσως η καλύτερη ταινία μέχρι σήμερα
Mandy (Panos Kosmatos) – τo gore στα καλύτερά του, με γενναίες δόσεις από giallo
1 στίχος
Cover me with your sticky veil
Give me life eternal
Open holes in me with your sword
Kill me again and again
So that I can be reborn Forever
Pain is a gateway to heaven
Every bruise you give me is evidence of your love
(S O a N N E F a I R)
Νίκος Παλαιολόγος (Sans Corps)
4 δίσκοι
Chris Corsano & Bill Orcutt – Brace Up!
Κατακλυσμικό και παράλληλα λυρικό σε σημείο που σε καταβάλλει.
Jim O’Rourke – Sleep Like It’s Winter
Ό,τι λέει ο τίτλος. Χτίσιμο για να διδάσκεται.
Anna von Hausswolff – Dead Magic
Δίσκος της χρονιάς, παραγωγή που δεν έχω ξανακούσει ίδια, ερμηνεία από το μέλλον
Mary Halvorson – Code Girl
Απερίγραπτα εθισμένος στην ταστιέρα της και στον ήχο που μπορεί να παραγάγει.
Mmmd – Hagazussa OST
Δεν έχω δει την ταινία ακόμα αλλά σίγουρα την έχω ακούσει. Τρόμος.
3 τραγούδια
Anna von Hausswolff – «The Mysterious Vanishing of Electra»
Who is she, who is she, who is she to say good bye…
Ben Lamar Gay – «Weapons»
Μια δομή από τσιμέντο και μια φωνή που σε γδέρνει.
Gnod – «Donovan’s Daughter»
Τσαντίλα και ειρωνεία σε σημείο βρασμού.
2 Ταινίες
Με τους ρυθμούς της φετινής χρονιάς δεν βρήκα μαζεμένη πάνω από μιάμιση ώρα ελεύθερη και αποφάσισα πως ούτως ή άλλως παίζω σε μια δυστοπική ταινία, με αρρωστημένους μονάρχες, άγριους αγελαίους συμμορίτες και ρομποτοποιημένους cult followers, άρα γιατί να δω ταινίες;
1 στίχος
My blood brother is an immigrant
A beautiful immigrant
My blood brother’s Freddie Mercury
A Nigerian mother of three
He’s made of bones, he’s made of blood He’s made of flesh,
he’s made of love He’s made of you, he’s made of me
Unity
(Idles – «Danny Nedlenko»)
2018
Αν κάποια χρόνια πριν θα μου έλεγε κάποιος τι θα είχαμε να συναντήσουμε μέσα στο 2018 θα έλεγα να σταματήσει να έχει τόσο νοσηρή φαντασία. Η τραγωδία του Ματιού και ό,τι επακολούθησε θα είναι μια βαθιά πληγή μέσα μου.
Οn a brighter note, όμως, κυκλοφορήσαμε το Νοέμβρη το Nnull με τους Sans Corps. Διπλό βινύλιο από τα βάθη της καρδιάς μας και άλλο ένα τεκμήριο ότι συναναστρέφομαι με ανθρώπους φτιαγμένους από διαμάντι (βλέπε και The You and What Army Faction στο παρελθόν).
Πλάνο για το ’19 είναι να ακούω την κόρη μου να τραγουδάει όσο περισσότερο γίνεται. Σε δεύτερο χρόνο, επόμενος δίσκος Sans Corps, live, πρόβες, συνεργασίες και να ξεκινήσουμε το φωτογραφικό μου long term project.
Χριστίνα Τσέβη (αμ πώς!)
4+1 δίσκοι
Elysian Fields – Pink Air (για την θεότητα Jennifer Charles και τις βραδινές βόλτες στο Άμστερνταμ τον Οκτώβρη)
Anna Von Hausswolff – Dead Magic (γιατί έπαθε και λίγο Swans και τι καλύτερο από αυτό;)
Nine Inch Nails – Bad Witch (επειδή NIN, τελεία και παύλα)
Jaye Jayle – No Trail and Other Unholy Paths (φωνή και ατμόσφαιρα και σμουθ καρακαταθλιψάρα ίσον καρδούλες)
Sans Corps – NNULL (γιατί κάθε μα κάθε φορά μου σηκώνεται η τρίχα)
3 τραγούδια
Eels – «The Deconstruction» (για την ελπίδα)
Jeff Tweedy – «How Will I Find You?» (για τα όνειρα)
Mark Lanegan & Duke Garwood – «Desert Song» (γιατί η καρδιά μου θα έσπαγε το ίδιο ακόμη κι αν διάβαζε την πίσω πλευρά ενός σαμπουάν)
συν ένα πιο παλιό: Emily Haines and the Soft Skeletons – «Crowd Surf Off A Cliff» (τι κι αν βγήκε 11 χρόνια πριν; Ο χειμώνας του ’18 θα είναι για πάντα αυτό το τραγούδι)
2 Ταινίες (που θεωρητικά βγήκαν το ’17 αλλά είδα το ’18 στο σινεμά)
Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (Martin McDonagh) – γιατί ό,τι βγάζει ο Martin McDonagh είναι αριστούργημα
Call Me By Your Name (Luca Guadagnino) – για όσα λέει ο πατέρας λίγο πριν το τέλος
Στίχοι: όλο το «Damaged» των Spiritualized γιατί κάπου έπρεπε να το βάλω και αυτό.
Από το ’18 θα θυμάμαι τις βόλτες με το αυτοκίνητο και την κολλητή μου δίπλα, να τραγουδάμε με παράφωνα ουρλιαχτά σαν 15χρονα.
Σχέδια: Να μάθω επιτέλους να ζωγραφίζω και με το αριστερό (I wish).
Social Links: