Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να αποφεύγει τέτοιου είδους κείμενα που τσουβαλιάζουν και πετάνε κάθε υπόνοια κριτικής σκέψης από το παράθυρο. Από την άλλη, κάτι που μου έλειψε η γραφικολογική ανάλυση στην οποία έτσι κι αλλιώς επιδιδόμαστε συχνά σαν περιοδικό, κάτι που έρχονται γιορτές και υποτίθεται ότι πρέπει να βρω έναν τρόπο να ανεβεί η διάθεση, σκέφτηκα για τη δική μου δεκάδα της δεκαετίας που προσπερνάμε, να επιστρέψω στις παλιές καλές συνήθειες.
Το να βρεις βέβαια τους δέκα ανθρωπότυπους της δεκαετίας δεν είναι και τόσο αυτονόητο όσο μου φάνηκε αρχικά, κυρίως γιατί με το ζόρι και με πολύ τέντωμα βγαίνει ένα τέτοιο νούμερο. Η μόνη λύση θα ήταν λοιπόν να θεωρήσουμε αυτονόητο ότι ιδιότητες, γνωρίσματα, συμπεριφορές και συνήθειες των ανθρώπων που περιγράφονται σε ορισμένες κατηγορίες, μπορεί κάλλιστα να ισχύουν και για περισσότερες, να συμπίπτουν σε σημεία ή ακόμα και να αλληλεπικαλύπτονται. Πριν προσπαθήσω να διευκρινίσω αυτά τα θολά σημεία όμως, θέλω πρώτα να τονίσω ότι κατέληξα σε αυτήν τη λίστα σκεπτόμενος δέκα χαρακτηρισμούς που θα αποδίδαμε σε έναν άνθρωπο, με την προϋπόθεση ότι αυτοί ακούστηκαν κατά βάση την δεκαετία αυτή με μεγάλη συχνότητα και ταυτόχρονα έχουν/είχαν μια μαζική απεύθυνση.
1. Φασαίοι
Τα έχουμε πει αναλυτικότατα, σίγουρα πιο διεξοδικά από κάθε άλλη κατηγορία. Είναι τα αλάνια της εποχής μας, τα έμφυτα κουλ τυπάκια που γνωρίζουν τη φάση πρώτα, δίχως όμως ποτέ να την δημιουργούν πρωτότυπα ή γενικότερα να πρωτοπορούν τα ίδια. Στα ακούσματα και στο styling τους μέσα στη δεκαετία ακολούθησαν αρχικά τo Stoner και λίγο αργότερα τους διασκευασμένους ρεμπετοαμανέδες και ελαφρολαϊκά, ενώ το τελευταίο διάστημα την πολιτικοποιημένη και κοινωνικά ευαίσθητη ραπ που βρίσκεται σε άνθηση. Θα τους βρεις με περιπτερόμπυρα στο χέρι να αράζουν σε μια πλατεία. Πολιτικά αριστερόστροφοι, (μπαχαλο)αναρχίζοντες, ενίοτε και απολιτίκ μετριοπαθούς ιδιοσυγκρασίας. Γενικότερα με μια φράση, η βασική τους επιτέλεση είναι το χάσιμο του κορμιού τους και αυτό είναι που ξέρουν να κάνουν καλύτερα.
2. Trolls / (edgy) memelords
Είχαν κάνει την εμφάνισή τους δυναμικά από τα 00’s και την ανάπτυξη του internet, όμως την δεκαετία που πέρασε επέκτειναν την παρουσία τους σε τέτοιο βαθμό ώστε τα memes τους να μονοπωλούν κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας στα social media. Ξεπερνώντας τον στενό πυρήνα των άπειρων meme pages, τα memes έφτασαν να γίνουν ένα αυτόνομο μέσο επικοινωνίας, μια μορφή γλώσσας που στέκει από μόνη της σε μια εικόνα με ατελείωτους συμβολισμούς και αναγνώσεις, μέχρι να γίνει μορφή τέχνης από τα κάτω, αλλά και καθοριστική μορφή πολιτικής έκφρασης.
Oυσιαστικά τα trolls των 00’s μετεξελίχθηκαν με μια σχεδόν προδιαγεγραμμένη διαδικασία σε memelords. Με λίγα λόγια, οι φορείς της επικράτησης της «δύναμης της εικόνας», με τη διαφορά πως μιλάμε για μια εντελώς νέα εικόνα, μια εικόνα στην οποία ο γραπτός λόγος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της, με δυσκολία διακριτό ή αυθύπαρκτο. Επομένως είναι εξίσου φορείς και ενός νέου λόγου, με δικούς του ξεχωριστούς κώδικες και νοητικούς αυτοματισμούς, με έναν νέο τύπο χιούμορ που ηγεμονεύει στον διαδικτυακό χώρο, διευρύνοντάς τον. Έχω δε την δυστοπική αίσθηση πως για τις νεότερες και επόμενες γενιές, ο μέσος χρόνος δημιουργίας ενός meme θα φαντάζει μηδενικός σε σχέση με τον αντίστοιχο που απαιτείται για τη γενιά μου (ok boomer).
3. Hipsters
Oύτε εδώ έχουμε πολλά να πούμε. Αν οι φασαίοι είναι οι underground–mainstream, εδώ είναι οι alternative-mainstream. Μακριές και καλοχτενισμένες γενειάδες σε ομοιόμορφα σχήματα, μουστάκια σε εξεζητημένα σχήματα, πουά και πλισέ φούστες ή και τα δύο μαζί, τιράντες και παπιγιόν, στέκες και μαλλιά με ψηλό κότσο. Βινύλια που παίζουν jazz, rock n roll και swing, βινύλια σκέτα, γενικά βινύλια χωρίς να μας νοιάζει τι παίζουν ή αν παίζουν. Υπάρξεις που θέλουν να δείχνουν ψαγμένες αλλά δείχνουν δήθεν, από τα 50’s και 60’s που τα θεωρούσαν τις κορυφαίες και ονειρεμένες δεκαετίες (επειδή προφανώς δεν τις έζησαν), κάπου στο ‘16 (εκεί με το μπαμ του Stranger Things και τη διάχυση της αισθητικής του vaporwave) το γύρισαν στην αναβίωση των εξωραϊσμένων 80’s. Στις ελεύθερές τους ώρες ακούνε/άκουγαν στο ραδιόφωνο EnLefko και Pepper και στο web Κασετόφωνο.
Πολιτικά θα τους βρούμε κοντά στο Ποτάμι στο ξεκίνημά του. Αργότερα διαχύθηκαν στο ανανεωτικό και ενοχικό ΠΑΣΟΚ, κάποιοι πήγαν #metonkyriako λίγο πριν και λίγο μετά την εκλογή του ως Προέδρου της ΝΔ και μέχρι να αναλάβει Πρωθυπουργός, αλλά και στην σοσιαλδημοκρατική πτέρυγα ΣΥΡΙΖΑ που θέλει διεύρυνση με προοδευτικό, όχι όμως και αριστερό πρόσημο. Βασικά όμως εδώ θα βρεθούν οι περισσότεροι απολιτίκ και όσοι υποστηρίζουν ότι οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει. Λένε ότι διαβάζουν Guardian, ΝY Times και HuffingtonPost, αλλά στην πραγματικότητα ενημερώνονται από Lifo, Athens Voice και Popaganda.
4. Κλαρίνα / κλαρινογαμπροί – Γύπες/ γυπαετοί
H μετεξέλιξη των κάγκουρων. Από μπουφάν Napapijri, πήγαν στο μπορντό παντελόνι που μαζεύεται ή διπλώνει επίτηδες στο κάτω μέρος του για να φαίνεται ο γυμνός αστράγαλος και από ζελέ σε μαλλί καρφάκι, πήγαν στο ζελέ σε μαλλί χτενισμένο στο πλάι χωρίστρα και γουλί τα πλαϊνά. Εδώ βρίσκεται η καρδιά της λαϊκοπόπ μουσικής, ποτέ σκέτο λαϊκή, αλλά ούτε και σκέτο ποπ, της μουσικής δηλαδή που παίζει κυρίως σε γάμους μαζί με κλαρίνα και καλαματιανά, ώστε να οδηγηθούμε στην εν λόγω ονομασία. Αργυρός και Πάολα οι αγαπημένοι τους καλλιτέχνες, Lohan ο αγαπημένος τους βραδινός προορισμός για διασκέδαση, όταν φυσικά δεν πρόκειται για μπουζούκια.
Μια αναβαθμισμένη υποκατηγορία του κλαρινογαμπρού, είναι οι γύπες ή γυπαετοί, ανάλογα με την τακτική που ακολουθούν κάθε φορά. Βασικό χαρακτηριστικό και των δύο είναι πως αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ως υποψήφια θηράματα και η πιθανότητα να αλληλεπιδράσουν μαζί τους αντιμετωπίζεται μόνο ως μια διαδικασία κυνηγιού. Μόνη διαφορά τους είναι πως οι γυπαετοί, ναι μεν καραδοκούν στις εξόδους τους για γυναικοπαρέες, αλλά μόλις τις εντοπίσουν, τους την πέφτουν αμέσως. Αντίθετα οι γύπες κάνουν ύπουλες επιθέσεις. Αφού μελετήσουν τη διάταξη του χώρου και τις συμφέρουσες θέσεις από τις οποίες μπορούν να παρατηρούν τις κορασίδες (όπως τις αποκαλούν) που τους ενδιαφέρουν και έχοντας πρώτα καταλήξει σε μια πρόχειρη ανάλυση των κινήσεων, των συμπεριφορών και της γλώσσας του σώματός τους, έπειτα προσεγγίζουν με όρους που οι ίδιοι θεωρούν ευνοϊκούς. Παραμονεύουν σε κλαμπόμπαρα στο Γκάζι, εφαρμόζοντας τυποποιημένες πρακτικές που έχουν διδαχθεί κατόπιν πολύωρης παρακολούθησης βίντεο από Pickup artists στο Υoutube και εκπομπών του Men Of Style. Επίσης βλέπουν Κοντοπίδη και Παρασκευά από τα Μέθανα και οι αγαπημένες τους σελίδες στο fb είναι το Τσίλι Καφενείο και το Τhank you, Next στο οποίο μπαίνουν για να κράξουν στα σχόλια μια ιστορία ή τη σελίδα που δεν τους αφήνει να ποστάρουν την ψεύτικη δική τους.
5. Ιnfluencers / σοσιαλμιντιακές περσόνες / YouTubers
Η συγκεκριμένη κατηγορία είναι πολύ χαλαρά δεμένη, τουλάχιστον όσον αφορά τα συγκεχυμένα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Τα τελευταία χρόνια επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο η αίσθησή μου πως εδώ, είτε μιλάμε για ανθρώπους που έχουν έμφυτο ταλέντο σε αυτό που κάνουν και το δουλεύουν σκληρά, είτε μιλάμε για αδιάφορους και μέτριους ανθρώπους που θέλουν να καταλάβουν κομμάτι του δημόσιου χώρου, όλοι τους καταλήγουν να επικοινωνούν με όρους clickbait, με όρους εμπορευματικούς, με όρους προπαγάνδας αυτού που κάνουν. Καπιταλισμός θα μου πείτε και πώς να ξεφύγεις από αυτόν; H τραγική ειρωνεία βέβαια είναι ότι ακριβώς επειδή μιλάμε για social media, το αντάλλαγμα που αποφέρουν οι παραπάνω όροι επικοινωνίας δεν είναι χρηματικό, παρά μόνο σε μια δεύτερη, διαμεσολαβημένη φάση, η οποία τελικά αφορά και συντριπτικά λίγους σε έναν ικανοποιητικό έστω βαθμό. Επομένως είναι εξαιρετικά λυπηρό ότι οποιαδήποτε εργασιακή προσπάθειά τους αποκτά κατεξοχήν αξία μέσω των likes.
Σε αυτήν την εξελιγμένη έκφανση του ακόμα πιο άγριου καπιταλισμού, που καμουφλάρεται ως «από τα κάτω», ο μπαμπούλας της ψηφιακής αποτυχίας γεννά όλο και περισσότερους νάρκισσους. Η ψηφιακή ζωή απορροφά όλο και περισσότερο την μη ψηφιακή και η κοινωνική ζωή δεν είναι άλλη από την σοσιαλμιντιακή, με τους υπερβολικούς όρους της λογικής: «πρέπει με οποιοδήποτε κόστος να μένω στην επιφάνεια», ρίχνοντας δηλαδή της ποιότητα της παραγωγής μου. Σαν αποτέλεσμα αυτού του νευρωτικού ανταγωνισμού με μόνο κέρδος την ματαιοδοξία, τα άτομα της κατηγορίας αυτής συχνά βιώνουν την (ποπ) κατάθλιψη, την αποξένωση και την κρίση ταυτότητας.
6. Ρούληδες
Εδώ το κριτήριο είναι κυρίως πολιτικό, καθώς μιλάμε για τους αριστερούληδες, υπονοώντας μια ελαφρότητα και απερισκεψία στις πολιτικές πεποιθήσεις τους. Προσοχή, συχνά οι ρούληδες ταυτίζονται ή συγχέονται με τους φιλικά και ενοχικά προσκείμενους στον ΣΥΡΙΖΑ, κατά κόσμο ζαίους, υπό την έννοια ότι οι τελευταίοι είναι ρεφόρμες, light ή fake Αριστεροί/-ές. Στην πραγματικότητα όμως ρούλης είναι κάθε άτομο που θεωρεί ότι ανήκει ιδεολογικά στην Αριστερά, ανεξάρτητα αν αυτή είναι ενδο- ή έξω- κοινοβουλευτική, αλλά εν πολλοίς φτάνει μέχρι αυτήν τη δήλωση, στην οποία μάλλον έχει καταλήξει γιατί γουστάρει αφηρημένα την αριστερή αισθητική. Δεν θα μπει σε διάλογο για να υπερασπιστεί τις ιδέες του έναντι ενός τρίτου, ούτε όμως και θα τις αναπτύξει ιδιαίτερα αν του δοθεί η ευκαιρία, πόσο μάλλον δεν θα οργανωθεί πολιτικά, ούτε θα προβεί σε κινηματικές δράσεις με απώτερο στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού, παρά μόνο αν πάει σε καμιά πορεία για «τη φάση» (βλ. παραπάνω) ή για να εκτονωθεί. Ειδικότερα όταν μιλάμε για τους νεότερους ρούληδες, είναι ουσιαστικά οι πασόκοι στην ψυχή, που απλά έτυχε να γεννηθούν σε λάθος εποχή. Επίσης ακούει από Μποφίλιου και Θανασωκράτη, μέχρι Rage Against the Machine και SOAD, ενώ στις αρχές της δεκαετίας μάθαινε Ισπανικά και αργότερα τα παράτησε.
7. Φιλελέδες
Και εδώ, όπως και στους φασαίους, τα περισσότερα έχουν ήδη ειπωθεί. Για να γίνει το απαραίτητο update όμως, θα πρέπει να προσθέσω ότι οι φιλελέδες μετά από τέσσερα και κάτι χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και με τη ΝΔ πλέον εδραιωμένη στην εξουσία, διαθέτουν το προνόμιο να είναι πολύ πιο συγκροτημένοι και σίγουροι για την ταυτότητά τους. Αυτή τη στιγμή θεωρούν ότι έχουμε μπει σε σταθερή τροχιά ανάπτυξης, αν όμως χρειαστεί να γίνουν λίγο πιο συγκεκριμένοι προς αυτό, θα προτιμήσουν να μιλήσουν για τα πιο άμεσα, χειροπιαστά αποτελέσματα μιας κυβέρνησης που αποκαθιστά τη νομιμότητα, φέρνοντας ως παραδείγματα τις πορείες της 17 Νοέμβρη και 6 Δεκέμβρη όπου και «μπορεί να έπεσε ξύλο και να έγιναν φασαρίες αλλά τουλάχιστον δεν κάηκε η Αθήνα», αλλά και τον αντικαπνιστικό νόμο που εφαρμόζεται έστω και αν χρειάζεται να γίνουμε ο Τρύφων Σπιουνέας. Θα μιλήσουν ακόμα για επιστροφή στην κανονικότητα και για το τέλος του λαϊκισμού, άσχετα που δεν έχουν ιδέα για το τι μπορεί να είναι ο τελευταίος.
Τέλος, οι νεότεροι φιλελέδες που κατάφεραν να ανοίξουν και να συντηρήσουν μια startup επιχείρηση, (εκείνοι που απέτυχαν διορίστηκαν στο δημόσιο με μέσο ένα μακρινό θείο ή μπήκαν στην ιδιωτική εταιρία του ίδιου θείου) έχουν φτάσει επιτέλους σε ένα επίπεδο ωριμότητας ώστε να κατανοήσουν ότι η επιχείρησή τους δεν έχει καμία διαφορά από όλες τις υπόλοιπες και το έχουν αποδεχτεί με περηφάνια και προκατάληψη, καθότι η εκμετάλλευση των εργαζομένων ως σύγχρονων μισθωτών σκλάβων είναι αναπόφευκτη. Ο ίδιος βαθιά μέσα του έχει πειστεί ότι εκεί έξω είναι μια ζούγκλα όπως ήταν πάντα και επικρατεί ο φυσικός νόμος του ισχυρού έναντι του αδύναμου, επειδή όμως ντρέπεται και λίγο να το ομολογήσει, χωρίς να ξέρει και ακριβώς τον λόγο, στα οικογενειακά τραπέζια θα προτιμήσει να πει ότι μόνο οι άριστοι προκόβουν με πολλή δουλειά και ότι όσοι το αμφισβητούν αυτό είναι κλαψιάρηδες αριστεροί και αναρχοάπλυτοι των σαλονιών που δεν δούλεψαν ούτε μια μέρα στη ζωή τους, όπως ο πρώην πρωθυπουργός τους. Επίσης θα πουν ότι σέβονται το ΚΚΕ γιατί μένει πιστό στις θέσεις του.
8. Οπαδοί της Αlt-right / white trash
Οι ίδιοι μάλλον αυτοπροσδιορίζονται ως πατριώτες, υποστηρικτές ενός συντηρητικού φιλελευθερισμού κ.λπ. Η βασική τους διαφορά από τους έως πρότινος κλασικούς φασίστες ή εθνικόφρονες, είναι ότι αυτοί πέρα από τα γνώριμα συνθήματα τύπου «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» επικαλούνται πάντα περίτεχνα και μια νέα απειλή που θέλει να αποδιαρθρώσει την συνεκτικότητα του Έθνους και των τριών παραπάνω θεσμών. Η απειλή πιο συχνά θα είναι οι παγκοσμιοποιημένες οικονομικές ελίτ, ο πολιτισμικός μαρξισμός και φυσικά η «μάστιγα της πολιτικής ορθότητας», η οποία τους φιμώνει και μάλιστα θα την προβάλλουν ως απότοκη του συνδυασμού των δύο πρώτων, μέσα στο τουρλουμπούκι της αμάθειάς τους ή του προπαγανδιστικού τους δόλου. Όλοι αυτοί οι ακροδεξιοί τύποι που μπορεί να είναι και λίγο πιο διαβασμένοι, αλλά παραμένουν ημιμαθείς, είναι συχνά επηρεασμένοι από τις θεωρίες του Jordan Peterson, επισκέπτονται το 4chan, χρησιμοποιούν τον Pepe the Frog και λατρεύουν τον ύστερο Αρκά.
Οριακά θα συμπεριλάμβανα και ανθρώπους που θα ήταν απλά υπέρ ή τέλος πάντων όχι και εντελώς κατά του Τrump ή του Brexit, τους οποίους θα ενέτασσα πρόχειρα στο πιο ανομοιογενές σύνολο του λεγόμενου white trash. Βάλτε μαζί με τους τελευταίους και όλους εκείνους που προχωρούν σε εθνεγερτικές, ομοφοβικές και ρατσιστικές εξάρσεις, βούτυρο στο ψωμί μιας δυνητικής εγχώριας alt–right πολιτικής, που ευτυχώς προς το παρόν μοιάζει ανίκανη να τις παγιώσει με συστηματικό τρόπο σε μια ριζοσπαστική ρητορική.
9. Σοσιαλμιντιακοί σχολιαστές / μεταφιλόσοφοι
Μια πολύ ιδιαίτερη κατηγορία, επειδή είναι ξεκάθαρα μη μαζική, όμως αυτοκατανοείται ως μαζικής απεύθυνσης. Οι άνθρωποι που τη συγκροτούν, θεωρώντας ότι ανήκουν σε μια ιντερνετική κοινότητα με την οποία μοιράζονται κοινά ενδιαφέροντα και προτιμήσεις και άρα κοινή ταυτότητα, φετιχοποιούν την μανιώδη ενασχόλησή τους με αυτήν, ενώ παραδόξως είναι οι μόνοι που την αναγνωρίζουν, αλλά και την ορίζουν ως ένα echo chamber, από το οποίο τελικά μόνο οι ίδιοι δεν μπορούν να ξεφύγουν. Είναι οι θεωρητικοί των social media, εκείνοι που νομίζουν ή προβάλλουν ότι κωδικοποιούν κριτικά τις κοινωνικοπολιτισμικές τάσεις, ενώ οι ίδιες τους έχουν φροντίσει να διοχετευτούν πρωτίστως σε όσους τις αναπαράγουν τυφλά και με το αζημίωτο. Ο ανθρωπότυπος αυτός πολύ δύσκολα διακρίνεται τόσο από τους memelords, όσο και από τους influencers, συχνά μπορεί δε να ανήκει και στις άλλες δύο κατηγορίες. Η διαφορά του είναι ότι αφενός είναι αποκλειστικά γραφιάς (επαγγελματίας ή μη), αφετέρου ο γραφιάς εκείνος που μπορεί να κάνει ένα βήμα πίσω πριν μιλήσει.
Παρότι όμως έχει αυτήν την αναστοχαστική ή μετασχολιαστική διάθεση, συχνά τείνει να την διαχειρίζεται με ένα παρόμοιο υπαρξιακό-ναρκισσιστικό άγχος, όπως εκείνο των περσόνων «πρώτης γραμμής», (λέγε με και ανηλεές σπαμάρισμα από αδιάφορα ποσταρίσματα, μόνο και μόνο επειδή έχει περάσει αρκετή ώρα από την τελευταία φορά που πόσταρα κάτι) καταλήγοντας να την αναιρεί. Ας αντιπαραβάλλω δύο παραδείγματα για να γίνω πιο σαφής. Από τη μια, η διάσημη περσόνα θα πληροφορήσει το απειράριθμο σοσιαλμιντιακό κοινό της για το πότε πήγε για κατούρημα. Δεν έχει ανάγκη από εξηγήσεις και αιτιολογήσεις για όσα γράφει, γιατί αυτά παίρνουν αμέτρητα likes πριν καν διαβαστούν. Από την άλλη, ο σοσιαλμιντιακός δημοσιολογούντας θα κάνει ένα ποστάρισμα του τύπου: «Προσπαθώντας να κατουρήσω, χρησιμοποίησα το κλασικό κόλπο με το άνοιγμα της βρύσης για να βοηθηθώ, όμως ο τάδε που έκανε μπάνιο εκείνη την ώρα, άρχισε να μου φωνάζει επειδή η βρύση του τράβαγε το ζεστό νερό και με άγχωσε περισσότερο. Τώρα ενώ γράφω αυτά τα λόγια κατουρώντας καθιστός, οι πρώτες μου σκέψεις είναι ότι την επόμενη φορά ίσως πρέπει να δοκιμάσω το κόλπο με το σφύριγμα και ότι πρέπει να κοιτάξω αν λειτουργεί σωστά ο θερμοσίφωνας. #prostatisalert #searnisi».
Ορισμένα από τα άτομα της κατηγορίας διαπνέονται από μεταμοντερνιστικές ιδέες και σνομπάρουν την κλασική δυτική θεωρία και φιλοσοφία, όμως διατηρούν, ενίοτε και ασυνείδητα, έναν σκληρό αξιακό πυρήνα της και για το γεγονός αυτό θα τους ταίριαζε ο όρος μεταφιλόσοφος. Κοροϊδεύουν όσους χρησιμοποιούν τσιτάτα τα οποία οι ίδιοι θεωρούν ξεπερασμένα, αλλά γουστάρουν ή φτιάχνουν memes τα οποία, εφόσον βασίζονται με κουραστικό τρόπο σε ένα ίδιο μοτίβο, δεν είναι τίποτα παραπάνω από νέου τύπου τσιτάτα που ξεπερνιούνται μέσα σε λίγες μέρες, αν όχι ώρες. Έχουν μανία με τις λίστες (η παρούσα εξαιρείται) και τις κατατάξεις, είναι οι ξερόλες της δεκαετίας που πήγε την nerd κουλτούρα από την απενοχοποίηση στο coolness, ενώ μπορούν να φλερτάρουν με την ιδέα του να αντιστρέψουν την χειραφέτηση της μέχρι πρότινος καταπιεσμένης ιδιοσυγκρασίας τους, σε κυριαρχία της έναντι των άλλων.
10. Ψεκασμένοι
Η αγαπημένη κατηγορία όλων μας, θα ήταν τρομακτικά επικίνδυνη αν δεν ήταν τόσο απολαυστικά γραφική και αυτό εν τέλει τη διαφοροποιεί και από την alt–right. Εδώ θα βρείτε τους φανατικούς οπαδούς του Αρτέμη Σώρρα, τους ορκισμένους εχθρούς του George Soros, αλλά και εκείνους που νομίζουν ότι ο Σώρρας και ο Soros είναι το ίδιο πρόσωπο γιατί έχουν ακούσει τα ονόματα στην ίδια πρόταση και μπερδεύτηκαν. Εδώ θα βρείτε όσους κατηγορούν τους Εβραιομασόνους για όσα τους πηγαίνουν στραβά, όσους ξημεροβραδιάζονταν να βλέπουν Δημοσθένη Λιακόπουλο στα σοβαρά στα 00’s και είχαν παραγγείλει βιβλία του και όσους πιστεύουν σε κάθε είδους συνωμοσιολογία. Είναι ακόμα εκείνοι που σε ακόμα πιο σπάνιες περιπτώσεις θα φορέσουν ένα αυτοσχέδιο καπέλο από αλουμίνιο για να προστατευτούν από τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Είναι οι αναγνώστες της Ελεύθερης Ώρας που πιστεύουν στις προφητείες του Γέροντα Παϊσίου και στην βοήθεια της Ρωσίας για να πάρουμε πίσω την Πόλη. Είναι αυτοί που έχουν αναπαράγει ειδήσεις από το Κουλούρι ως αληθινές και γενικότερα οι παραγωγοί και καταναλωτές των fake news. Eίναι οι ψηφοφόροι του Κυριάκου Βελόπουλου και όσοι αγοράζουν ακόμα προϊόντα telemarketing. Η πιο mainstream υποκατηγορία τους μάλλον είναι η πρόσφατη τάση των flat earthers, όμως δεν διαθέτω τα επιστημονικά εργαλεία για να συμπεράνω αν και σε ποιο βαθμό διακρίνονται από αυτούς που διατηρούν τον πρωτότυπο τίτλο της κατηγορίας.
Social Links: