Η Αποστολή
Ανεβαίνοντας στους πρόποδες το κρύο έτσουζε τα μάτια και έκοβε τα πόδια. Αλλά έπρεπε να συνεχίσει να ανεβαίνει γιατί η αποστολή δεν μπορούσε να σταματήσει. Το φως τρεμόπαιζε πάνω στα φύλλα με έντονες αποχρώσεις κίτρινου και πορτοκαλί σε κατά τα άλλα μια ηλιόλουστη μέρα, αλλά με ένα κρύο που δεν αστειευόταν βέβαια.
Στάθηκε κάτω από έναν σχετικά μεγάλο κορμό ενός δέντρου που σίγουρα είχε ξεχαστεί από τον χρόνο, και άνοιξε την τσάντα για να βεβαιωθεί για μια ακόμα φορά ότι είχε όλα τα σύνεργα μαζί του.
Ήταν όλα εκεί. Το κλειδί, παλιό, αρχαίο και παράξενο σαν ένα αντικείμενο από όνειρο που ήρθε στην πραγματικότητα μέσα από κάποιο τελετουργικό που και αυτό τώρα το είχε ξεχάσει ο χρόνος. Παρέμενε στη βιβλιοθήκη του σπιτιού, στο μυστικό συρταράκι που άνοιξε από ένα ατύχημα καθώς μια μέρα πήγε να κατεβάσει κάτι έγγραφα από εκεί ψηλά. Μαζί ήταν και η μία και μοναδική σελίδα που περιέγραφε ακριβώς τι έπρεπε να γίνει με αυτό το κλειδί, πού και πότε. Με ακριβείς σημειώσεις γραμμένες με κόκκινο μελάνι σε μια σελίδα από δέρμα. Μάλλον ζώου, όπως έδειχνε με την πρώτη ματιά.
Η δουλειά απαιτούσε απόλυτη προσοχή και πνευματική διαύγεια, οπότε παραιτήθηκε από τη δουλειά του και έμεινε νηφάλιος για έναν χρόνο. Ακριβώς όπως περιέγραφε αυτό το κομμάτι σελίδας από δέρμα ζώου που τόσο καιρό παρέμενε ερμητικά κλειστό στη βαριά παλιά βιβλιοθήκη του προ-προ-προπάππου του και ποιος ξέρει πόσο παλιά ήταν αυτή η βιβλιοθήκη, που ανήκε στην οικογένειά του σίγουρα πάνω από μισό αιώνα. Όσο βέβαια και να έψαξε σε γενεολογικά δέντρα σε σπίτια συγγενών, σε μαρτυρίες από γηραιούς συγγενείς, δεν ανακάλυψε και πολλά πράγματα. Ένα ήταν σίγουρο, ότι αυτή η βιβλιοθήκη από παλιό σκούρο καφέ ξύλο, βαριά και γερή, σαν τον ίδιο τον αιώνα που είχε ζήσει, υπήρχε και στεκόταν εκεί αγέρωχη για να εξυπηρετήσει τον κόσμο, τη ζωή.
Αν πήγαιναν όλα όπως έγραφε το σχέδιο θα υπήρχε μια ανεπανάληπτη εξέλιξη στον πυρήνα της γης με αποτελέσματα καταπληκτικά και σχεδόν θεϊκά. Καθώς από ό,τι είχε καταλάβει καθώς αποκρυπτογραφούσε το κείμενο, το κλειδί θα έδινε νεότητα στους πόρους όλης της γης, κάτι σαν ένεση νεότητας που θα ξαναγεννούσε όλη αυτή την ομορφιά που χανόταν γενικά μέσα από το πέρασμα τόσων αιώνων.
Σύμφωνα με τις οδηγίες ήταν κοντά στη μυστική κρύπτη. Εκεί θα έβρισκε το πέρασμα και θα κατέβαινε κάτω τα σκαλιά. Βαθιά μέσα στη γη έπρεπε να τοποθετήσει το κλειδί στη θέση του.
Τα σημάδια έδειχναν σε κάνα χιλιόμετρο μακριά την είσοδο. Δεν ήξερε πώς ακριβώς θα ήταν αλλά σηκώθηκε και άρχισε να περπατά προς το σημείο που υποδείκνυε ο χάρτης. Περπάτησε αρκετά μέσα στα πυκνά φυλλώματα που, όσο περπατούσε μέσα στο δάσος, άρχιζαν και πύκνωναν. Ήταν σίγουρος ότι πήγαινε προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά δεν έδειχνε να βλέπει κάτι που θα μπορούσε να ήταν είσοδος προς τη θολωτή αίθουσα όπου έπρεπε να πάει.
Καθώς περπατούσε ήδη πάνω από ένα μισάωρο και ο ήλιος άρχιζε να δύει σιγά σιγά, άρχισε να απελπίζεται λίγο γιατί, ενώ πήγαινε με βάση το σχέδιο, δεν φαινόταν κάτι που θα μπορούσε να του ρίξει λίγο φως ως προς το πού είναι η είσοδος.
Άξαφνα και ενώ παρατηρούσε κάτι θάμνους, ένιωσε ότι ήταν κάπου κοντά στον στόχο του. Δεν έπεσε έξω και, καθώς έστριψε σε ένα μικρό ξέφωτο, παρατήρησε στην άκρη ενός βράχου μια περίεργη σύνθεση από κάτι ξύλα. Ήταν δυο λεπτοί κορμοί δέντρων, στημένοι πάνω στον βράχο και δεμένοι μεταξύ τους με σχοινί.
Πλησίασε κοντά τους και τότε διάκρινε το άνοιγμα. Πίσω από τους κορμούς. Το είχε βρει, ήταν εκεί. Το δεύτερο κεφάλαιο της περιπέτειάς του τώρα θα ξεκινούσε!
Σ Υ Ν Ε Χ Ι Ζ Ε Τ Α Ι.
Social Links: