“I need some water, somethin’ came over me
Way too hot to simmer down might as well overheat
Too close to comfort, as blood rush my favorite vein
Heartbeat racin’ like a junkie’s, I just need you to want me
Am I askin’ too much? Let me put the head in
Ooh, I don’t want more than that, girl, I respect the cat
I promise just a touch, let me put the head in
If it’s okay, she said, “It’s okay”
– Kendrick Lamar, Lust
Έχω παλέψει αρκετά με τα συναισθήματα μου, ή καλύτερα την απουσία τους, στην ενήλικη ζωή μου. Μπορεί αυτό να είναι η έκφανση μιας σειράς χρόνων καταθλιπτικών και αγχωτικών διαταραχών που δεν έγιναν αντιληπτά όταν “έπρεπε” ή μπορεί να είναι η εσωτερικευμένη κατασταλτική φωνούλα που μου λέει ότι δεν μου αξίζει το εύρος των συναισθημάτων που αξίζει στους υπόλοιπους.
Όπως και να χει μια από τις συναισθηματικές καταστάσεις που μου προκαλούσαν πάντα το ενδιαφέρον ήταν αυτή του ναρκισσισμού. Υπάρχει κάτι ιδιαίτερα ελκυστικό, ίσως για τους λάθους λόγους, στον κόσμο που διαπνέεται από μια αδικαιολόγητη αίσθηση ανωτερότητας. Είμαι ο καλύτερος στο δωμάτιο όποτε συμπεριφέρομαι και σκέφτομαι ανάλογα. Όσο περνούν τα χρόνια και, ας πούμε ότι εξελίσσεται η κοινωνία τόσο νομίζω πως εξελίσσονται και οι διάφορες πτυχές των συναισθημάτων που είναι διαθέσιμα προς κατανάλωση από τα μέλη της κοινωνίας.
Νομίζω πως η μεγαλύτερη μορφή νάρκισσου που έχω συναντήσει (όχι προσωπικά) είναι αυτή του επιδειξία.
Κάποιος που είναι τόσο αποφασισμένος πως αυτό που κρύβει ανάμεσα στα πόδια, είναι ίσως η πιο συμπυκνωμένη μορφή του εαυτού, ώστε να πρέπει να το μοιραστεί και με τους υπόλοιπους. Κατέχει κάποιου είδους μυστικό, το οποίο είναι τόσο σημαντικό, ξεπερνάει το Είναι του σε τόσο μεγάλο βαθμό, που κυριολεκτικά δεν μπορεί να το περιορίσει. Οπότε είναι οκ κάποιος να είναι επιδειξίας; Μάλλον όχι.
Μέχρι την έκρηξη της τεχνολογίας της τελευταίας δεκαετίας όπου και το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνικής ζωής ψηφιοποιήθηκε και οι άνθρωποι έγιναν Avatar, ψηφιοποιημένες εκδοχές του Εαυτού τους, οι επιδειξίες ήταν η επιτομή του νάρκισσου. Αυτό ήταν μέχρι την εποχή, εδώ είναι όπου το άρθρο θα πάρει μια απότομη στροφή το ξέρω, των dick pic.
Δεν μου έχουν στείλει ποτέ, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν έχω στείλει ποτέ (αλήθεια). Όλοι μου οι φίλοι και γνωστοί λένε ότι δεν έχουν στείλει ποτέ. Όλες μου οι φίλες και οι γνωστές λένε ότι έχουν λάβει παραπάνω από μια φορές. Οπότε , υποθέτω, εν προκειμένω κάποιος λέει ψέμματα.
Υποθέτω πως αυτός ο κάποιος είναι ο ίδιος που στέλνει τις dick pic και όχι αυτός που τις δέχεται. Άραγε τι ωθεί κάποιον να βγάλει μια selfie το πουλί του, αφού φροντίσει να είναι καλή η λήψη, δηλαδή προσεγμένη ώστε να φαίνονται όλα επιμελώς και μετά να το στείλει σε μήνυμα; Είναι κάτι που γίνεται μια φορά; Είναι κάτι που γίνεται κατ’εξακολούθηση; Ποιο το νόημα; Τι κερδίζει κάποιος από αυτή την ανταλλαγή; Υπάρχουν μήπως κοπέλες που γοητεύονται από αυτό και με κάποιο τρόπο αυτός που στέλνει το ξέρει αυτό εκ των προτέρων;
Αρκετές ερωτήσεις και λίγες απαντήσεις.
Νομίζω πως ο ναρκισσισμός, εκτός των άλλων, είναι μια από τις κυρίαρχες δυνάμεις του ύστερου καπιταλισμού.
Από τη μία έχουμε αυτό το συναίσθημα αναξιότητας, που τριγυρνάει στο μυαλό μας και δεν παύει να μας υπενθυμίζει πως δεν είμαστε αρκετά ικανοί και από την άλλη έχουμε έναν ιδιόμορφο ναρκισσισμό, που μας ωθεί στο να επιδιδόμαστε συνεχώς σε μια προσπάθεια να γεμίσουμε τα κενά μας, συμβολικά και υλικά. Γιατί λοιπόν θα πρέπει να ανησυχώ για το μέλλον μου και την ασφάλεια μου ενώ μπορώ κάλλιστα να πνίξω τον πόνο μου, όχι μόνο καταναλώνοντας αλλά με το να μεταμορφώνομαι και γω ο ίδιος σε ένα προϊόν προς κατανάλωση.
Έχουμε μεγαλώσει μέσα σε εικόνες και νοοτροπίες όπου το σώμα, πλέον έχει χάσει κάθε έννοια αυτονομίας του. Δεν σου αρέσουν τα δόντια σου; Φτιάξε καινούργια, μπορείς ακόμα και να βάλεις χρυσή επικάλυψη αν θες. Δεν σου αρέσει η μύτη σου; Δεν υπάρχει θέμα, μπορούμε να την φτιάξουμε. Το στήθος σου; Ευκολάκι. Δεν σου αρέσει καν το χρώμα σου; Μπορούμε να το φτιάξουμε και αυτό. Δες πόσο εύκολα το έκανε ο Michael Jackson ή η Ariana Grande.
Οπότε σε ένα πλαίσιο όπου το ανθρώπινο σώμα και τα μέλη του είναι προϊόντα που απλώς περιμένουν να αναβαθμιστούν σε μια άλλη, καλύτερη εκδοχή τους, η περίπτωση των dick pic είναι ακόμα ένα κεφάλαιο στην αντικειμενοποίηση του σώματος. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Θα ήταν εύκολο να αρνηθούμε και την ιδιαίτερα έμφυλη διάσταση που κρύβει ο ύπουλος ναρκισσισμός του 21ου αιώνα.
Μια μέρα, πριν αρκετά χρόνια, καθόμουν μια πλατεία. Κοντά μου ήταν μια παρέα πιτσιρικάδων. Ήταν καλοκαίρι και κυκλοφορούσε αρκετός κόσμος στην πλατεία. Ξαφνικά, μια κοπέλα που φορούσε ένα σορτσάκι και μια αμάνικη μπλούζα περνά μπροστά από τους πιτσιρικάδες. Οι πιτσιρικάδες, σε μια σκηνή βγαλμένη από τα αμερικάνικα καρτούν της δεκαετίας του ’60 (ξέρετε, αυτά με τον λύκο που βλέπει την όμορφη χορεύτρια) αρχίζουν να μιμούνται, χωρίς να το ξέρουν αφού αυτό συνέβαινε μόνο στη σκέψη μου, τον λύκο. Σφυρίζοντας, κάνοντας μορφασμούς και γελώντας δυνατά προς το μέρος της κοπέλας που περνούσε. Η πρώτη μου αντίδραση, ήταν να γελάσω. Αλλά μετά ξανάγινε το ίδιο, όταν πέρασε μια άλλη κοπέλα. Μετά πέρασε μια άλλη κοπέλα, μετά άλλη μια, μετά μία ακόμα, άλλη μια και πάει λέγοντας. Τα σφυρίγματα και τα γέλια, μια προσομοίωση κάποιου είδους φλερτ, αρκετά κοντά μάλλον στον ναρκισσισμό που περιγράφω παραπάνω, συνέχισαν.
Όταν γύρισα σπίτι είχα αγχωθεί αρκετά. Σκεφτόμουν πως θα ένιωθα αν είχε τύχει να γεννηθώ “αλλιώς” αν ήμουν δηλαδή στη θέση των κοριτσιών. Υπέθεσα πως αυτό δεν ήταν μεμονωμένο συμβάν. Ρώτησα μια φίλη κάτι που δεν την είχα ξαναρωτήσει ποτέ. Πόσες φορές σου έχει τύχει να σε “φλερτάρουν” κατά αυτό τον τρόπο ρε συ; Η απάντηση ήταν πολλές. Κάποιες φορές μέσα στη μέρα, πολλές φορές μέσα στη βδομάδα, αμέτρητες φορές μέσα στο χρόνο.
Πόσο παράξενος τρόπος να ζεις τη ζωή σου. Να έχεις ως δεδομένο ότι κάθε φορά που βγαίνεις από το σπίτι σου, θα σε ακολουθεί μια συμφωνία ήχων και άναρθρων κραυγών. Και να ξέρεις παράλληλα ότι αυτό θα συνεχίζεται για πάντα.
Μου ακούγεται αρκετά αγχωτικό. Τόσο που σίγουρα δεν θα ήθελα να μου συμβαίνει. Αλλά ok. Μπορεί να έχω εγώ το πρόβλημα. Μπορεί κάποιες κοπέλες να το απολαμβάνουν. Η φίλη μου σίγουρα όχι, μου το είπε. Ρώτησα μερικές κοπέλες ακόμα. Ούτε αυτές το απολάμβαναν.
Ωραία, μπορεί απλώς να μην ρώτησα το κατάλληλο target group. Αλλά μισό λεπτό. Εγώ δεν το ξέρω αυτό. Δεν ξέρω δηλαδή σε ποιες κοπέλες αρέσει και σε ποιες όχι. Αυτοί που το κάνουν επίσης δεν το ξέρουν, έτσι; Οπότε απλώς “βαράνε” στα τυφλά; Τι σκατά λογική είναι αυτή; Τι είδους λογική είναι αυτή που τοποθετεί το θέλω σου πάνω από την ασφάλεια ή την προσωπικότητα του Άλλου; Οι ερωτήσεις άρχισαν σιγά σιγά να με οδηγούν στην πολύ γνώριμη και άβολη κουβέντα για την συναίνεση. Άβολη γιατί κανείς φυσικά δεν θέλει να παραδεχθεί ότι στην τελική η συναίνεση δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία. Αφού Εγώ θέλω, το ζήτημα είναι λυμένο. Και συγνώμη, δηλαδή περιμένεις Εγώ να καταπιεστώ και να μην συμπεριφερθώ όπως θέλω γιατί μπορεί να προσβληθεί ή να ενοχληθεί κάποιος; Αφού εδώ μιλάμε για την ελευθερία ΜΟΥ.
Καμιά φορά εύχομαι ο κόσμος που θεωρεί ότι του στερείται η ελευθερία του με το να μην μπορεί να πει δημοσίως τις ρατσιστικές ή σεξιστικές παπαριές του να είχε εξίσου δυνατές και ισχυρές απόψεις για το οικονομικό σύστημα, την θεσμική καταπίεση κλπ. Αλλά μάλλον εκεί είναι και το πρόβλημα. Η ελευθερία μου στρέφεται πάντοτε ενάντια στην ελευθερία των Άλλων. Γιατί να καταπιεστώ Εγώ δηλαδή και να μην καταπιεστούν Αυτοί; Τι παραπάνω έχουν Αυτοί από Μένα;
Νομίζω πως ο επιδειξίας, οι νεαροί στην πλατεία και οι αποστολείς των dick pic μοιράζονται κάτι κοινό. Πολλά μοιράζονται τέλος πάντων αλλά ένα έχει κάποιο ενδιαφέρον για μένα, οκ ντάξει.
Είναι νάρκισσοι. Δεν έχουν απλώς μια κάποια μεγάλη ιδέα για τον Εαυτό τους, την αρρενωπότητα τους ή ό,τι. Το κενό τους είναι τόσο μεγάλο, που προκειμένου να το διαχειριστούν σωματοποιούν και σεξουαλικοποιούν εντελώς το υπαρξιακό τους άγχος. Τι με σταματάει άλλωστε από το να στείλω το πουλί μου σε μια φώτο; Αφού θα με κάνει να νιώσω καλύτερα. Μου αρκεί μόνο επιβεβαίωση ότι κάποια θα το δει. Δεν έχει σημασία αν απαντήσει ή όχι, ακόμα καλύτερα, αν με μπλοκάρει θα σημαίνει ότι το είδε. Από εκεί και πέρα μπορώ να κατασκευάσω όποια εικόνα θέλω στο μυαλό μου.
Τι με σταματάει από το να σφυρίζω σαν λύκος σε μια άκυρη τύπισσα που περνάει από μπροστά μου; Τίποτα. Και το καλύτερο είναι πως δεν μπορεί να το αποφύγει. Δεν μπορεί να κλείσει τα αυτιά της, δεν μπορεί να στρέψει το βλέμμα της αλλού.
Το κάνω να ακούγεται σαν να περιγράφω κάποιον κοινωνιοπαθή, κατά συρροήν σεξουαλικό εγκληματία.
Αυτή είναι μια πτυχή της εικόνας όμως.
Η σχεδόν νευρωτική διάρθρωση της κοινωνίας αφήνει τα άτομα έρμαια των επιθυμιών τους. Αυτές οι επιθυμίες βέβαια μπορούν να είναι μόνο καταναλωτικές. Δεν έχει σημασία αν αφορούν το σώμα, την σεξουαλικότητα, ή ό,τι άλλο. Το φίλτρο μέσα από το οποίο τις λαμβάνουμε και τις εκτελούμε παραμένει καταναλωτικό. Αυτό είναι άλλωστε και το κυρίαρχο πνεύμα της εποχής.
Η καταναλωτική μου Επιθυμία δεν έχει χρόνο ούτε όρεξη για την συναίνεση σου. Θα δεχθείς το Σώμα μου είτε θέλεις είτε όχι. Κυρίως γιατί είναι το μόνο πράγμα που μου έχει μείνει. Χωρίς το Σώμα μου δεν έχω τρόπο να εκφράσω την Επιθυμία μου.
Social Links: