Η Θράκη υποδέχεται τον -οδικώς ερχόμενο- επισκέπτη της με την ορεινή ραχοκοκαλιά της Ροδόπης στα αριστερά να μετασχηματίζεται ομαλά στις πλούσιες θρακιώτικες πεδιάδες, οι οποίες απολήγουν στα παράλια του βόρειου Αιγαίου. Σημεία αναφοράς στον υδάτινο ορίζοντα είναι ο όγκος της Θάσου και, αν έχει διαυγή ατμόσφαιρα, το κοφτερό μάτι θα διακρίνει την κορυφή του Σάου της Σαμοθράκης και ίσως τη Λήμνο να αχνοφαίνεται. Οι ποταμοί Νέστος και Έβρος λειτουργούν ως όρια της θρακικής περιφέρειας, και παράλληλα ποτίζουν αυτοί και οι παραπόταμοί τους τις πεδιάδες.
Κάτι που έχουμε παρατηρήσει, όσοι ερχόμαστε από άλλα μέρη σε αυτή την απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας, είναι η απροσδιόριστη αλλαγή της ατμόσφαιρας περνώντας το όρος Παγγαίο και πλησιάζοντας την Καβάλα. Ίσως αυτό το συναίσθημα να οφείλεται στη ρομαντικοποίηση της υπαίθρου, συνέπεια του τρόπου ζωής του αστισμού˙ ίσως, από την άλλη, ο ανεμπόδιστος στο μάτι ορίζοντας των θρακικών πεδιάδων με τα σπαρτά και τα βουνά και το κράμα παραδοσιακών και σύγχρονων στοιχείων, χριστιανικών και μουσουλμανικών, στις πόλεις και τα χωριά να καλλιεργούν αυτή την αίσθηση.
Η οροσειρά της Ροδόπης ως φυσικό σύνορο μεταξύ Θράκης και Βουλγαρίας. Μπροστά της απλώνονται χωράφια με, κυρίως, καπνά, ηλιοτρόπια, βαμβάκι, σιτηρά.
Μπροστά από το χωριό των Αβδήρων στο νομό Ξάνθης συνεχίζει να ξεδιπλώνεται ο κάμπος μέχρι τη θάλασσα. Στον ορίζοντα η Θάσος.
Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και στο βάθος η Σαμοθράκη.
Δίπλα από τις χωριό Καστανιές περνά ο παραπόταμος του Έβρου, ο Άρδας, όπου βρίσκουν δροσερό καταφύγιο άνθρωποι και πτηνά, ένα χιλιόμετρο μακριά από τον Συνοριακό Σταθμό Παλιάς Ορεστιάδας, ή όπως ονομάζεται στα τούρκικα “Pazarkule Sınır Kapısı”.
Χαρακτηριστικά στοιχεία του θρακικού πεδινού τοπίου είναι τα μπεκ ποτίσματος, οι αψίδες νερού, τα σιλό και οι υδατόπυργοι. Τον ορίζοντα διακόπτουν, επίσης, οι πυλώνες ηλεκτροδότησης και τηλεπικοινωνιών. Συχνά συναντά κανείς τρακτέρ και άλλα αγροτικά μηχανήματα παρκαρισμένα στις αυλές των σπιτιών, παραφερνάλια της αγροτικής ζώης.
Πολλά σπίτια εγκαταλείπονται, συνακόλουθο της αστικοποίησης. Όπως φαίνεται, η Φύση ανακτά τον χώρο της. Από την άλλη, γίνονται προσπάθειες από ιδιώτες ή και το Υπουργείο Πολιτισμού για την διατήρηση των παραδοσιακών κτιρίων χτισμένων κατά την οθωμανική περίοδο. Οι τέσσερις πρώτες φωτογραφίες τραβήχτηκαν στα Άβδηρα Ξάνθης, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το αρχοντικό Παμουκτσόγλου. Το επόμενο κτίριο είναι η Καπναποθήκη Οθωμανικού Μονοπωλίου «Ρεζή», γνωστή και ως Καπναποθήκη Π, στην Ξάνθη, ακολουθεί το «Κουλουροποιείον», που βρίσκεται στο Σουφλί Έβρου, και, τέλος, ένα εγκαταλελειμμένο αρχοντικό στο Διδυμότειχο. Το μουσουλμανικό στοιχείο είναι έντονο στη Θράκη, και γι’ αυτό συχνά συναντά κανείς τζαμιά. Το πιο εντυπωσιακό και σπουδαίο είναι το Τέμενος Βαγιαζήτ, από τα σημαντικότερα ισλαμικά μνημεία επί ευρωπαϊκού εδάφους, στο Διδυμότειχο. Δυστυχώς, λόγω πυρκαγιάς που ξέσπασε στις 22 Μαρτίου 2017, κατέρρευσε η ξύλινη οροφή του και το κτίριο υπέστη πολλές καταστροφές.
Το αφιέρωμα για την Θράκη κλείνει με φωτογραφίες του σημαντικότερου στοιχείου ενός τόπου: των έμβιων κατοίκων του, ανθρώπων και ζώων, και της σχέσης και αλληλεπίδρασής της. Στην τελευταία φωτογραφία εικονίζεται τμήμα του σκελετού ενός αρχαίου αλόγου, που βρέθηκε θυσιασμένο και θαμμένο στον ταφικό τύμβο της Μικρής Δοξιπάρας Έβρου, το οποίο ακόμα φέρει τμήμα του μεταλλικού εξοπλισμού του. Ένα ζώο που διαχρονικά είχε συνδεθεί με τους Θράκες, τους αρχαίους νομάδες γηγενείς πληθυσμούς της περιοχής, όπως υποδεικνύουν ακόμα και οι μύθοι, καθώς ένας από τους άθλους του Ηρακλή ήταν να κλέψει τα άλογα του Διομήδη, βασιλιά της Θράκης.
Social Links: