10+10 Δίσκοι – Ανάσες Δροσιάς στον Σκληρό Ήχο του 2018

Παραδοσιακά, οι λίστες του ΣΚΡΑ-punk είναι προγραμματικά εντελώς υποκειμενικές. Δεν έχουμε καμία απολύτως ψευδαίσθηση αντικειμενικότητας, ούτε γράφουμε ως κριτικοί∙ προσπαθούμε να γράφουμε όσο περισσότερο γίνεται ως άνθρωποι που τους αρέσουν ορισμένα πράγματα. Όποιος εισέρχεται, λοιπόν, εδώ, ας αφήσει πίσω κάθε ελπίδα (αντικειμενικότητας).

 

Χρήστος Τριανταφύλλου

10. The Ocean – Phanerozoic I: Palaeozoic

Ένας δίσκος που ακολουθεί τη συνταγή της επιτυχίας του post-metal, προσφέροντας ένα απόλυτα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, χωρίς όμως συγκλονιστικές ανατροπές. Σκεφτείτε το σαν ένα απολαυστικό αστυνομικό μυθιστόρημα, που αξίζει τον κόπο ακριβώς επειδη όλα είναι εκεί ακριβώς όπως τα περίμενες. Ακούγεται και ως σύνοψη όλου του έργου αυτού του συγκροτήματος.

 

9. Zeal and Ardor – Stranger Fruit

Ένα περίεργο πείραμα φαίνεται να ωριμάζει και να βρίσκει κατεύθυνση, ακολουθώντας τη λογική του παντρέματος άλλων μουσικών ειδών με τον ακραίο ήχο. Δίσκος με ευρύτερη σημασία, μεταφέρει τις κραυγές των καταπιεσμένων του παρελθόντος για να ενωθούν με αυτές των σημερινών.

 

8. Καταχνιά – Κρεσέντο Απελπισίας

Οργή, σκοτάδι, σπαραγμός. Εξαιρετικά riffs, αληθινό crust punk, αισθητά βελτιωμένη παραγωγή σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους. Συγκλονιστικοί στίχοι. Δάκρυα στο παραπάνω κομμάτι.

 

7. Sleep – The Sciences

Μετά από 13 χρόνια, οι Sleep βγάζουν απροειδοποίητα δίσκο στις 20 Απριλίου (4/20 δηλαδή) και το μαθαίνεις όσο είσαι στο Roadburn Festival. Ε, δεν θέλει και πολύ. Γιγαντιαία riffs, καπνός και μεγάλες διδαχές από τους παλιούς, με μια έξτρα δόση από ΟΜ.

 

6. Phantom Winter – Into Dark Science

Ένα συγκρότημα δυστυχώς άγνωστο ακόμα και σε πολλούς οπαδούς αυτής της μουσικής. Στον τρίτο τους δίσκο είναι πλέον εντελώς κατασταλαγμένοι και έτοιμοι να μας δείξουν πώς πρέπει να παίζεται η ακραία μουσική στο εξής: χωρίς ενδιαφέρον για τους διαχωρισμούς των υποειδών, με μεγάλη φροντίδα πάνω απ’ όλα στην ατμόσφαιρα, καλουπώνοντας το σκοτάδι που κρύβουμε μέσα μας.

 

5. Sumac – Love in Shadow

Ο τεράστιος Aaron Turner, που ανανέωσε τον ακραίο ήχο με τους Isis, συνεχίζει να πειραματίζεται με τα όρια του μουσικού θορύβου, και το κάνει –όπως όλα– ιδιοφυώς. Αυτή τη φορά, μάλιστα, του έπεσε στην κατσαρόλα και μια παραπάνω δόση από συναίσθημα. Και μπράβο του.

 

4. Yob – Our Raw Heart

Και μιας και λέμε για συναίσθημα, εδώ είμαστε. Μετά από τη μάχη του frontman τους με μια σχεδόν θανατηφόρα σπάνια ασθένεια, οι Yob έβγαλαν τον καλύτερό τους δίσκο. Πατώντας γερά πάνω στο ψυχεδελικό τους doom, εκθέτουν γυμνούς τους εαυτούς τους στο κοινό, και το συναισθηματικό φορτίο του δίσκου είναι πιο πηχτό κι απ’ τον όγκο του ήχου τους. Μόνο οι δειλοί φοβούνται να δείξουν ότι είναι ευάλωτοι.

 

3. Thou – The House Primordial/Inconsolable/Rhea Sylvia/Magus

Το next big thing του ακραίου ήχου (ελπίζω). Ένα απίστευτα παραγωγικό συγκρότημα, που ξεκίνησε από ένα ενδιαφέρον doom/sludge metal και έχει φτάσει να κυκλοφορεί ιδιοφυείς δίσκους με εξαιρετικό αισθητικό στίγμα, αδιαφορώντας πλήρως για κάθε είδους σύμβαση. Συνεχίστε, σας στηρίζουμε ολόψυχα.

 

2. Deafheaven – Ordinary Corrupt Human Love

Οι Deafheaven είναι ένα συγκρότημα που έχει δεχτεί πολύ μίσος. Πολύ σκληροί για το μέινιστριμ φάσμα, πολύ απαλοί για το αντεργκράουντ. Ακολουθούν όμως, ευτυχώς, τον δικό τους δρόμο –τον δρόμο που τους οδήγησε σε αυτό το αριστούργημα. Ένα υπόδειγμα συνδυασμού μουσικών ειδών, όπου κάθε στοιχείο έχει την οργανική του θέση και όπου τίποτα δεν περιττεύει. Δίσκος με υποδόριο συναισθηματικό φορτίο, που, όταν εκραγεί, δεν υπάρχει επιστροφή.

 

1. Judas Priest – Firepower

Ναι, δεν είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς. Ναι, δεν επανεφευρίσκει τον τροχό. Είναι όμως η κατάθεση ενός συγκροτήματος με μισό αιώνα ιστορίας, και είναι μια κατάθεση διόλου διαδικαστική. Οι Judas Priest που μας έχουν συνοδεύσει από την εφηβεία στην ενηλικίωση κι ακόμα παραπέρα, οι Judas Priest που μας έχουν κάνει να χτυπηθούμε, να χαρούμε, να κλάψουμε, οι Judas Priest που είδαμε φέτος σε ένα συγκλονιστικό διήμερο στη Μαλακάσα να ενώνουν μεσήλικες, τριαντάρηδες και παιδιά, αυτοί οι Judas Priest κυκλοφόρησαν έναν δίσκο που αν κάνει ένα πράγμα, είναι να σε γεμίζει ενέργεια, συγκίνηση και αγνή, ανόθευτη χαρά για το ότι είσαι μέρος ενός πράγματος μεγαλύτερου από τον εαυτό σου. Και, όπως και να το κάνουμε, έγραψαν και το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς.

 

 

Δημοσθένης Γαβαλάς

 

10. Saxon – Thunderbolt

Πραγματικά έχει όλα αυτά που θα χαρακτήριζαν έναν αγνό και τίμιο Heavy Metal δίσκο, ενώ παράλληλα αποτελεί και έναν από τους πιο ευχάριστους δίσκους που άκουσα μέσα στο 2018. Καμία δόση πειραματισμού, μια ασφαλής διαδρομή αλλά οκ, αυτό επιτρέπεται αν είσαι μια από τις σημαντικότερες μπάντες του heavy metal.

 

9. At the Gates – To Drink from the Night Itself

Οι πιονέροι του melodic death metal και της σκηνής του Gothenburg έρχονται με το δεύτερο δίσκο μετά την επανένωσή τους να βάλουν κάπως τα πράγματα σε μια τάξη. Ας πούμε ότι επιτέλους πρόκειται για έναν δίσκο κάπως πιο αντάξιο του ονόματός τους, μετά την –κατά τη γνώμη μου- σούπα του 2014. Γενικά, συμπυκνώνει όλα αυτά τα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά του σουηδικού μελωδικού death, σε μεγάλο βαθμό όμως υπάρχει μια ατολμία για το επόμενο βήμα, μια έλλειψη πειραματισμού που κάνει τον δίσκο κάπως ανολοκλήρωτο.

 

8. Amorphis – Queen of Time

 Πρόκειται για τον καλύτερο δίσκο που έχουν βγάλει μέχρι τώρα. Παρότι η διαρκής διαπραγμάτευση της ταυτότητάς τους τους έχει οδηγήσει σε αρκετά pop ήχο, έχω την εντύπωση ότι τους ταιριάζει απόλυτα. Ένας πολύ διασκεδαστικός και ατμοσφαιρικός δίσκος, με πολλά catchy κομμάτια όπως το The Bee και το The Wrong Direction.

 

7. Dimmu Borgir – Eonian

Παρότι έχουν ξεφύγει από τo μπλακ που εκπροσωπούσαν στα ’90s, έχοντας επικεντρωθεί σε πιο συμφωνικές – μελωδικές συνθέσεις, έχουν καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να διατηρήσουν την ίδια ατμόσφαιρα. Οι πειραματισμοί τους, όπως και οι μεγάλες αλλαγές στο line up, που ξεκίνησαν με το –εξαιρετικό κατά τη γνώμη μου– Abrahadabra (2010), εδώ φαίνεται να αποκρυσταλλώνονται και να οδηγούν σε έναν γενικά καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο δίσκο. Έντονη παρουσία συμφωνικού ήχου και χορωδιών σε όλα τα κομμάτια. Είναι οι Dimmu Borgir των  ’90s-’00s ; Σε καμία περίπτωση. Δεν ξέρω όμως τι σημασία έχει αυτό.

 

6. Behemoth – I Loved You at Your Darkest

Περίεργη περίπτωση οι Behemoth. Ας πούμε ότι υπάρχει μια μεγάλη σχολή μέσα στο μέταλ: οι πρωτοδισκάκηδες (sic). Αυτοί εμμένουν στη δύναμη της πρώτης ή έστω της καλύτερης κυκλοφορίας της μπάντας με αποτέλεσμα να απαξιώνουν πλήρως οτιδήποτε ξεφεύγει από τον αυστηρό κανόνα της πρώτης εκείνης κυκλοφορίας. Θύματα τους πολλές μπάντες, κυρίως αυτές που έδρασαν κυρίως στα ’90s, ενώ αφορά κατά βάση μπάντες  ειδών όπως το death ή το black. Με βάση αυτούς ο τελευταίος δίσκος των Behemoth, είναι αντικειμενικά ένας κακός δίσκος. Πέρα από αυτό όμως, οι Behemoth κυκλοφόρησαν την ας πούμε πιο προσβάσιμη κυκλοφορία τους, με τον πιο εύκολο ήχο τους έως τώρα αλλά και την καλύτερη παραγωγή. Άλλωστε είπαμε, η δεκάδα είναι υποκειμενική.

 

5. Angra – Omni

Εδώ έχουμε κάτι πραγματικά καλό στο ευρύτερο βασίλειο του prog. Έχοντας αποκτήσει μια νέα ταυτότητα με την έλευση του Fabio Lione στη θέση του frontman, οι Angra ζουν μια δεύτερη νεότητα. Το Omni έρχεται να διορθώσει τις όποιες ατέλειες άφησε η αλλαγή ταυτότητας που έφερε το, Secret Garden (2015). Γενικά πρόκειται για τον πιο φρέσκο (ας πούμε και μη βαρετό) αλλά και τον πιο catchy δίσκο των Angra εδώ και πολύ καιρό.

 

4. Riverside – Wasteland

Τους Riverside τους πρωτάκουσα φέτος, παρότι είναι μια εδραιωμένη μπάντα στο prog με 20ετή παρουσία. Συγκλονιστική ατμόσφαιρα και συναίσθημα δοσμένα σε μια εξαιρετική παραγωγή. Κάπως δύσκολο στην ακρόαση, πολύ σκοτεινό –ένας εκ των ιδρυτών του συγκροτήματος πέθανε πρόσφατα, γεγονός που αποτυπώνεται με το παραπάνω στο δίσκο– και αρκετά «περίεργο» ακόμα και για το είδος του prog. Σε κάθε περίπτωση όμως αποτελεί μια τρομακτική ανταμοιβή για τον ακροατή.

 

3. Orphaned Land – Unsung Prophets & Dead Messiahs

Τους Orphaned Land, μια ας πούμε folk μπάντα από το Ισραήλ, τους παρακολουθώ καιρό, αυτός ο δίσκος όμως έχω την εντύπωση ότι είναι ο καλύτερός τους. Αρχικά είναι κάτι εντελώς καινούριο. Αυτό το oriental metal, είδος κατά βάση δικής τους επινόησης, ακούγεται πολύ φρέσκο, ξεφεύγοντας από την υπερέκθεση της ταύτισης του φολκ με το Σκανδιναβικό Μέταλ, ενώ η χρήση παραδοσιακών ανατολικών οργάνων όπως το μπουζούκι (ώπα, τι παίχτηκε εδώ πάλι μας κλέβουν;) δημιουργεί ένα πολύ ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα. Μεγάλο συν, οι πολιτικές αναφορές στον Αραβικό κόσμο. Επιδερμικές μεν, άξιες αναφοράς δε.

 

2. Judas Priest – Firepower

Ζωντάνια, δημιουργικότητα, φρεσκάδα –πώς γίνεται μετά από τόσα χρόνια;– και το σημαντικότερο, τόνοι συναισθήματος συνθέτουν –λογικά– τον αποχαιρετιστήριό τους δίσκο, καθιστώντας τον πραγματικά άξιο της ιστορίας τους αλλά και έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2018.

 

1. Conception – My Dark Symphony

Όπως προαναφέρθηκε, η λίστα δεν επιζητά δάφνες αντικειμενικότητας. Το συναίσθημα είναι η κινητήρια δύναμη συγγραφής της. Μετρώντας δύο δεκαετίες αποχής, οι Νορβηγοί Conception επέστρεψαν και έπιασαν το νήμα ακριβώς εκεί όπου το είχαν αφήσει, συνθέτοντας έναν δίσκο αριστούργημα του prog metal. Για όλους τους λόγους του κόσμου, αυτός είναι ο αγαπημένος δίσκος μου για το 2018.