10 δίσκοι τόσο ασήκωτοι όσο το ίδιο το 2019

Have a Nice Life – Sea of Worry

Ξεκινάμε με μία μπάντα σαφώς λιγότερο αναγνωρισμένη απ’ όσο θα έπρεπε –πράγμα που φαίνεται, όμως, να απολαμβάνει η ίδια. Προσωπικά την ανακάλυψα πέρυσι μέσω του αριστουργηματικού ντεμπούτου της από το 2008, ονόματι Deathconsciousness, και ταυτόχρονα ανακάλυψα και τη λατρεία που απολαμβάνει σε υποψιασμένους μουσικούς ομόκεντρους κύκλους. Αν πρέπει να υπάρχει post-punk τον 21ο αιώνα, θα πρέπει να ακούγεται κάπως έτσι.

Blood Incantation – Hidden History of the Human Race

Το death metal είναι ένα υποείδος με το οποίο δεν έχω ιδιαίτερα πάρε-δώσε, κυρίως γιατί τα λασπωμένα και αργόσυρτα γούστα μου με αποτρέπουν από το να απολαύσω τις συχνά εντυπωσιοθηρικές επιδείξεις τεχνικής ικανότητας της εν λόγω φάσης. Η συγκεκριμένη μπάντα, όμως, ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα: χτίζοντας πάνω στο εξαιρετικό προηγούμενο άλμπουμ της, παίζει με τις συμβάσεις, δεν φοβάται να κατεβάσει τις ταχύτητες όπου χρειάζεται, και προωθεί μια ωραία pulp αισθητική χωρίς σοβαροφάνειες και εφηβικούς μισανθρωπισμούς. Ένα ωραίο λαβκραφτικό πακέτο για όλη την οικογένεια.

Alcest – Spiritual Instinct

Οι Alcest είναι μια σπουδαία μπάντα, γιατί βασικά επινόησαν το post-black metal ή, όπως αποκαλείται πια, blackgaze –αυτή την υπέροχη ανάμιξη της ψυχρής δυσαρμονίας του black metal με τα καθαρτικά ηχοτοπία του post-rock και του shoegaze. Το ιδιαίτερο με τον φετινό τους δίσκο είναι πως, σε μια εποχή που αρκετές ενδιαφέρουσες μπάντες πειραματίζονται με αυτόν τον ήχο –με σημαντικότερους, βέβαια, τους Deafheaven–, οι Alcest απομακρύνονται από την πιο αιθέρια πλευρά των τελευταίων τους παραγωγών και επιστρέφουν σε αυτό που οι ίδιοι δημιούργησαν. Ο δίσκος αυτός είναι πάνω απ’ όλα ένα εγχειρίδιο για το πώς να γράψεις έναν post-black metal δίσκο που καταφέρνει ταυτόχρονα να μένει αμέσως στο μυαλό και να δημιουργεί έντονες συναισθηματικές εμπειρίες χωρίς να γίνεται ποτέ βαρετός –επίτευγμα σημαντικό σε έναν ήχο που φαίνεται να γίνεται εύκολα προβλέψιμος και αναλώσιμος.

Inter Arma – Sulphur English

Έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτή την μπάντα, γιατί καταφέρνει πάντα να ανακατεύει την κατσαρόλα του sludge και του doom για να παραγάγει κάτι νέο. Θεωρώ τον προηγούμενο δίσκο τους, το Paradise Gallows, έναν από τους κορυφαίους της δεκαετίας, και γι’ αυτό αναρωτιόμουν ποιο θα μπορούσε να είναι το επόμενό τους βήμα. Αυτή τη φορά γέρνουν περισσότερο προς αυτό το ιδιόμορφο πράγμα που αποκαλείται progressive sludge –βασικά, δηλαδή, προς την κληρονομιά του μεγάλου Aaron Turner των ISIS. Μέσα από περίπλοκες υφές θορυβωδών ριφς καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα σωρό διαφορετικά ηχοτοπία, και να δικαιώσουν το υπέροχο εξώφυλλο του δίσκου. Η ισορροπία ανάμεσα στη μελαγχολία και στο αποκαλυπτικό δέος είναι μια δύσκολη δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.

Lingua Ignota – CALIGULA

H Kristin Hayter, γνωστή και ως Lingua Ignota, είναι μια ιδιοφυΐα. Ο τρόπος που υφαίνει τη μουσική της μοιάζει περισσότερο με ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό πρόταγμα, παρά με απλή ακολουθία τραγουδιών –πράγμα που εκτιμώ αφάνταστα. Αν και απεχθάνομαι τη χρήση επιχειρημάτων όπως «έχει κλασική μουσική παιδεία», τα οποία φανερώνουν σχεδόν πάντα συμπλέγματα κατωτερότητας στην ευρύτερη ροκ οικογένεια, εδώ είναι μία από τις λίγες περιπτώσεις που έχει νόημα μια τέτοια συζήτηση. Ο τρόπος που χαλιναγωγεί τον θόρυβο, τις ευρύτατες καλλιτεχνικές αναφορές της που απλώνονται από το μπαρόκ και την ηλεκτρονική μουσική μέχρι το black metal και το noise, τις προσωπικές ιστορίες κακοποίησης που αφηγείται, και την καθαρτική της ερμηνευτική ικανότητα και σκηνική παρουσία, την κατατάσσουν ανάμεσα στους πιο πρωτοποριακούς καλλιτέχνες της σύγχρονης μουσικής παραγωγής. Το ότι οι Amenra την επιλέγουν για να δουλέψει μαζί τους θα έφτανε, άλλωστε, από μόνο του για να αποδείξει την ιδιαίτερη αξία της.

Waste of Space Orchestra – Syntheosis

Εδώ έχουμε έναν ιδιότυπο supergroup που δεν αποτελείται απλώς από μέλη συγκροτημάτων, αλλά από δύο ολόκληρα συγκροτήματα, τους Oranssi Pazuzu και τους Dark Buddha Rising (οι οποίοι διεκδικούν ξεκάθαρα το βραβείο του πιο χαζού ονόματος σε αξιόλογη μπάντα). Αυτή η υπέροχη μία ώρα μουσικής εκτελέστηκε αρχικά ζωντανά στο Roadburn Festival το 2018, και ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να ζήσω αυτή την εμπειρία από κοντά. Πρόκειται για ένα μαγικό ταξίδι ανάμεσα στο black, το doom, το progressive, το ζωντανό αλλά πειθαρχημένο μπλέξιμο των ήχων. Αν έχετε περάσει κι εσείς ώρες συζητώντας με παρέες σας «πωπω τι θα γινόταν αν η χι και η ψι αγαπημένη μου μπάντα έπαιζαν μαζί ρε, χαμός», τώρα μπορείτε να ακούσετε κάτι τέτοιο –με τη βασική διαφορά ότι, αντίθετα με τα νοητικά μας πειράματα, εδώ το ηχητικό αποτέλεσμα είναι καλό.

Mizmor – Cairn

Εδώ έχουμε άλλη μια περίπτωση σύγχρονου black metal μουσικού που κατορθώνει κάθε φορά να υπερβεί τα όρια που ο ίδιος είχε θέσει. Πατώντας στον προηγούμενο καταπληκτικό δίσκο του, ο κύριος Mizmor συνθέτει ένα αριστούργημα διάρκειας μίας ώρας και μόλις τεσσάρων κομματιών με τον αγαπημένο του συνδυασμό από θεολογικούς και προσωπικούς προβληματισμούς. Είναι ένας δίσκος πελώριος, ένας δίσκος συγκλονιστικός.

Atlantean Kodex – The Course of Empire

Για μένα αυτή είναι η έκπληξη της χρονιάς. Τρέφοντας μια αντιπάθεια για μεγάλο μέρος του epic metal –κυρίως διότι συχνά το τελευταίο εκπροσωπείται από αποπαίδια του μουσικού εγκλήματος που λέγεται Manowar– δεν περίμενα ότι μια σύγχρονη αναβίωση του επικού ήχου θα μπορούσε να είναι ΤΟΣΟ ΚΑΛΗ. Σύμφωνα με τα στατιστικά του μεγάλου αδελφού Σπότιφάι, αυτός ήταν ο δίσκος που άκουσα περισσότερο φέτος –κυρίως γιατί μου έδινε μια καθημερινή δόση ενέργειας και αυτοπεποίθησης στη συγγραφή του διδακτορικού μου, πράγματα που καμία πενταπλή δόση εσπρέσο δεν μπορούσε να πετύχει. Πρόκειται για μια σειρά κομματιών φτιαγμένων πραγματικά άριστα, και ταυτόχρονα για μια πολιτικά προοδευτική εκδοχή του επικού ήχου. Εδώ, λοιπόν, οφείλω να επισημάνω και τη σημασία του να έχετε φίλους στο ΦΒ με καλό μουσικό γούστο και γνώσεις. Ένα καλό δείγμα είναι αυτή η εμβριθής κριτική του δίσκου. Καλό επικό μέταλ το 2019 λοιπόν, τίποτα δεν μπορεί να με εκπλήξει μετά από αυτό.

Cult of Luna – A Dawn to Fear

Φτάσαμε λοιπόν στις θέσεις της λίστας που δεν θα εκπλήξουν κανέναν από όσους και όσες με ξέρουν. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος αυτές οι θέσεις χάνουν και την τελευταία επίφαση αντικειμενικότητας και αφιερώνονται σε πράγματα που αγαπάω ιδιαίτερα. Όντας βαθιά ερωτευμένος με το post-metal, ο νέος, υπέροχος δίσκος των Cult of Luna δεν θα μπορούσε να βρίσκεται σε χαμηλότερη θέση –θα ήταν, μάλιστα, στην πρώτη, αν δεν είχε συμβεί στο μεταξύ το μουσικό γεγονός της δεκαετίας. Οι Cult of Luna είναι εδώ και 20 χρόνια στις πρώτες θέσεις αυτού του υποείδους, έχοντας δώσει μια εντελώς δική τους πινελιά σε αυτή την ωδή στην εναλλαγή φωτός-σκότους.

Είναι πια αρκετά σπουδαίοι ώστε να μην νιώθουν καμία ανάγκη να «δοκιμάσουν κάτι νέο» ή να επανεπινοήσουν τον εαυτό τους. Το καλλιτεχνικό τους όραμα έχει μια αποκρυσταλλωθεί, νιώθουν σίγουροι γι’ αυτό και το πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα, όπως φαίνεται από την ταινία μικρού μήκους που δημιούργησαν. Από τη χώρα που έβγαλε έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες όλων των εποχών, τον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, και μια από τις καλύτερες μπάντες της τελευταίας 20ετίας, τους Cult of Luna, ήρθε και αυτή η 17λεπτη εμπειρία για το πώς η ακραία μουσική είναι πραγματικά σπουδαία όχι όταν σου λέει πως όλα γύρω καταρρέουν, αλλά όταν σου απλώνει ένα χέρι για να πιαστείς ενώ όλα γύρω καταρρέουν.

Tool – Fear Inoculum

Φτάσαμε λοιπόν στη δύσκολη στιγμή όπου πρέπει να γράψω κάτι για τον νέο δίσκο των Tool. Είναι απολύτως αδύνατο να περιγράψω εδώ τη σχέση μου με αυτό το συγκρότημα και τη σημασία που έχει για μένα –πράγμα που σίγουρα θα έχετε ακούσει και από άλλους φανατικούς οπαδούς του. Όσο περνούν τα χρόνια, έχω σίγουρα απομακρυνθεί από την αντίληψη του στερεοτυπικού αλαζονικού λυκειόπαιδου ότι οι Tool απευθύνονται μόνο σε πανέξυπνους, σοβαρούς ανθρώπους, ότι «you wouldn’t get it» και άλλες γραφικότητες, αλλά δεν έχω αλλάξει καθόλου άποψη ως προς το ότι πρόκειται μάλλον για το σημαντικότερο ροκ συγκρότημα των τελευταίων 30 ετών.

Ο ίδιος ο δίσκος είναι εξαιρετικός για τους Tool του 2019 –όχι για τους Tool του 1995 ή του 2005–, πράγμα για το οποίο φαίνεται οι ίδιοι να μην ενδιαφέρονται να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν. Θα περιοριστώ να σχολιάσω απλώς ότι έχουν πετύχει ένα νέο επίπεδο ηχητικής ποιότητας και απόλυτου ελέγχου του ήχου τους, χωρίς να τους ενδιαφέρει πια αν το κάθε κομμάτι είναι χτισμένο πάνω σε κάποια μαθηματική ακολουθία ή αν κρύβει τη φόρμουλα για τη φιλοσοφική λίθο. Ταυτόχρονα, δεν είναι ένας δίσκος για να ακούσεις στο λεωφορείο –όπως κανένας άλλος δίσκος τους–, ούτε τους ενδιαφέρει πια αν θα βρεις βαρετή την επανάληψη κάποιων ριφς ή αν θα θεωρήσεις τους στίχους απλούστερους∙ αυτός ο δίσκος είναι ένα ωκεάνειο σώμα νερού, και αν δεν βυθιστείς μέσα του έχεις χάσει όλη την απόλαυση.

Το γιατί οι Tool έχουν κατορθώσει να έχουν τέτοια σχέση με εκατομμύρια ανθρώπους θα απαιτούσε ένα ολόκληρο βιβλίο για να εξηγηθεί, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία∙ σημασία έχει η προσωπική σύνδεση του καθενός με την τέχνη και με τους άλλους, τα βιώματα και οι μεταμορφώσεις που έχουν συνοδευτεί από αυτή τη μουσική. Από αυτή την άποψη, συζητήσεις περί του αν χρειαζόμαστε ή αν μας ενδιαφέρει ένας νέος δίσκος αυτής της μπάντας το 2019 δεν έχουν, επίσης, καμία σημασία για μένα. Σημασία έχει να σκάβεις και να ανακαλύπτεις ποια είναι η ακριβής σημασία που έχει η σύνδεσή σου με ένα τεχνούργημα που σε καθόρισε τόσο βαθιά ώστε να έχεις χαράξει ένα φλεγόμενο μάτι πάνω στο σώμα σου, αλλά και να απολαμβάνεις ότι, όπως λέει ένας καλός φίλος, υπάρχουν πράγματα με τα οποία κατοικούμε τον κόσμο∙ σημασία έχει ότι όταν άκουσα την πρώτη νότα από το Fear Inoculum, μετά από 13 χρόνια αναμονής, βούρκωσα. 10.000 days in the fire is long enough. You’re going home.