Κάθε βράδυ βάζω να δω τα 5 τελευταία λεπτά του Dead of Night. Χωρίς ήχο. Λίγο πριν, ανάβω ένα πράσινο λαμπάκι που έχω στο φωταγωγό, και αφήνω ανοιχτή την πόρτα της τουαλέτας. Έχω καλύψει με κάγκελα την είσοδο του φωταγωγού. Όταν ο πρωταγωνιστής μπαίνει μέσα στο κελί, αφήνω την οθόνη να παίζει. Πηγαίνω να βουρτσίσω τα δόντια μου, και βλέπω στον καθρέφτη δεκάδες κακοφωτισμένα πράσινα μάτια να με κοιτάνε. Η κουρτίνα της μπανιέρας θροΐζει από το ρεύμα αέρα, και εγώ απομακρύνομαι. Ξαπλώνω γρήγορα στο κρεβάτι, και ακολουθώ διά της αφής τα νερά της ξύλινης ντουλάπας δίπλα μου. Πάντα καταλήγω στη σκουριασμένη κλειδαριά της. Θέλω να δοκιμάσω το χερούλι, αλλά δε μπορώ. Το απαραίτητο θάρρος απαιτεί πρωινό φως. Ελπίζω να μείνει κλειδωμένη μέχρι την ανατολή.
Η ντουλάπα αυτή κρατάει μέσα της την ιστορία του κυρίου Στέφαν.
-Καλησπέρα κύριε Στέφαν.
-Καλησπέρα.
-Δεν είναι πρέπον να κυκλοφορείτε με το καπέλο σας στραβά, έτσι ξεκινάς και καταλήγεις στη φυλακή, δεν το θέλουμε αυτό κύριε Στέφαν.
-Ποια είστε;
-Ο θόλος του ουρανού.
-Τι κάνετε στη ντουλάπα μου;
-Γνέφω το κέλυφός σας.
-Μου κρύβετε τον καθρέφτη.
-Βλέπετε στο σκοτάδι κύριε Στέφαν;
Ένα σαββατόβραδο Ιουλίου αντάλλαξε ματιές με τη ντουλάπα του. Αυτός ήταν ιδρωμένος από άποψη. Αυτή έστεκε στην άκρη μιας βιτρίνας. Μέσα από το τζάμι. 70 κιλά σκούρο μαόνι, φωτισμένα από τη νέον επιγραφή του απέναντι κινηματογράφου. Έπαιζε το Dead of Night. Δυο μέρες μετά, αυτή έστεκε πλάι στο κρεβάτι του, ογκώδης και θελκτική σαν ακατέργαστη εικονογράφηση οιδιπόδειου συμπλέγματος.
Έλειπε το κλειδί της ντουλάπας. Ο πωλητής του είχε πει πως δεν το είχε ποτέ. Για αυτό και του την άφησε τόσο φθηνά. Ο κύριος Στέφαν ανέσυρε την εργαλειοθήκη. Μισή ώρα μετά η κλειδαριά υποχώρησε. Το αριστερό φύλλο της άνοιξε ανεμπόδιστα. Είδε το άφθαρτο πρόσωπό του στον αραχνιασμένο καθρέφτη. Είδε την πύρινη ρομφαία των Δυνάμεων να ταξιδεύει στο ξύλινο στερέωμα, διαρρηγνύοντας το υφαντό της ζωής του. Είδε μια κιτρινισμένη φυλλάδα, ανοιγμένη στις νεκρολογίες. Ο τελευταίος συνεργάτης του κυρίου Στέφαν φιγούραρε στα μάτια του.
«Νεκρός από χτύπημα με αιχμηρό αντικείμενο στο λαιμό ανασύρθηκε χτες το πρωί από την κοίτη του Βιστούλα ο κύριος Μέλλικενς. Η αρχές της Κρακοβίας αναζητούν το δράστη.
Ο Μέλλικενς ήταν ιδιωτικός ντετέκτιβ που εργαζόταν τον τελευταίο αιώνα στο Βερολίνο. Εγχάρακτες παραστάσεις του εντοπίζονται για πρώτη φορά σε νομίσματα του 1164, ενώ σύμφωνα με το ποίημα«Narrenschiff» είχε σκιώδη ρόλο στη ναυπήγηση του Πλοίου των Τρελών. Τον 19ο αιώνα διακινούσε όπιο στο Λονδίνο με την άμαξά του.»
Ο κύριος Στέφαν έκλεισε τη ντουλάπα κι έστριψε τσιγάρο. Η νύχτα κάλπαζε γοργά, σύντομα το ρεύμα θα κοβόταν στη γειτονιά του. Βρήκε μια παμπάλαια λάμπα πετρελαίου, την άναψε, και κάθισε να γράψει:
«7/7/2050, Βερολίνο,
Ανέλαβα την υπόθεση δίχως σκέψεις. Σήμερα επισκέφτηκα το διαμέρισμα της κυρίας Λ. Τα στόρια ήταν κατεβασμένα, και το σκοτάδι θαρρείς ανέπνεε εκεί μέσα. Το πρώτο πράγμα που χαιρέτησε ο φακός μου ήταν μια παλιά αφίσα του Μαύρου Θεάτρου. Ήταν από την παράσταση «Κάτω από τη Γέφυρα». Έχω δηλώσει πόσο με ανησυχεί το συγκεκριμένο θέαμα. Η φιγούρα του Αιώνιου Παραστάτη έλαμψε στιγμιαία μπρος μου. Λείο και ελαιώδες το δέρμα του, υπό το βλέμμα του φωτός μου έδινε την εντύπωση πως έρεε προς τον τοίχο.
Ο φωταγωγός ήταν καλυμμένος με κάγκελα. Κάποιος του είχε περάσει μια ταπετσαρία που απεικόνιζε ανοιχτά μάτια. Ένα πράσινο λαμπάκι έστεκε μονάχο – μάταια προσπάθησα να βρω το διακόπτη. Έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου, και άκουσα από κάπου εντός του διαμερίσματος ένα τρίξιμο, ακολουθούμενο από βαριά ξύλινα βήματα. Προχώρησα στο υπνοδωμάτιο. Πλάι στο κρεβάτι έστεκε ένα τοπίο της Κρακοβίας, με το Βιστούλα να κυριαρχεί. Άγγιξα τα νερά του, κι αυτά σχεδόν ανταποκρίθηκαν στην επαφή. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες, το φλας έκανε καλά τη δουλειά του. Έφυγα χωρίς να κλειδώσω τη σκουριασμένη πόρτα.
Η κυρία Λ. εξαφανίστηκε πριν ένα εξάμηνο. Μέχρι τότε δούλευε ως μοδίστρα στο παρεκκλήσι της Δέσποινας των Ικεσιών. Η εξαφάνισή της συνέπεσε με αυτήν της πανάχραντου μορφής από την κεντρική εικόνα του ναού. Πολλοί ήταν αυτοί που ανακουφίστηκαν στη θέα του άδειου πλέον ξύλινου καμβά. Η ρομφαία και τα νύχια δεν ήταν ευχάριστο θέαμα – αυτό λένε τουλάχιστον οι περισσότεροι.
Αυτή τη στιγμή από το παράθυρο βλέπω μόνο τα αστέρια. Το ρεύμα έχει πέσει. Ακούω ήχους κυμάτων από το εσωτερικό του σημερινού μου αποκτήματος. Ακούω το γνώριμο βάδισμα του συνεργάτη μου, του κυρίου Μέλλικενς. Ακούω τη ρομφαία Της να σέρνεται πάνω στο ξύλο, να καυτηριάζει τις αναμνήσεις μου. Σε λίγο η πόρτα θα ανοίξει από μέσα. Ένα σκοτάδι ευπρόσδεκτα αποπνικτικό θα απλωθεί εδώ.»
Ο κύριος Στέφαν είχε μια ξύλινη κούκλα. Κάποτε ήξερε να την κάνει να μιλάει μόνη της. Όπως οι εγγαστρίμυθοι. Τώρα η κούκλα βάρυνε, 70 κιλά σκούρο μαόνι μέσα στη σκοτεινιά.
Κάθε βράδυ βάζω να δω τα 5 τελευταία λεπτά του Dead of Night. Χωρίς ήχο. Απόψε θα ανεβάσω την ένταση. Δε θέλω να με ακούσουν να βγάζω τα κάγκελα από το φωταγωγό, δε θέλω να με ακούσουν όταν θα ξηλώνω την ταπετσαρία. Πίσω από αυτή θα βρω το συνεργάτη του κυρίου Στέφαν να με κοιτάει, όπως με κοιτάει κάθε βράδυ όταν βουρτσίζω τα δόντια. Μετά θα ανοίξω την πόρτα της ντουλάπας. Ξέρω ότι δεν είναι κλειδωμένη. Θα μπω μέσα και θα κρέμομαι από το θόλο του ουρανού, μέσα στο κέλυφος που έχει γνέσει με τα νύχια Της.
Social Links: