Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, δυσκολεύομαι πολύ να απαριθμήσω τις αγαπημένες μου ταινίες για την εκάστοτε χρονιά. Ο τρόπος θέασης και πρόσληψης αλλάζει συνεχώς. Βλέπω παλιότερες λίστες και άνετα θα αντικαθιστούσα κάποιες από αυτές με άλλες.
Έχοντας την γνώμη ότι μια ετήσια λίστα πρέπει να περιλαμβάνει ταινίες από ένα διευρυμένο φάσμα ειδών, κατέληξα στις ακόλουθες δώδεκα.
12) Sing Street του John Carney
H πιο feelgood ταινία της χρονιάς έρχεται από τον σκηνοθέτη που έχει φτιάξει το όνομα του από τέτοιου είδους dramedy με βασική θεματική την μουσική και τους μουσικούς. Ο Conor μένει στο Δουβλίνο των θατσερικών 80’ς. Πάει σε καθολικό σχολείο, υφίσταται bullying ενώ οι γονείς του είναι έτοιμοι να χωρίσουν. Για να εντυπωσιάσει την κοπέλα που του αρέσει, φτιάχνει μία μπάντα με άλλους παρόμοιους τύπους και αρχίζει το συναρπαστικό ταξίδι στις μουσικές επιρροές του ταυτιζόμενος με διαφορετικό καλλιτέχνη καθημερινά αλλάζοντας, συνάμα, και την εμφάνιση του.
11) The Invitation της Karyn Kusama
H Κusama αποτελεί μια από τις εκπλήξεις της χρονιάς. Παρέδωσε ένα χιτσκοκικής υφής θρίλερ χτίζοντας την ένταση καρέ με το καρέ και φέρνοντας τον θεατή στη θέση να αγωνιά μέχρι το αναπάντεχο τέλος. Ένα τέλος που θα μας απασχολεί για πολύ καιρό ακόμα
10) Neruda/Νερούδα του Pablo Larrain
O Larrain βρίσκεται και φέτος στο επίκεντρο της προσοχής όσον αφορά το λατινοαμερικάνικο κινηματογράφο. Ολοκληρώνοντας δύο βιογραφίες τελείως διαφορετικές μεταξύ τους αλλά με κοινό παρανομαστή την ιδιαίτερη ματιά του δημιουργού τους, ο Χιλιανός δείχνει ότι έχει λαμπρό μέλλον και στα χολλυγουντιανά στούντιο. Το Jackie θα μας απασχολήσει τις προσεχείς μέρες όπως και την Ακαδημία για τον όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου. Από την άλλη, το Neruda είναι μια σκιαγράφηση της δίωξης που υπέστη ο νομπελίστας ποιητής λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων του μέσω της οποίας οικοδομείται μια αμφίδρομη σχέση ανάμεσα σε κυνηγό και κυνηγημένο.
9) Hell or High Water/ Πάση Θυσία του David Mackenzie
Ποιος το περίμενε ότι ένα γνήσιο Americana θα προερχόταν από ένα Σκωτσέζο. Με τον Nick Cave στην σύνθεση της μουσικής και την επιμέλεια του soundtrack και τα παρηκμασμένα ημιαστικά τοπία του δυτικού Τέξας να περιβάλλουν τους άψογα στημένους χαρακτήρες του φιλμ, το Hell or High Water είναι ένα μοντέρνο νέο-γουέστερν που ξεπηδά από την σοβούσα οικονομική κρίση που συνεχίζει να κατατρώει τις σάρκες των μη προνομιούχων.
8) Certain Women της Kelly Reichardt
Η καλύτερη ταινία του φεστιβάλ του Λονδίνου είναι ένα δράμα για τις ζωές τριών καθημερινών γυναικών που προσπαθούν να βρουν την πυξίδα τους σε μια μικρή πόλη της Αμερικής. Εσωτερικές αναζητήσεις διαπλέκονται με προσπάθειες απεμπλοκής από την αντρική καταπίεση – όποιας φύσεως – σε ένα γλυκόπικρο φιλμ που αναδεικνύει το παραγνωρισμένο ταλέντο της σκηνοθέτριας του.
7) The Birth of a Nation του Nate Parker
Το προσωπικό στοίχημα του Nate Parker εντυπωσίασε στο φετινό φεστιβάλ του Sundance. Γράφοντας, παίζοντας και σκηνοθετώντας την ιστορία του εγγράμματου σκλάβου Nat Turner που ηγήθηκε μιας εξέγερσης σκλάβων στον Αμερικανικό Νότο. Προσωπικά, μου άρεσε το 12 χρόνια Σκλάβος και το The Birth of A Nation είναι όσα θα έπρεπε να είναι η ταινία του McQueen και δεν ήταν.
6) Toni Erdmann της Μaren Ade
Mε ξεκάθαρες αναφορές στην κινηματογραφική γλώσσα του κινηματογράφου της δεκαετίας του 70′, η Maren Ade διερευνά τη σχέση πατέρα-κόρης υπό το πρίσμα ενός αδηφάγου οικονομικού συστήματος που καταστρέφει τις διαπροσωπικές σχέσεις και την προσωπική ευτυχία.
5) Ah-Ga-Ssi / The Handmaiden / Η Υπηρέτρια του Park Chan-Wook
M’ αυτή του την ταινία ο Κορεάτης auteur στέλνει ένα γράμμα λατρείας στο σινεμά του Χιτσκοκ και στην μαεστρική χειραγώγηση του συναισθήματος των θεατών μέσω της εικόνας όπως την καθιέρωσε ο Βρετανός master.
4) Paterson του Jim Jarmush
Μια σιωπηλή παρατήρηση των θριάμβων και των ηττών της καθημερινής ζωής καθώς και η εξερεύνηση της ποίησης στα πιο μικρά πράγματα. Ο Jarmush σκηνοθετεί ένα ύμνο στην απλότητα και στην καθημερινότητα στην οποία υπάρχουμε και δημιουργούμε. Χωρίς να εγκαταλείπει τις εμμονές του, συνεχίζει να ψάχνεται και να πειραματίζεται με τους τρόπους αφήγησης των ιστοριών του.
3) I, Daniel Blake/ Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ του Ken Loach
To πολιτικό-κοινωνικό σινεμά του Ken Loach δεν είναι κάτι καινούριο αλλά παραμένει κλασικό. Ο 80χρονος δημιουργός αφηγείται την ιστορία ενός μεσήλικα ξυλοκόπου ο οποίος προσπαθεί να προσπελάσει τα εμπόδια που του βάζει η αγγλική γραφειοκρατία με σκοπό την απόκτηση ενός επιδόματος ασθενείας. Σίγουρα διχαστικός στις εικόνες του και σκληρά επικριτικός στο σύστημα το οποίο είναι δομημένο στην ταξική διάκριση, ο Άγγλος σκηνοθέτης συνεχίζει να κάνει ταινίες που αφορούν και φτάνουν και μέχρι το Κοινοβούλιο της χώρας του.
2) Arrival/ Η Άφιξη του Denis Villeneuve
Το δράμα επιστημονικής φαντασίας του Καναδού σκηνοθέτη ήταν η πιο έντονη φετινή προσωπική στιγμή στην κινηματογραφική αίθουσα. Με ένα απλό σενάριο αλλά ξεκάθαρο μήνυμα και με εξαιρετική πλανοθεσία και εκστατική φωτογραφία, η Άφιξη αποδεικνύει γιατί ο σκηνοθέτης της είναι από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες, αυτή την στιγμή, στον χώρο του κινηματογράφου.
1) Τhe Neon Demon του Nicolas Winding Refn
«Ένα επεισόδιο του Next Top Model σκηνοθετημένο από τον Dario Argento» χαρακτήρισαν την ταινία του προβοκάτορα από την Δανία. «»Αυνανιστή τον φώναζαν στην προβολή της ταινίας στις Κάννες. Ίσως. Πάντως το στυλιζαρισμένο φιλμ τρόμου του Ρεφν αποπνέει σινεμά απ’ όλους τους πόρους του. Έχει ρυθμό, ένταση και ένα απλό δίπολο: Της αγνής φυσικής ομορφιάς εναντίον της πλαστής του κόσμου της μόδας.
Πολιόρκησαν την λίστα αλλά δεν τα κατάφεραν: High-Rise, Midnight Special/O Eκλεκτός της Νύχτας, Captain Fantastic, Hunt for the Wilderpeople, Everybody wants some!!/Όλοι θέλουν από λίγο!!, Aferim, The Wailing, Elle/Εκείνη, Victoria, Eye in the sky/Αόρατος Εχθρός
Η πατάτα της χρονιάς: Batman VS Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης
Αν έβγαιναν φέτος θα ήταν οι ταινίες της χρονιάς: Οι 4K αποκαταστάσεις του Νονού του Francis Ford Coppola και του Ran του Akira Kurosawa. Αξέχαστες εμπειρίες.
Social Links: