Η φετινή εικοσάδα με προβλημάτισε περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Μια χρονιά με πολλές και καλές ταινίες επιστημονικής φαντασίας και τρόμου ετοιμάζεται να μας αποχαιρετίσει ενώ το φετινό κινηματογραφικό έτος σημαδεύτηκε από την εξάπλωση του Netflix και στον χώρο του κινηματογράφου με την παραγωγή ταινιών, οι οποίες θα έκαναν πρεμιέρα στην ψηφιακή πλατφόρμα, με παράλληλη έξοδο σε επιλεγμένες αίθουσες για περιορισμένο αριθμό προβολών. Η βιομηχανία του θεάματος και η κινηματογραφική τέχνη αλλάζουν ραγδαία. Μένει να παρακολουθήσουμε την πορεία της αλλαγής αυτής.
Στην παρακάτω λίστα περιέχονται και ταινίες του 2017 τις οποίες η εγχώρια διανομή διένειμε το 2018.
20) Love, Simon
O Greg Berlanti, υπεύθυνος για το τηλεοπτικό υπερηρωικό σύμπαν της DC, έφτιαξε μια εφηβική dramedy για ένα ομοφυλόφιλο έφηβο, ο οποίος προσπαθεί να κρύψει το μυστικό του από τους άλλους, παλεύοντας παράλληλα να κατανοήσει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Παρότι δεν αποφεύγει τις σεναριακές ευκολίες, το φιλμ του Berlanti κάνει ορατό με απλό και χιουμοριστικό τρόπο ένα queer ζήτημα βγάζοντας το από το περιθώριο της pop κουλτούρας.
19) American Animals
Ο Layton έφτιαξε μια ταινία γύρω από την ληστεία ίσως των πιο πολύτιμων βιβλίων της αμερικάνικης φυσικής ιστορίας, θολώνοντας τα όρια ανάμεσα στη μυθοπλασία και την πραγματικότητα, αναδεικνύοντας ζητήματα που τα βρίσκουμε σε μια ταινία ενηλικίωσης.
18) Α Quiet Place
Ποιος πραγματικά το περίμενε ότι ο John Krasinski του The Office θα παρέδιδε ένα από τα πιο απαιτητικά –για τον θεατή της κινηματογραφικής αίθουσας– θρίλερ επιστημονικής φαντασίας της χρονιάς; Απλούστατο ως ιδέα, αλλά πανέξυπνο ως κινηματογραφικό εύρημα, το A quiet place ήταν μια ταινία για την ανθρώπινη επικοινωνία, την οποία εξέτασε σε διαφορετικά επίπεδα, τόσο εντός όσο και εκτός οθόνης.
17) The House that Jack Built
Το πιο προσωπικό και βαθιά αυτοαναφορικό φιλμ του Trier προκάλεσε εύλογα πάρα πολλές αντιδράσεις. Το σύνολο της εργογραφίας του και των εμμονών πίσω από αυτή συμπυκνώνονται σε αυτή την ταινία, στην οποία απεικονίζει την κινηματογραφική δημιουργία ως το μεγαλόπνοο όραμα ενός serial killer. Σε όποια πλευρά κι αν βρίσκεσαι –υποστηρικτών ή haters του Trier– δεν μπορείς να αμφισβητήσεις την ικανότητα του Δανού να εκθέτει την ψυχή του στο πανί.
16) Isle of Dogs
Ένα ακόμα κομμάτι προστέθηκε στο μαγευτικό κινηματογραφικό παζλ του Wes Anderson με αυτό το animation ανθρωπιάς, πίστης και αγάπης,
15) Upgrade
Ένα από τα στοιχεία που κάνει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας σημαντική είναι το κατά πόσο θέτει ερωτήματα για το τέλος της ανθρωπινότητας και τη σχέση του ανθρώπου με την τεχνολογία. Ο Leigh Whannell κατόρθωσε να αμπαλάρει όλα τα παραπάνω με ένα κράμα τρόμου, γραφικής βίας και σαρκαστικού χιούμορ.
14) Climax
To κινηματογραφικό τριπάρισμα της χρονιάς ανήκει δικαιωματικά στον Gaspar Noe και στο τελευταίο του απολαυστικό ανοσιούργημα. Δείτε περαιτέρω εδώ.
13) Lady Bird
To δράμα ενηλικίωσης της Greta Gerwig ανέδειξε με κομψότητα και δεξιοτεχνία τόσα πολλά κοινωνικά και προσωπικά ζητήματα της γενιάς των millennials που αξίζει να μνημονεύεται ως ταινία-σύμβολο αυτής της γενιάς.
12) Cold War
O Pawlikowski ανασύρει εκ νέου θέματα από την ιστορία της πατρίδας του θέτοντας στο ψυχροπολεμικό πλαίσιο της εποχής έναν έρωτα που ακολουθεί τις αναταράξεις της διεθνούς κατάστασης αποκαλύπτοντας ένα τέλος παρόμοιο με αυτό της Σοβιετικής Ένωσης.
11) Roma
Ο Cuaron στήνει ένα δράμα εμπλουτισμένο από τα παιδικά του βιώματα θίγοντας πολιτικά, κοινωνικά και έμφυλα ζητήματα, συμπυκνώνοντας σε ένα δίωρο τις κινηματογραφικές επιρροές και αναφορές του.
10) Burning
Εμπνευσμένο από διήγημα του Murakami, το φιλμ του Lee Chang-Dong ξεκινά ως ένα love story που εξελίσσεται σε δράμα μυστηρίου, το οποίο συσσωματώνει ταξικές και πολιτικές συνδηλώσεις για την τρέχουσα κατάσταση στη κορεάτικη χερσόνησο.
9) Dogman
Το μόνο «western» που άξιζε θέση στη φετινή κινηματογραφική λίστα. Μπορεί να τοποθετείται σε ένα τωρινό παραθαλάσσιο χωριό της Ιταλίας αλλά το σκληρό και ρεαλιστικό δράμα του Garrone αντλεί τη θεματολογία του από το κινηματογραφικό είδος των western.
8) Hereditary
Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Aster είναι ένα οικογενειακό δράμα τρόμου. Ένα δοκίμιο πάνω στο πένθος και την αντιμετώπισή του αλλά και στη στάση μας απέναντι στο παρελθόν μας και τη σκιά που ρίχνει αυτό πάνω μας.
7) Halloween
H πραγματική συνέχεια του αριστουργήματος του Carpenter ήρθε από το μυαλό του Green. Πιστό στις κινηματογραφικές ιδέες του πρωτότυπου χωρίς όμως να το μιμείται, αποδείχθηκε ότι οι καλές ιστορίες έχουν χώρο στο σινεμά τρόμου ακόμα κι αν απέχουν δεκαετίες από την πηγή έμπνευσης τους. Bonus: η μουσική επιμέλεια από τον ίδιο τον Carpenter και η εισαγωγική σεκάνς όνειρο.
6) The Shape of Water
Ο Del Toro καταπιάνεται με ένα από τα αγαπημένα του θέματα απεικονίζοντας στην οθόνη, αυτή τη φορά, το Τέρας ως σύμβολο της διαφορετικότητας, δημιουργώντας μια παράξενη ιστορία αγάπης με πολλή ψυχή και περιεχόμενο.
5) Three Billboards Outside Ebbing, Missouri
Για το δημιούργημα του McDonagh έχουμε αναφερθεί εκτενώς και περιεκτικά εδώ.
4) Darkest Hour
Για την πολιτική συνδήλωση και την έμμεση συνάφεια της ταινίας του Wright με την πολιτική κατάσταση της Μ. Βρετανίας υπάρχει άρθρο εδώ.
3) Phantom Thread
Με αυτό το δράμα εποχής, ο Anderson επέστρεψε στην γνώριμη του φόρμα. Επηρεασμένος φανερά από τον Χίτσκοκ, δημιούργησε μια ταινία για την αγάπη ως παιχνίδι εξουσίας και αλληλεξάρτησης ανάμεσα στα δύο φύλα χωρίς καθαρό νικητή και ηττημένο.
2) Ready Player One
Αν υπάρχει ένα σκηνοθέτης που έχει επηρεάσει τη μαζική κουλτούρα περισσότερο από όλους, αυτός είναι ο Spielberg. Όλο αυτό το κύμα νοσταλγίας που μας έχει χτυπήσει σαν τσουνάμι τα τελευταία χρόνια αντλεί υλικό από τις ταινίες του. Επομένως, αυτός ήταν ο καταλληλότερος να φέρει στην οθόνη το έργο που υμνεί την pop κουλτούρα και την διαπραγματεύεται ποικιλοτρόπως. Και τα κατάφερε.
1) Shoplifters
Ο φετινός «Χρυσός Φοίνικας» είναι ένα αριστούργημα που ακολουθεί τις αρχές του ιταλικού νεορεαλισμού λειτουργώντας ως σημείο ένωσης ανάμεσα στις κλασικές κινηματογραφικές θεματικές των σπουδαίων Ιαπώνων δημιουργών και της σύγχρονης πραγματικότητας της Ιαπωνίας, κριτικάρωντας την εμμονή στην παράδοση και στις σχέσεις αίματος με την απεικόνιση μιας «εγκληματικής οικογένειας» μικροαπατεώνων που συντηρεί τη συνοχή της λόγω των δεσμών που έχουν αναπτυχθεί μεταξύ των μελών της. Μια πραγματικά δυνατή εμπειρία ενός της αίθουσας.
Social Links: