Αντίθετα με την περσινή λίστα, στη φετινή υπάρχουν μόνο δέκα αντί για είκοσι ταινίες. Αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός ότι το 2019 υπήρξε κινηματογραφικά φτωχό αλλά ότι προσωπικά επέλεξα να επισκεφτώ ως θεατής παλαιότερες κινηματογραφικές δεκαετίες ως μια προσπάθεια σινεφιλικής ενδοσκόπησης. Ξεκινάμε λοιπόν.
10) Yesterday του Danny Boyle
Αν και ο Boyle έχει καιρό να κάνει κάτι κινηματογραφικά συναρπαστικό, στο Yesterday κρατά την κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα στη φαντασία, το δράμα και την κωμωδία παραδίδοντας μία feelgood ταινία που την αγαπάς σχεδόν από το πρώτο της πλάνο.
9) Knives Out (Στα Μαχαίρια) του Rian Johnson
Ας ξεκινήσω δηλώνοντας ότι ο Johnson ΔΕΝ έχει κάνει κακή ταινία μέχρι τώρα και μάλιστα τον εκτιμώ τόσο, που θα τον έβαζα σοβαρά στη κούρσα ενός εκ των καλύτερων σκηνοθετών της δεκαετίας που φεύγει. Μετά το άστοχο, άδικο και κινηματογραφικά ανεδαφικό μίσος του fandom του Star Wars για το Last Jedi, της καλύτερης ταινίας της σύγχρονης τριλογίας Star Wars, το οποίο απέκτησε διαστάσεις πέραν του κινηματογραφικού γούστου, ο Johnson επανέρχεται με το πιο απολαυστικό whodunit της χρονιάς κρατώντας μας σε αγωνία μέχρι και την τελευταία στιγμή.
8) Bacurau (Τα γεράκια της νύχτας) των Juliano Dornelles και Kleber Mendonça Filho
Σ’ αυτό το φιλμ συμπυκνώνεται όλη η ψυχή της Λατινικής Αμερικής σήμερα, παρότι το φιλμ είναι βραζιλιάνικο. Τα Γεράκια της Νύχτας είναι μια κατά βάση πολιτική ταινία με καυστικό χιούμορ. Ένα γουέστερν με στοιχεία φαντασίας που κριτικάρει με τον πιο επικριτικό τόνο την αποικιοκρατική ματιά των Άλλων για τη Λατινική Αμερική, ακόμα και αν αυτοί οι Άλλοι είναι οι ανώτερες τάξεις της και το διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό της.
7) The Farewell της Lulu Wang
Πώς μπορεί μια dramedy να μιλήσει για ταυτοτικά ζητήματα; Πώς μπορεί ένα επικείμενος θάνατος να λειτουργήσει ως ένα ταξίδι ανακάλυψης του εαυτού σου; Κι όμως, μπορεί – και το κάνει και εξαιρετικά. Μια ταινία σύγχρονη και συνάμα συγκινητική, με έναν χαρακτήρα με τον οποίο ταυτίζεσαι γιατί έχει τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες δυσκολίες με σένα.
6) Us (Εμείς) του Jordan Peele
Από το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με το Get Out ο Peele έδειξε ότι θέλει να ασχοληθεί με φυλετικά και κοινωνικά ζητήματα, όπως την περιθωριοποίηση της αφροαμερικανικής κοινότητας, τον θεσμικό ρατσισμό και τον ανηλεή ταξικό πόλεμο εντός της αμερικανικής κοινωνίας. Το τελευταίο βρίσκεται στο επίκεντρο του Us καθώς με αυτή την ταινία τρόμου, που πατά στην body snatcher-ική συνταγή, καταπιάνεται με τις κοινωνικές ανισότητες μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε συνεχή περιδίνηση στη μέγγενη του ύστερου καπιταλισμού.
5) Joker του Todd Phillips
Νομίζω ότι έχουν ειπωθεί πολλά για τη συγκεκριμένη ταινία – κι αν θεωρήσουμε ότι μια ταινία κρίνεται όχι μόνο με κινηματογραφικούς όρους αλλά και με το τι κοινωνικό αντίκτυπο έχει, τότε μιλάμε σίγουρα για την ταινία της χρονιάς.
4) Marriage Story (Ιστορία Γάμου) του Noah Baumbach
To Κράμερ εναντίον Κράμερ της γενιάς μας είναι η καλύτερη κινηματογραφική συνεισφορά του Netflix για τη χρονιά που φεύγει. Ο Baumbach είναι μετρ των dramedy (βλέπε και Frances Ha και το Όσο είμαστε νέοι) και ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες και σεναριογράφους του σύγχρονου αμερικάνικου κινηματογράφου.
3) The Favourite ( Η Ευνοούμενη) του Γιώργου Λάνθιμου
Ο Λάνθιμος, με τις πάντα έκδηλες κιουμπρικές αναφορές του, κατασκευάζει την πιο «προσβάσιμη» ταινία του με θεματικό πυρήνα τις σχέσεις εξουσίας, τόσο στο πολιτικό όσο και στο προσωπικό επίπεδο, δημιουργώντας έναν χαρακτήρα τόσο τραγικό που συνομιλεί ανοικτά με τους βασιλείς του σαιξπηρικού έργου. Μόνο που εδώ οι βασικοί χαρακτήρες είναι γυναικείοι, γεγονός που ο Λάνθιμος το αξιοποιεί για να επεξεργαστεί τη φύση της εξουσίας καθώς και την έμφυλή της διάσταση.
2) Midsommar (Μεσοκαλόκαιρο) του Ari Aster
Ο Aster συνεχίζει από κει όπου σταμάτησε με το Hereditary σκηνοθετώντας μια ονειρική αισθητική επίθεση στη καρδιά και τα μάτια μας καλούμενος να διαχειριστεί εκ νέου δύσκολα θέματα όπως το πένθος και τη διαβρωτική του ικανότητα. Αν συνεχίσει έτσι θα μιλάμε για τον καλύτερο σκηνοθέτη της δεκαετίας που έρχεται.
1) Gisaengchung (Παράσιτα) του Joon Ho Bong
O Bong σε μια συνέντευξή του λέει ότι ζούμε όλοι στην ίδια χώρα: στον καπιταλισμό. Έχοντας αυτό στο νου μας αντιλαμβανόμαστε τον βαθύ και επίκαιρο κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό που ασκεί με τα Παράσιτά του. Αυτή είναι και η ουσιαστική δύναμη της ταινίας, ότι δηλαδή δεν μιλάει μόνο για την κατάσταση της νοτιοκορεατικής κοινωνίας με τις τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες και αποστάσεις αλλά αφηγείται την παγκόσμια ιστορία του 21ου αιώνα. Δεν είναι τυχαίο που η ταινία είναι το φαβορί για τα φετινό βραβείο ξενόγλωσσης ταινίας της αμερικάνικης Ακαδημίας ενώ έχει σαρώσει το αμερικάνικο box office.
Προσωπικά θεωρώ ότι δεν είναι η καλύτερή του –υπάρχει το Memories of Murder– αλλά χρειαζόμαστε αυτές τις ταινίες που ανατέμνουν με χειρουργική ακρίβεια τις αδικίες ενός συστήματος το οποίο μας κρατά oμήρους.
Οι απογοητεύσεις της χρονιάς: το The Irishman και το Once Upon a Time in Hollywood.
H χειρότερη ταινία της χρονιάς: Το Χρυσό Γάντι του Φατίχ Ακίν.
Social Links: